Έφυγε η φεμινίστρια και συγγραφέας Bell Hooks

Όταν ξεπερνάμε τον φόβο μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά στον άνθρωπο, πιο κοντά στη γη αλλά και σε όλα τα εξαίσια πλάσματα που μας περιβάλλουν

Η αναγνωρισμένη φεμινίστρια, συγγραφέας και ακτιβίστρια Μπελ Χουκς πέθανε σε ηλικία 69 ετών, την Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου στο σπίτι της στο Κεντάκι «περιτριγυρισμένη από την οικογένεια και τους φίλους της», σύμφωνα με δήλωση της οικογένειάς της. Σύμφωνα με δήλωση της αδερφής της Gwenda Motley, η αιτία θανάτου ήταν η νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου.

Η Χουκς θεωρήθηκε πρωτοπόρος στο κίνημα του φεμινισμού ενώ δημοσίευσε περισσότερα από 30 βιβλία κατά τη διάρκεια της ζωής της συμπεριλαμβανομένων των “Ain’t I a Woman? Black Women and Feminism” του 1981 (τίτλος εμπνευσμένος από την εξαιρετική ομιλήτρια Sojourner Truth) και “All About Love” το 1999.

Η υποτίμηση της μαύρης γυναικείας ιδιότητας προέκυψε ως αποτέλεσμα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης των μαύρων γυναικών κατά τη διάρκεια της σκλαβιάς, η οποία δεν έχει αλλάξει κατά τη διάρκεια των εκατοντάδων ετών

Τα βιβλία της αφορούσαν τον φεμινισμό, τον ρατσισμό, τον πολιτισμό, τον καπιταλισμό, την πολιτική, τους ρόλους των φύλων, την αγάπη και την πνευματικότητα αλλά και το πώς αλληλοσυνδέονταν η φυλή, το φύλο και η κοινωνική τάξη ενός ατόμου.

Δεν μπορούμε να δούμε τα κέρδη για τον φεμινισμό ξεχωριστά από άλλους αγώνες

είχε αναφέρει κάποτε σε συνέντευξή της και συνεχίζοντας ανέφερε ότι «δεν μπορούμε να αρχίσουμε να κατανοούμε τη φύση της κυριαρχίας εάν δεν καταλαβαίνουμε πώς συνδέονται αυτά τα συστήματα μεταξύ τους. Για τόσα χρόνια στο φεμινιστικό κίνημα, οι γυναίκες έλεγαν ότι το φύλο είναι η μόνη πτυχή της ταυτότητας που έχει πραγματικά σημασία, ότι η κυριαρχία ήρθε στον κόσμο μόνο λόγω βιασμού. Τότε είχαμε τόσες πολλές φωνές που υποστήριζαν ότι, “Η φυλή είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Δεν χρειάζεται καν να μιλάμε για τάξη ή φύλο”. Έτσι, για μένα, αυτή η φράση μου θυμίζει πάντα ένα παγκόσμιο πλαίσιο, το πλαίσιο της τάξης, του καπιταλισμού, του ρατσισμού και της πατριαρχίας. Αυτά τα πράγματα είναι όλα συνδεδεμένα – ένα σύστημα αλληλοσύνδεσης», προκαλώντας έτσι για τη δημιουργία ενός περιεκτικού νέου κινήματος που τοποθετείται πλέον σε ένα ευρύτερο πλαίσιο.

Το πραγματικό της όνομα ήταν Gloria Jean Watkins, αλλά υιοθέτησε το όνομα της προγιαγιάς της Bell Blair Hooks για τη συγγραφή της. Σκόπιμα στα βιβλια της έγραφε το δικό της όνομα με πεζά γράμματα για να εστιάσει την προσοχή στο μήνυμά της και όχι στον εαυτό της αναφέροντας συχνά ότι πρόθεσή της ήταν οι αναγνώστες να επικεντρωθούν στην «ουσία των βιβλίων, όχι σε αυτό που είμαι».

Η Χουκς γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1952 στο Χόπκινσβιλ του Κεντάκι και ήταν το τέταρτο από τα επτά αδέρφια.

Αν και η παιδική της ηλικία εκεί στο Νότο την εξέθεσε σε έντονα βιώματα λευκής υπεροχής, η σφιχτοδεμένη μαύρη κοινότητά της στο Χόπκινσβιλ της έδωσε τη δυνατότητα να αντισταθεί, να βρει ομοιότητες και να δημιουργήσει δεσμούς μεταξύ των καταπιεσμένων και να αντλήσει δύναμη από αυτές τις συνδέσεις – ένα θέμα με το οποίο συχνά επιστρέφει στη συγγραφική δουλειά της. Ο πατέρας της, ήταν ταχυδρομικός υπάλληλος και η μητέρα της νοικοκυρά.

