ΕΘΙΣΜΟΣ – Made in Athens: Album Review

Παρασκευή 21/01, ώρα 00:30. ‘’Κάτι είχα στο νου μου ρε γαμώτο για σήμερα, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ τι. Δουλεύω αύριο κιόλας, ευτυχώς έρχεται το ΣΚ μετά, θα μου ‘ρθει κάποια στιγμή, ώρα για ύπνο’’. Και κατά τη διάρκεια του καθιερωμένου late night σκρολλαρίσματος στα social, μου ήρθε. ‘’Ρε μαλάκα, βγήκε ο δίσκος του Εθισμού! Οκ, θα ακούσω 1-2 κομμάτια τώρα, και τα υπόλοιπα αύριο στη ζούλα στο γραφείο’’. Βάζω να παίζει το ‘Γέννημα Θρέμμα’… Οκ. Μάλιστα. Έχουμε θέμα. Ανοίγω μπύρα. “Δήμο βγήκε δίσκος Εθισμού, βάλε να ακούσεις. Δε σου λέω τίποτα”

Ένας δίσκος που τον περιμέναμε καιρό, δε θα πούμε ψέματα. Ο Λουκάς απ’ το Γκύζη έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του από το πρώτο του EP κιόλας, 3.5 χρόνια πίσω και στη συνέχεια κατάφερε να ανέβει αργά αλλά σταθερά στα αυτιά του κοινού με τα singles που έβγαζε, που πραγματικά ήταν ένα και ένα, τόσο σε ήχο όσο και σε εικόνα. Τα video clips του κούμπωσαν άψογα με την ‘κέντρο – Αθήνα’ μουσική αισθητική του, με highlight το ‘Πρωτεύουσα’ που λειτούργησε ως ο τέλειος προπομπός για τον δίσκο του ‘Made In Athens’. Δίπλα του αυτό το διάστημα ήταν - και παραμένει - ο Golden Child, καθώς ανέλαβε να ντύσει μουσικά τους στίχους του στην πλειονότητα των releases του, ενώ επιμελήθηκε και τις παραγωγές ολόκληρου του album. Τι πιο ωραίο να ανεβαίνεις τα σκαλιά ένα-ένα μαζί με έναν δικό σου, ε; Και να φτάνετε μαζί στο πρώτο checkpoint. Δεν λέμε την λέξη ‘κορυφή’ επίτηδες, το ταβάνι του Εθισμού πιστεύουμε πως δεν το έχουμε δει ακόμα.

Πριν πάμε στα μουσικά του δίσκου, οφείλουμε να σημειώσουμε 2 πράγματα. Πρώτον, το promo του δίσκου δεν έγινε ούτε από απανωτά stories/tweets/promo videos κλπ κλπ ούτε από οποιοδήποτε άλλο ψηφιακό hack που χρησιμοποιείται ευρέως από αρκετούς καλλιτέχνες στο rap για να δημιουργηθεί το ανάλογο hype (trust me, υπάρχουν πολλά). Το hype για την κυκλοφορία αυτού του album, δημιουργήθηκε από τα προηγούμενα releases του Εθισμού, δηλαδή από την ίδια την μουσική του. Respect. Δεύτερον, εξαιρετικά γραφιστικά και artwork από Aerowsol, βγάζει μια ολντσκουλιά του σήμερα που κουμπώνει άψογα με το ύφος του δίσκου. Όχι πλαστικούρα, όχι τυποποιημένα patterns, χίλια μπράβο. Το concept “πρωτοσέλιδο εφημερίδας” γάμησε και ο Ταχυδρομικός (μας) Kώδικας αντί ημερομηνίας, μας τσουτσούριασε!

Μια γουλιά ακόμα και πάμε να βουτήξουμε στα ενδότερα του ‘Made In Athens’.

Ξεκινάμε με το ‘Γέννημα Θρέμμα’. Νοσταλγική μελωδία στην εισαγωγή του δίσκου, και οι στίχοι του Εθισμού αρχίζουν να τσουλάνε πάνω της as smooth as fuck. Βιογραφικά raps, με τα οποία στην ουσία συστήνεται για πρώτη φορά και δηλώνει σε ποιους απευθύνεται. Αυτός ο δίσκος, στιχουργικά πάντα, μάλλον θα είναι για πολλούς. Αλλά δε θα είναι για όλους. Όσοι βρήκαν ένα κομμάτι τους μέσα στην ιστορία του πρώτου track, θα βρουν σίγουρα και κάποια άλλα στη συνέχεια. Το drum set μπήκε κάπως γκράου, αλλά χωρίς να μας βγάλει από το νόημα: ‘’Αυτό δεν είναι hit MC μου, αυτό είναι επιτυχία’’. Ραπάρες μαλάκα μου, ραπάρες. Case closed.

