Από το πρώτο live ξεκινάει το ταξίδι για το όνειρο.

Μπέσα αλάνια μη με ρωτάτε πότε, γιατί δε θυμάμαι πότε έγινε αλλά πάνε πολλά χρόνια. Ήταν πριν βγει το "Eύφλεκτον". Θυμάμαι ότι ήμουν ανήλικος και κάπως έμαθα ότι έπαιζε λάιβ των βήτα πεις δωρεάν, σ' ένα υπόγειο στην Αγία Παρασκευή, κοντά στην ΕΡΤ. Σαν κάτοικος των νοτίων προαστίων μου φαινόταν ολόκληρο ταξίδι. Έπρεπε να πάρω λεωφορείο, μετρό, να αλλάξω γραμμή και να περπατήσω πόση ακόμα απόσταση με τα πόδια.

Κατέβηκα στο Νομισματοκοπείο (ναι, τότε το μέτρο είχε λιγότερες στάσεις) και να περπατήσω με τα πόδια σε άγνωστα τότε μέρη για πόση ώρα. Δεν ήξερα καν αν θα φτάσω εκεί που υποτίθεται ότι ήταν να φτάσω. Προχωρούσα στο άγνωστο. Περπατώντας άκουσα μουσική, είδα ανθρώπους με φαρδιά και κατάλαβα ότι έφτασα. Ήμουν μόνος.

Έφτασα στο υπόγειο κι έκατσα πίσω πίσω.

Ένιωθα δέος, φόβο προς το άγνωστο και ενθουσιασμό που επιτέλους θα έβλεπα τους αγαπημένους μου MC's ζωντανά. Οι γονείς μου προφανώς και δεν ήξεραν ότι βρίσκομαι εκεί, εξάλλου εκείνα τα χρόνια οι γονείς δεν ήξεραν και πολλά για τη ζωή μας.

Κάποιοι έπαιζαν όπεν (μπορεί και τα 6άρια αλλά δεν κόβω και το χέρι μου). Όσο σεβασμό και αν έχω τώρα για τα 6άρια, εγώ απλά περίμενα με καμιά εκατοσταριά ακόμη άλλα άτομα να βγουν αυτοί, να βγουν οι βήτα πεις.

Έφτασε η ώρα, βγήκαν τα άτομα που θαύμαζα τόσο καιρό, που αντέγραφα τα άλμπουμ τους σε CD και τα έδινα σε φίλους και συμμαθητές, κι έλεγα "ακούστε εδώ τι παίζει". Άκουγα τα κομμάτια τους ζωντανά, άκουγα ζωντανά τα κομμάτια που τόσο καιρό τα είχα κατεβασμένα σε mp3 απο το hiphop.gr. Είναι ξεκάθαρα απο τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου.

Τα φώναζα σαν τρελός. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΎΣ.

Χoροπηδαγάμε όλοι αγκαλιά φωνάζοντας το "ΩΩΩΩ" στο ρυθμό της χρονιάς των δρόμων.

Το στόμα μου είχε ξεραθεί, ήθελα απλά να πιω λίγο νερό. Κάπου εκεί έφτασε στα χέρια μου ένα ποτήρι μ' ένα υγρό μέσα, πράγμα αρκετά συνηθισμένο τότε στα χιπ χοπ λάιβς. Μέσα στη δίψα μου ήπια, αλλα ήταν αλκοόλ και το μόνο που κατάφερα ήταν να διψάω περισσότερο.

Κάποια στιγμή, έξω από το υπόγειο γκαράζ κάποιοι έπαιζαν ξύλο, μετά από χρόνια έμαθα ότι ήταν ο Killah P με τους Ε13 και κάποιους που πίστευαν ότι ο Παύλος ήταν φασίστας.

Σε κάποια φάση απλά είχε πάει αργά (για μένα που ήμουν μπόμπιρας) κι έπρεπε να φύγω. Όμως, ήταν μετά τα μεσάνυχτα και το μέτρο δεν λειτουργούσε. Δεν είμαι και 100% σίγουρος για το πως γύρισα. Πιστεύω πως με μάζεψε καμιά μάνα μου με το αυτοκίνητο.

καμία συναυλία από τότε δεν έμοιαζε ιδία, καμία συναυλία πλέον δεν είχε την ίδια μαγεία, το ίδιο χρώμα

Αυτό που θυμάμαι, είναι πως καμία συναυλία από τότε δεν έμοιαζε ιδία, καμία συναυλία πλέον δεν είχε την ίδια μαγεία, το ίδιο χρώμα. Καμία αγκαλιά από τότε και κανένας ρυθμός, ακόμα κι αν ήταν ο ίδιος ο ρυθμός, δεν τον ένιωθα το ίδιο. Μέσα από τα μάτια μου κατάφερα να δω κάτι που περίμενα να δω πολύ καιρό.

Αυτό που θέλω να πω μέσα από την ιστορία αυτή είναι ότι τότε, σαν ένας έφηβος σπόρος κατάφερα να σπάσω κάθε φόβο και αμφιβολία, κάθε δισταγμό και τρόμο και να κάνω ένα ταξίδι, μια οδύσσεια της εποχής μου για να κάνω αυτό που θέλω, αυτό που με γεμίζει. Κάτι που όσο μεγαλώνεις το χάνεις. Κάτι που τώρα τα πολλά "τι θα γίνει αν" μας κρατάνε πίσω. Πρέπει να πολεμάμε τον φόβο που γεννιέται στο κεφάλι μας όσο περνάνε τα χρόνια.

Γιατί όπως το είπε και ο ΜΚ "τι το φαντάζεσαι αν είναι να μη γίνει ποτέ;". Απλά ακολούθησε τα όνειρα σου, ακoλούθησε ό,τι σε γεμίζει, όπως με γεμίζει το κάθε άρθρο που γράφω, με νιώθεις? Ρίσκαρε το. Μην αφήσεις τίποτα στη τύχη. Πίστεψε στον εαυτό σου, γιατί μπορεί να είσαι το επόμενο τριαντάφυλλο που άνθισε στο τσιμέντο. Μην αφήσεις να σου κλείσουν το στόμα, και εμείς θα είμαστε εδώ να σε υποστηρίξουμε, τώρα με νιώθεις?