«Η Γκλόρια έμαθε να διαβάζει και να γράφει σε νεαρή ηλικία και μάλιστα δήλωσε ότι θα γινόταν διάσημη μια μέρα», ανέφεραν οι αδερφές της σε δήλωση που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της. «Κάθε βράδυ προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε, αλλά οι ήχοι της γραφής της ή των σελίδων κάθε φορά που τις γύριζε μας έκαναν να φωνάξουμε στη μαμά για να την πείσει να σβήσει το φως».

Παρακολούθησε χωριστά σχολεία στην κομητεία Christian πριν την εγγραφή της στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια. Απέκτησε μεταπτυχιακό στα αγγλικά στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν και διδακτορικό στη λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ.

Δημοσίευσε πλήθος δοκιμίων αλλά και ποιητικές συλλογές και παιδικά βιβλία. «Η δουλειά μου είναι τόσο εκλεκτική· καλύπτει ένα τόσο ευρύ φάσμα», είχε η ίδια αναφέρει σε μια συνέντευξη, ενώ από 2004, εργάστηκε ως δασκάλα στο Berea College και το 2010 το σχολείο ίδρυσε το Bell Hooks Institute στο Berea College.

«Ξεκινάω πάντα με παιδιά. Τα περισσότερα παιδιά είναι καταπληκτικοί κριτικοί στοχαστές πριν τα φιμώσουμε. Νομίζω ότι η θεωρία είναι ουσιαστικά ένας τρόπος να κατανοήσουμε τον κόσμο. Ως χαρισματικό παιδί που μεγάλωνα σε μια δυσλειτουργική οικογένεια όπου η χαρισματικότητα δεν μπορούσε να εκτιμηθεί, αυτό που με κράτησε ήταν η σκέψη “Γιατί άραγε η μαμά και ο μπαμπάς είναι όπως είναι;” Και αυτά είναι ερωτήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο της κριτικής σκέψης. Και γι’ αυτό πιστεύω ότι η κριτική σκέψη και η θεωρία μπορούν να είναι μια τέτοια πηγή θεραπείας. Μας πάει μπροστά», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.

Μια γυναίκα που αγαπούσε το χιούμορ και ήταν για εκείνη βασικό συστατικό της ζωής «Δεν μπορούμε να έχουμε μια ουσιαστική επανάσταση χωρίς χιούμορ. Το χιούμορ είναι απαραίτητο για την ολοκληρωμένη ισορροπία που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη διαφορετικότητα και την οικοδόμηση της κοινότητας», θα αναφέρει σε συνέντευξή τους στους New York Times πριν από μερικά χρόνια.

«Θέλω η δουλειά μου να είναι η θεραπεία», έχει εκφράσει η Χουκς. «Νιώθω μια τυχερή συγγραφέας γιατί σχεδόν κάθε μέρα της ζωής μου λαμβάνω ένα γράμμα, ένα τηλεφώνημα από κάποιον που μου λέει πώς η δουλειά μου άλλαξε με κάποιον τρόπο τη ζωή του».

Μετά την είδηση ​​του θανάτου της, η φίλη της Linda Strong-Leek είπε: «Ήταν μία από τις πιο αγαπημένες μου φίλες και ο κόσμος είναι μικρότερος σήμερα χωρίς αυτήν».

Μερικά από το πιο αξιομνημόνευτα γνωμικά της

«Το μόνο άτομο που δεν θα μας αφήσει ποτέ, που δεν θα χάσουμε ποτέ, είναι ο εαυτός μας. Το να μάθουμε να αγαπάμε τον γυναικείο μας εαυτό είναι το σημείο από όπου πρέπει να ξεκινήσει η αναζήτησή μας για αγάπη». – Communion: The Search for Female Love, 2002

«Αν κάποια γυναίκα αισθάνεται ότι χρειάζεται οτιδήποτε πέρα ​​από τον εαυτό της για να νομιμοποιήσει και να επικυρώσει την ύπαρξή της, έχει ήδη παραχωρήσει τη δύναμή της να αυτοπροσδιορίζεται» – Feminism is for Everybody: Passionate Politics, 2000

«Οι σιωπές μας μπροστά στη ρατσιστική επίθεση είναι πράξεις συνενοχής» – Killing Rage: Ending Racism, 1995

«Η περιθωριοποίηση είναι κάτι πολύ περισσότερο από πεδίο στέρησης. Στην πραγματικότητα θα έλεγα πως είναι ακριβώς το αντίθετο: είναι ένας τόπος ριζοσπαστικής πιθανότητας, ένας χώρος αντίστασης» – Marginality As a Site of Resistance, 1990

«Τη στιγμή που επιλέγουμε να αγαπήσουμε αρχίζουμε να κινούμαστε ενάντια στην κυριαρχία, ενάντια στην καταπίεση. Τη στιγμή που επιλέγουμε να αγαπήσουμε αρχίζουμε να προχωράμε προς την ελευθερία, να ενεργούμε με τρόπους που απελευθερώνουν τον εαυτό μας και τους άλλους» – Outlaw Culture: Resisting Representations, 1994

Πηγή: ελculture