Συνέχεια με το ‘The Town’ - το banger του δίσκου- και καθόλου τυχαίο δεν είναι που βγήκε σαν clip λίγες μέρες πριν το επίσημο release του. Δυνατά μπάσα και φοβερά synthια από τον Golden Child εδώ, αυτοβιογραφικοί και aggressive rap-oriented στίχοι, κοφτό delivery στο ρεφρέν, ό,τι πρέπει για να μας ανεβάσει. Hint: δίνονται και τα ανάλογα σπέκια σε ΒΠεις με τον στίχο ‘’εδώ τα ταξί είναι κίτρινα’’, που τον είχε πρωτοφτύσει ο Φορτσάτος στον δίσκο ‘Συνάντηση 14:15’, στο κομμάτι ‘Χορεύοντας με τους λύκους’.

Προχωράμε με το ‘La Liberta’. Ωραίο riff στην εισαγωγή, ακολουθεί κλασσικός drill ήχος, που τον προτιμάει αρκετά το τελευταίο διάστημα ο Εθισμός. Εναλλαγή δύο main flows σε αυτό το κομμάτι, ωραία vibes στην παραγωγή, track με χαρακτήρα. Δυνατό και επιθετικό ρεφρέν, shots fired και στα 2 verses, πράγμα το οποίο ιντριγκάρει τα αυτιά μας, και βλέπουμε την μπύρα μας να τελειώνει επικίνδυνα.

Μπυρίτσα δεύτερη, κομμάτι τέταρτο. ‘Location’ λοιπόν. Αθηνέζικο ραπ, typical drill beat και εδώ που χτίζεται σιγά σιγά όσο προχωράει το κομμάτι. Τα αφηγηματικά/περιγραφικά verses κουμπώνουν όμορφα πάνω στις ατμόσφαιρες του beat και είμαστε έτοιμοι για το επόμενο, που είναι και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου.

MADE IN ATHENS.

έχουν γεμίσει όλη την πόλη μας με περιπολικά κι εμείς πίσω απ' τον Άρειο Πάγο, με σκορ 1-3. Το Γκύζη κάτι σας θυμίζει, Χρηστάρα υγεία. Εδώ παίρνουν φωτιά οι κάδοι στις 6 Δεκέμβρη. Εδώ ανεμίζουμε πανιά της 17 Νοέμβρη

Εθισμέ, για όνομα της Παναγίας... Τα λόγια είναι περιττά.

Ακολουθεί το ‘Sushi Bars’. Τι ωραίο μπάσιμο ρε φίλε! Αυτό θέλαμε. Να μπει το κομμάτι με punchlines, να ανεβοκατεβάσουμε και πάλι δυνατά τα κεφάλια μας. Και όντως, αυτό συμβαίνει καθώς κάνουμε τη βόλτα μας στο κέντρο της Αθήνας για να καταλήξουμε στη γειτονιά του Εθισμού, στο Γκύζη, έχοντας φάει πρώτα όλη την αστική βρώμα στα μούτρα. Και σε αυτό το τραγούδι παρατηρούμε το μοτίβο aggressive ρεφρέν, περιγραφικό – κυρίως - verse. Από όλα έχει ο μπαξές. Βέβαια, ένα αμιγώς rap-ατακαδόρικο κομμάτι που να πυροβολάει το θέλουμε, μη λέμε ψέματα.

Πάμε λοιπόν στο ‘Vamos Vamos’. Διαφορετικά flows εδώ, πολύ ωραίες καταλήξεις στο delivery του τέλους κάθε τετράμπαρου, δυνατές ατάκες ανά διαστήματα και εμείς συνεχίζουμε να κουνιόμαστε. Το περιεχόμενο των στίχων συνεχίζει στα ίδια βήματα των προηγούμενων tracks, είπαμε, ο δίσκος μυρίζει Αθήνα από χιλιόμετρα και ακολουθεί πιστά αυτό το σενάριο.

Πιο εγγλέζικη drillιά στο ‘Mojo’, ευχάριστη μουσική αλλαγή. Βιωματικά – προσωπικά raps και εδώ, τα vibes που παίρνουμε είναι τύπου ‘’ένα κομμάτι που το ακούς με 2-3 φίλους σε αρακτική στο σπίτι του κολλητού σου’’. Αρκετά προσωπικά references, όπως και σε όλο το δίσκο, κάποια μας συγκίνησαν αρκετά. Και αυτό είναι ίσως ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της πένας του Εθισμού, να σου περιγράφει μία εικόνα που ακόμα και αν δεν την ζωγράφισες εσύ, να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα της.

