Funky Dialectics: "Hustling: Απ’το τίποτα στο κάτι"

“Super Nintendo, Sega Genesis
When I was dead broke, man, I couldn't picture this
50-inch screen, money-green leather sofa
Got two rides, a limousine with a chauffeur
Phone bill about two G's flat
No need to worry, my accountant handles that
And my whole crew is loungin'
Celebratin' every day, no more public housin'”

Αν οι παραπάνω στίχοι δεν ήταν τόσο γνωστοί, εύκολα θα τους μπέρδευε κάποιος με στίχους trap, κι ας είναι ενός από τους πιο acknowledged καλλιτέχνες του old-school Hip-Hop. Κάπου στο video θα φανταζόταν χρυσές αλυσίδες και συνεχές focus σε κάποιο γυναικείο χαρέμι κι ας είναι γυρισμένο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, με σκηνές από αστυνομική βία – ε και λίγο πισίνα. Αν έγραφε κάποιος rapper στην Ελλάδα τους ίδιους στίχους πως θα τον αντιμετωπίζαμε;

Όταν ήμασταν πιτσιρικάδες, υπήρχε μια διαδεδομένη άποψη ότι όλα αυτά είναι “αμερικανιές”. Υπάρχει μια αλήθεια σ’ αυτό σχετικά με μια πιο ανεπτυγμένη βιομηχανία θεάματος που γούσταρε να προμοτάρει το lifestyle. Αλλά οι rappers δεν είναι ηθοποιοί, οπότε δεν μπορεί όλο αυτό να ήταν μια 100% στημένη περσόνα. Και στο κάτω κάτω γιατί να το στήσει; Όταν είσαι παιδί της αφροαμερικάνικης κοινότητας στα σκληρά ghetto, για την κοινή γνώμη είσαι γεννημένος εγκληματίας. Ο μόνος λόγος που δεν πέθανες σήμερα είναι ότι η σφαίρα σου χτύπησε κάποιον από το gang σου και η σταθερή πρωινή δουλειά είναι το αστείο που ακούς στα “λευκά” serial της TV. Οπότε ναι, μάλλον το να “πιάσεις την καλή” με raps ( ή με μια μπάλα μπάσκετ) είναι μια απ’τις πιο ελπιδοφόρες πιθανότητες . Αφού λοιπόν έχεις πιάσει την μία στο εκατομμύριο, μάλλον θα καυχηθείς και λίγο στα raps σου.

Άσε που μετά από τόσες παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις, οι φτωχοί και τα ghettos δεν είναι πια “αμερικανιά”. Όχι ότι ήταν ποτέ, αλλά πραγματικά αν ψάξεις σε Ηip-Ηop σκηνές άλλων χωρών, με αντίστοιχες χωροταξικές και οικονομικές συνθήκες ακούς τα ίδια raps. Ακόμα και στην Ελλάδα, βγάζοντας έξω τους τράπερς, ακούμε το “τοτέμ” του Ηip-Ηop του δρόμου (Λεξ) να λέει:

“PS4 στο νέο τσαρδί μου
Τώρα, μάνα, ζω απ' τη μουσική μου
Πληρωμένοι όλοι οι λογαριασμοί μου (αμήν) Θα πεθάνω αν δεν με νιώθουν οι δικοί μου”

Αν ενώσουμε τις κουκίδες, βλέπουμε πως το Hip-Hop συνδέθηκε με την διαρκή αγωνία των “από κάτω” να βγει ο μήνας και να γίνει πιο cool η ζωή για να την ζεις. Οπότε από το soundtrack των ghetto δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αναφορές στο hustling, δηλαδή στο να αποκτάς ασκώντας πίεση και μάλλον παράνομα. Οπότε ξεκινάς να ραπάρεις γι αυτό ως άσημο kid from the block και καταλήγεις διάσημος rap superstar. Το hustling είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην ζωή με τίποτα και στην ζωή με κάτι. Το hustling είναι η ρουτίνα για μεγάλο ποσοστό των rappers σε όλο τον κόσμο, πριν αρχίζει να πληρώνει το rap. Όχι γιατί είναι rappers, αλλά γιατί γεννήθηκαν φτωχοί σε έναν κόσμο που δεν τους έδινε πολλές ευκαιρίες και αποφάσισαν να τα καταφέρουν ότι κι αν γίνει. Όταν, λοιπόν, μέσα από το Ηip-Ηop φτωχοί καλλιτέχνες των ghetto πέρασαν από την μαυρίλα σε μία κοινωνική ανέλιξη με σαμπάνιες σε limos, περισσότερα φράγκα στις τσέπες ή απλά πληρωμένα νοίκια, που μέχρι πρότινος ήταν όνειρα άπιαστα, μοιάζει λίγο σαν payback time. Right?

