Η φωτιά δεν πρέπει να κάψει την αλληλεγγύη.

Καλοκαίρι του σωτήριου έτους 2004 και στην Αθήνα ετοιμάζονταν για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ή καλύτερα ένα «κράμα» κρατικών και ιδιωτικών μηχανισμών... Έτρεχαν να προλάβουν, ώστε να ολοκληρώσουν έστω και στο «παρά πέντε» τις ετοιμασίες για τη μεγάλη τους γιορτή. Τι κι αν αυτή είχε στοιχίσει την ζωή αρκετών εργατών, ενώ εκτόξευσε και το χρέος μιας ήδη πτωχευμένης χώρας;

Ψιλά γράμματα για τους περισσότερους όλα αυτά. Είχαν πλανευτεί από μία πόλη που «φορούσε» δήθεν τα καλά της. Άλλοι έτρεξαν να δηλώσουν εθελοντές και συγχρόνως να συμβάλουν στην περαιτέρω εκμετάλλευση από πλευράς αφεντικών, ενώ ένα ζέπελιν μας πρόσεχε από ψηλά έχοντας την τρομοφοβία καύσιμο για τις πτήσεις του.

Όλα αυτά μαζί με τα 10ώρα στο γραφείο - ήταν βλέπετε περίοδος αδειών, οπότε εκείνοι που έμεναν πίσω έπρεπε να καλύπτουν τις «χαμένες» εργατοώρες για τα αφεντικά - έκαναν την εβδομάδα ακόμα πιο δύσκολη. Κουτσά στραβά, όμως, η Παρασκευή έφτασε. «Σκαστός» από την δουλειά για περίπου μία ώρα, έφυγε γρήγορα και κατευθύνθηκε προς τον σταθμό των ΚΤΕΛ. Δεν προλάβαινε το πούλμαν που θα αναχωρούσε από γνωστό παλιό αγαπημένο σημείο στο Πέραμα. Επιπροσθέτως, δεν είχε πάρει ακόμα την απόφαση να βγάλει δίπλωμα οδήγησης. Μεταξύ μας 17 χρόνια μετά, ακόμα δεν το έχει πράξει.

Έφτασε σχετικά γρήγορα στη Χαλκίδα, αλλά ακόμα είχε αρκετό δρόμο μπροστά του, καθώς «έχασε» το τελευταίο ΚΤΕΛ που θα αναχωρούσε για το Μαντούδι ή την Λίμνη, όπου ήταν προγραμματισμένο να διεξαχθεί το live που ήθελε να παρακολουθήσει. Πήρε ταξί για να φτάσει στον τελικό του προορισμό και παρά τα δύο μεροκάματα που τελικά αυτό κόστισε, δεν το μετάνιωσε στιγμή. Ακόμα θυμάται την απορία στο πρόσωπο του οδηγού, όταν του είπε πως απλά θα διανυκτέρευε στην περιοχή και το πρωί θα γύρναγε στην Αθήνα.

Κάποια στιγμή (σ.σ. το δάσος) θα καεί, οπότε νομίζω πως καλά κάναμε

Αυτό, όμως, που δεν γίνεται να ξεχάσει ακόμα και τώρα, είναι η διαδρομή από την Χαλκίδα ως το Μαντούδι. Απήλαυσε κάθε δευτερόλεπτό της και παρότι δηλωμένο παιδί της πόλης, μαγεύτηκε από την ομορφιά της φύσης. Απέραντο πράσινο. Έτσι είναι τα πραγματικά βασίλεια και όχι ντουβάρια που κάποτε κατοικούσαν μεγαλό-εκμεταλλευτές, οι οποίοι από την πρώτη τους ανάσα κάνουν «πλιάτσικο» στον μόχθο του λαού. Τα πρώτα, όμως, είναι αυτά που κινδυνεύουν. «Κάποια στιγμή (σ.σ. το δάσος) θα καεί, οπότε νομίζω πως καλά κάναμε (σ.σ. να χτίσουμε εδώ). Είμαι σίγουρος πως κάναμε το σωστό», θα έλεγε κάποια χρόνια αργότερα ένας άλλου είδους «γαλαζοαίματος» για μία αντίστοιχη δασική έκταση.

Όταν έφτασε στο Μαντούδι, είχε ήδη «ερωτευτεί» τον τόπο. Ρώτησε για το οικοσύστημα και την πανίδα της περιοχής. Μέχρι κι ελεύθερα άλογα ζούσαν εκεί. Ένας πραγματικός επίγειος παράδοσης, καθώς σχεδόν το 1/4 της Εύβοιας καλυπτόταν ως πρόσφατα από δάση. Δεν ήταν, όμως, μόνο το ταξίδι που είχε σημασία, όπως έγραψε ο ποιητής, αλλά και ο προορισμός. Ακολούθησαν ένα όμορφο live με τους Pinata, μία εκ των τελευταίων γενιών των Βαβυλώνα, τους Social Waste και μια «τρελή» νύχτα. Πολλοί, διψήφιος αριθμός ατόμων, λαγοκοιμήθηκαν σε ένα δωμάτιο που είχαν νοικιάσει οι διοργανωτές μέχρι να φτάσει η ώρα της επιστροφής. Άλλοι το πήγαν σερί και άλλοι την έβγαλαν στο λιμάνι και σε βάρκες. Εκεί, όπου 17 χρόνια μετά οι κάτοικοι του Μαντουδίου και των γύρω περιοχών περίμεναν να σωθούν από τις φλόγες που είχαν τυλίξει τον τόπο τους.

Το 1/3 των δασών στην Εύβοια, σύμφωνα με ανάλυση του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, κάηκε από την πυρκαγιά που για μέρες μαινόταν στο νησί. Αμέτρητες ψυχές ζώων χάθηκαν – για τους κυβερνώντες δεν υπήρχαν θύματα - και από το πέρασμα της φωτιάς καταστράφηκαν το βιος, οι κόποι και ο μόχθος χιλιάδων ανθρώπων. Όσον αφορά τον υπογράφοντα, εκείνος κρατά για φυλακτό τις αναμνήσεις από εκείνη τη νύχτα και μια υπόσχεση που είχε δώσει τότε: Να ξαναβρεθεί σε αυτά τα μέρη. Αυτά τα λίγα, δεν τα έκαψε η φωτιά. Έκαψε, όμως, πολύ περισσότερα και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε…

Κουράγιο και αλληλεγγύη σε όλους όσοι είδαν την ζωή και τον τόπο τους να καταστρέφονται.

Υ.Γ. Γεννήθηκε, έζησε, τον σκότωσαν, πέταξε… Συλλυπητήρια και κουράγιο σε όλα τα παιδιά που αγάπησαν τον Οδυσσέα και πολλή δύναμη σε όλους όσοι θρηνούν τον Ανδρέα.

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop

Twitter: @StoryHip

Issuu: thestoryofmyhiphop