Γράμμα στην Παλαιστίνη.

Εδώ και χρόνια ζούμε στην εποχή της παραπληροφόρησης, καθώς τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης (και όχι μόνο), χωρίς ίχνος ντροπής, υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα των εξουσιαστών. Τα fake news και η απόκρυψη της αλήθειας είναι πλέον μέρος της καθημερινότητάς μας και αυτό δεν άλλαξε και στην κάλυψη των γεγονότων που αφορούν την κατάσταση στην Παλαιστίνη.

Κάπως έτσι λοιπόν από αυτή εδώ τη μικρή γωνιά του διαδικτύου θέλησα κι εγώ να βασιστώ σε μία... λανθασμένη πληροφορία. Μου είχε δοθεί πριν από χρόνια και είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία ενός μύθου στο μυαλό μου. Μου είχαν πει λοιπόν πως υπήρχε ένα rap συγκρότημα αποτελούμενο από μία Ισραηλινή κι έναν Παλαιστίνιο. Στα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους επικοινωνούσαν με γράμματα. Εκείνος έστελνε στίχους κι εκείνη απαντούσε με μουσικές. Τελικά, το γεγονός αυτό δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Ο τότε «πληροφοριοδότης» μου αναφερόταν στους DAM, ένα συγκρότημα Παλαιστίνιων που ζούσε στο Ισραήλ, αλλά ο μύθος που φτιάχτηκε στο μυαλό μου πήρε... σάρκα και οστά ξανά τον τελευταίο καιρό:

«Αγαπημένε μου αδελφέ,

Ελπίζω αυτό το γράμμα να σε βρίσκει καλά. Συγχώρεσέ με για τις πολλές κλήσεις και μηνύματα, αλλά κάθε μέρα που περνάει και δεν έχω νέα σου, ανησυχώ όλο και περισσότερο. Καταλαβαίνω πως πλέον η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά το γεγονός αυτό δεν αρκεί για να καταλαγιάσει η ανησυχία μου.

Βλέπω τα videos με τα πογκρόμ που στήνουν συμπατριώτες μου απόγονοι επιζώντων του ολοκαυτώματος. Πώς γίνεται να έχουν ξεχάσει; Είναι τεράστια η οργή μου και συνάμα μισώ τον εαυτό μου για δύο λόγους. Νιώθω πως δεν έκανα αρκετά για να το σταματήσω και συγχρόνως, έστω για μια στιγμή, αισθάνομαι ανακουφισμένη, γιατί το θύμα σε κάποιο από αυτά τα videos δεν ήσουν εσύ. Είναι σχεδόν απάνθρωπο αυτό το συναίσθημα, αλλά από εσένα δεν μπορώ να κρυφτώ.

Νιώθω στιγμές πως δεν υπάρχει ελπίδα, αλλά το χαμόγελο συλληφθέντων μου δίνει κουράγιο. Για αυτό σου ζητώ να μην χάσεις την δύναμή σου. Ξέρω πως δίνεις τις μάχες σου, όπως έκανες όλα αυτά τα χρόνια και με τους στίχους σου. Γνωρίζω πως αν σε συλλάβουν, δεν θα λυγίσεις στιγμή και πως με το χαμόγελό σου θα γίνεις σύμβολο. Για αυτό μην διστάσεις…

Δεν ξέρω αν είδες το πλακάτ, στο οποίο αναγραφόταν «πήρες το νερό μου, έκαψες τα δέντρα μου, κατέστρεψες το σπίτι μου, πήρες τη δουλειά μου, έκλεψες τη γη μου, φυλάκισες τον πατέρα μου, σκότωσες τη μάνα μου, βομβάρδισες τη χώρα μου, λιμοκτονούμε, μας ταπεινώσατε όλους, αλλά φταίω που εκτόξευσαν ένα πύραυλο πίσω».

Μου θύμισε τους στίχους εκείνους που μου έστελνες πριν από πολλά χρόνια με το ταχυδρομείο, καθώς αυτά τα γραφόμενα, όπως και οι μπάρες σου άλλωστε, ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα. Τα έχω κρατήσει αυτά τα γράμματα. Οι περιγραφές σου ήταν τόσο «ζωντανές», καθώς σαν διάβαζα τους στίχους σου σε έβλεπα μπροστά μου παιδί ατρόμητο να ορθώνεις ανάστημα μπροστά στα τανκς κρατώντας μονάχα μια σφεντόνα.

Είμαι σίγουρη πως έχεις κρατήσει κι εσύ τα δικά μου γράμματα με τις πρώτες κασέτες απ' τις παραγωγές που σου έστελνα για να... πατήσεις πάνω τους και να εκφράσεις τα «πιστεύω» μας. Αυτά τα γράμματα έβαλαν και τις βάσεις για τη φιλία μας.

Θυμάσαι που σου είχα γράψει για εκείνη την εκδρομή στην στρατιωτική βάση, όταν ακόμα ήμασταν παιδιά; Μας είχαν βάλει να ζωγραφίσουμε τους πυραύλους. Δεν το είχα κάνει, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να με αποξενώσουν και να μου συμπεριφέρονται για χρόνια σαν είμαι παρίας. Έτσι συμβαίνει και τώρα, καθώς είμαι μέρος εκείνης της μειοψηφίας που παλεύει για το δίκιο. Δεν το μετάνιωσα τότε και ούτε θα μετανιώσω τώρα. Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μέχρι η Παλαιστίνη να είναι ελεύθερη ξανά.

Όσα μας δένουν, είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Είναι πιο μεγάλα και από το τείχος της ντροπής που έχουν βάλει ανάμεσά μας.

Παίρνω κουράγιο, καθώς κατάφερα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να τις αποτυπώσω στο χαρτί. Σίγουρα δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, αλλά μην ξεχνάς πως όσα μας δένουν, είναι περισσότερα από όσα μας χωρίζουν. Είναι πιο μεγάλα και από το τείχος της ντροπής που έχουν βάλει ανάμεσά μας. Εύχομαι ολόψυχα αυτό το γράμμα να φτάσει στα χέρια σου και σύντομα να έχω νέα σου.

Με αγάπη,

η πάντα αλληλέγγυα αδελφή σου».

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop (https://www.facebook.com/The-story-of-my-hip-hop-102868188137428)

Twitter: @StoryHip (https://twitter.com/StoryHip - The story of my hip hop)

Issuu: https://issuu.com/thestoryofmyhiphop