Δεν αγιοποιούμε και δεν κρίνουμε. Απλά διαπιστώνουμε. Διαπιστώνουμε ότι εφόσον το Ηip-Ηop είναι αληθινή ζωή, δεν είναι κακό να μην γίνεται μόνο για την “αγάπη της μουσικής”. Ίσως δεν είναι και λογικό. Όπως έλεγαν οι Wu Tang “Cash Rules Everything Around Me” κι αυτό δεν προβλέπεται να αλλάζει μέχρι να πέσει ο καπιταλισμός. Χρειάζεσαι πόρους για να ζήσεις, όπως χρειάζεσαι πόρους για να πληρώσεις το studio time. Αν δεν έχεις φράγκα το δεύτερο αποκλείεται και το πρώτο δυσκολεύει εξαιρετικά. Οπότε ίσως χρειαστεί να hustlαρεις ή ακόμα κι αν δεν το κάνεις ίσως καυχηθείς λίγο όταν τα καταφέρεις να ζεις με αξιοπρέπεια και να ραπάρεις όπως πάντα ήθελες κι ας ξεκίνησες από το τίποτα. Πού είναι το κακό;

Well, για να πούμε την αλήθεια το κακό ξεκινάει όταν ο πλούτος μεγαλώνει και γίνεται στοιχείο για να μας ζαλίζεις τα παπάκια γι αυτό. Όταν ξεχνάς από που ξεκίνησες κι απλά βουτάς με τα μούτρα στις σκόνες και στα χρυσαφικά, εκεί αρχίζει και χάνεις την επαφή με την κοινότητα και με τους hommies που έφαγαν σφαίρες ή μπουνιές για να μπορείς εσύ να γίνεις διάσημος rapper. Όταν σταματάει να είναι μια γλυκιά εκδίκηση απέναντι στο σύστημα που σου έκοψε τα φτερά, αλλά γίνεσαι ένα με αυτό και μαζί πίνετε το αίμα της γειτονιάς που σε γέννησε και άλλων γειτονιών σαν αυτή. Καθαρά και ξάστερα bro.

Το hustling είναι κομμάτι του «αληθινού» Hip-Hop όπως το μάθαμε να ξεκινάει από τα ghetto της Νέας Υόρκης, να περνάει στην Καλιφόρνια, στον «Βρώμικο» Αμερικάνικο Νότο και να φτάνει στο Brixton, στα γαλλικά προάστια ή ακόμα και στις δικές μας γειτονιές. Το hustling είναι τόσο παλιό όσο και η εκμετάλλευση των φτωχών και τόσο συνδεδεμένο με το Hip-Hop σαν το αγαπημένο σου tatoo.

Διαγράψτε την εικόνα του «αληθινού» rapper από τα ghetto που δεν νοιάζεται για τα «φράγκα» αλλά για την «αγάπη» γιατί δεν υπάρχει.Είναι ένας μύθος που έχει φτιαχτεί κυρίως στο πλαίσιο της ιστορίας του ελληνικού Hip-Hop και συντηρεί μια λάθος κόντρα ανάμεσα σε “παλιό” και “νέο”. Ο κόσμος δεν αλλάζει με προκαταλήψεις και ιερές αγελάδες, αλλά με καθαρή ματιά στην πραγματικότητα. Το Hip-Hop φτιάχτηκε για πραγματικούς ανθρώπους και πραγματικές ζωές, δεν έχει άγιους ούτε δαίμονες. Δεν είναι ανάγκη να σαι hustla, αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνεις για την ψυχή της μάνας σου για να σαι true. Μας την σπάει η επίδειξη πλούτου όσο και εσένα, αλλά guess what, δεν είναι πατέντα των rappers, αλλά σύμβολο του κόσμου που ζεις. Μήπως να ξεκινάγαμε από εκεί;