Αν αυτό το album το παρομοιάζαμε με μία εξομολόγηση, σίγουρα αυτό το τραγούδι είναι η στιγμή που βγαίνεις πιο ελαφρύς στο προαύλιο και απολαμβάνεις επιτέλους τον ήλιο

Τελευταίο κομμάτι το ‘Cinema Γαλαξίας’. Ιδανικό outro. Η λογική συνέχεια του ‘Γέννημα Θρέμμα’, το κλείσιμο του κύκλου, μουσικά και στιχουργικά. Τα πιο προσωπικά tracks του δίσκου, και ίσως και οι καλύτερες στιγμές του. Αν αυτό το album το παρομοιάζαμε με μία εξομολόγηση, σίγουρα αυτό το τραγούδι είναι η στιγμή που βγαίνεις πιο ελαφρύς στο προαύλιο και απολαμβάνεις επιτέλους τον ήλιο. Πάμε τώρα να δούμε τι ταμείο κάναμε…

Ο Εθισμός σε αυτήν την δουλειά αποπνέει περηφάνια. Διηγείται, περιγράφει, χτυπάει όταν πιστεύει ότι χρειάζεται και όποτε θέλει κοντράρεται κιόλας. Στιχουργικά, υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοτίβο τόσο από άποψη περιεχομένου, τόσο και από άποψη skills και flows. Δεν σου διηγείται κάτι που δεν ξανάκουσες, ούτε με κάποιον τρόπο που δεν είχες σκεφτεί ποτέ. Δεν αναπτύσσει περίπλοκα rhyming schemes, ούτε έχει τα φαντεζί wordplays. Έχει όμως ένα μεγάλο συν, την λυρικότητα. Το υλικό που μας σερβίρει, ποιοτικά, είναι από τα καλύτερα που έχουμε ακούσει το τελευταίο διάστημα και μπαίνει δίπλα δίπλα σε αντίστοιχες δουλειές που γουστάραμε (2Χ2Χ, Buzz). Έχει εξαιρετικά σίγουρη άρθρωση, σπάει τον κανόνα του ‘’είμαι τσακωμένος με το μέτρο’’ που δυστυχώς τείνει να γίνει κανονικότητα τον τελευταίο καιρό από πολλούς φτασμένους εμσήδες και χρησιμοποιεί ευρηματικές ατάκες ανά διαστήματα που σίγουρα βοήθησαν στο να κρατήσουμε τα αυτιά μας καρφωμένα στα ηχεία.

Μουσικά, ο Golden Child έδωσε πολύ δυνατά beats. Δεν θα λέγαμε ότι υπάρχει ιδιαίτερη ποικιλία, πρόκειται για ένα δίσκο που έχει ως άξονα τον drill ήχο της εποχής. Αλλά ήταν αρκετά καθαρός από άποψη σύνθεσης, με ευδιάκριτα τα μουσικά θέματα και γενικά μία πολύ ωραία ατμόσφαιρα να ‘’κρατάει πλάτη’’ στον Εθισμό όσο κάνει τα κουμάντα του.
Ίσως να θέλαμε κάτι διαφορετικό ανά διαστήματα, κάτι να σπάει την μανιέρα ρε παιδί μου, αλλά συνολικά πρόκειται για μία πολύ προσεγμένη δουλειά με ξεκάθαρη αισθητική και producing υψηλού επιπέδου. Το programming σε κάποια tracks ήταν για σεμινάριο, η φωνή του Εθισμού ‘’βγήκε μπροστά’’ σε όλα τα tracks ακριβώς όπως έπρεπε για να εμπεδώσουμε την αξία των στίχων του. Δεν περιμέναμε και κάτι λιγότερο από το Destiny Studio ούτως ή άλλως σε επίπεδο επεξεργασίας ήχου.

Η αλήθεια είναι πως, όσο ο drill ήχος γινόταν το κύριο μουσικό ρεύμα στο ελληνικό hip hop, εμείς κουραζόμασταν. Ίδιες ιστορίες, ίδιο (ναι, ενικός) flow, ίδια ‘’μάχη’’ των mcs να παραμείνουν εντός μέτρου, ίδιες ρίμες πολλές φορές. Αυτό το album μας απέδειξε το πως μπορείς να εκμεταλλεύεσαι το wave του τώρα, να το φέρνεις στα μέτρα σου, και να μπορείς να δημιουργήσεις κάτι μέσα από αυτό, και όχι απλά για να μείνεις ‘επίκαιρος’. Well done boys! Μάλλον πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές του ‘22, και είναι ακόμα Γενάρης.