IDLES: Ultra Mono

Το νέο άλμπουμ των IDLES βρίσκεται εκεί έξω εδώ και 4-5 μέρες, και το έχουμε ακούσει πολλάκις, μπας και μπορέσουμε κάποια στιγμή να πούμε δυο λόγια. Για να πούμε την αλήθεια, μετά τη φωνακλάδικη είσοδο στη βρετανική σκηνή με το “Brutalism”, και ειδικά μετά την καταξίωση με το 10/10 άλμπουμ “Joy as an Act of Resistance”, το task για τη μπάντα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο.

Στα πρώτα ακούσματα το άλμπουμ μου έβγαλε μια αίσθηση σαν να αποτελεί κάπως τα απόνερα του JAAAOR. Όχι με την έννοια των αποβλήτων, κάθε άλλο, αλλά κάπως σαν να έβγαλαν ο,τι έβγαλαν καβάλα στο ίδιο κύμα, το ήδη υπάρχον, κι όχι πάνω σε ένα νέο. Συμπέρασμα πρώτο και ευκολότερο λοιπόν, η συνταγή είναι η δοκιμασμένη, η καλή, αυτή πάνω στην οποία έχτισαν αυτό που έχτισαν μέχρι στιγμής. Ακόμα όμως τρώγεται ευχάριστα. Το στοιχείο της έκπληξης κατά τη γνώμη μου ίσως να υπάρχει λίγο στο -εκπληκτικό- τραγούδι Hymn.

Διαβάζω σε διάφορες κριτικές του άλμπουμ για τα κάπως “ρηχά”, “πρωτοετίστικα” lyrics του Joe Talbot. Είναι αλήθεια αυτό, προσωπικά όμως δεν το βρίσκω ενοχλητικό. Και το σίγουρο είναι ότι η εποχή το σηκώνει. Η κατάσταση στο ΗΒ το σηκώνει, η υπερπολιτικοποίηση του Talbot ο οποίος μιλάει με τέτοιο τρόπο όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, δεν εκπλήσσει να μιλάει και με τέτοιο τρόπο στους στίχους του. Ίσως θα προτιμούσαμε μια μεγαλύτερη “αλληγορία” όπως στα προηγούμενα άλμπουμ, αλλά οκ, σιγά. Στην καραντίνα είδαμε διάφορα μέλη άλλων μπαντών να μαγειρεύουν στο σπίτι τους, να vlogάρουν και να μας κάνουν παρεούλα, να μας λένε “υπομονή ρε παιδάκια, θα σας παίξω λίγο κιθαρίτσα”. Οι IDLES δεν έκαναν αυτό, μίλησαν για Black Lives Matter, για σεξουαλική κακοποίηση, για ρατσισμό, κλιματική αλλαγή, φτώχεια και άλλα χίλια δυο. Εντάσσοντάς το αυτό στο γενικότερο σύνολο της “στάσης ζωής” της μπάντας, ε δένει κάπως. Στην τελική, η απλότητα του μηνύματος στον στίχο ήταν χαρακτηριστικό της μπάντας ανέκαθεν.

Στο κομμάτι “The Lover”, o Talbot, επειδή δεν είναι και κάνας τυχαίος, απαντάει σε αυτό ακριβώς:

You say you don't like my clichés

Our sloganeering and our catchphrase

I say, "love is like a freeway" and...

"Fuck you, I'm a lover"

Ηχητικά, τα φωνακλάδικα, ενίοτε “συμπαθητικά φάλτσα”, ενίοτε θυμωμένα, φωνητικά του Joe Talbot, παραμένουν εκεί. Αυξημένη συμμετοχή στο φόντο έχει ο μπασίστας Adam Devonshire με τα ωραία γλυκούλικα ουρλιαχτά του, τα οποία προσωπικά δε χορταίνω. Ο θεούλης Mark Bowen παρέα με τον Jon Beavis κλασικά, έχουν μοιράσει τις κιθάρες ωραία, ο ένας στα ψιλά φασαριόζικα ακορντάκια κι ο άλλος στη ραχοκοκαλιά μαζί με το post-punk μπάσο και τα ντραμς. Ο ήχος σε αυτό το άλμπουμ είναι ένα τακ πιο ορθολογικός.

Έχω μια μικρή αίσθηση ότι αν δεν έκαναν release 4-5 singles από τα πριν, τώρα θα μας κέρδιζαν αυτά τα τραγούδια, οπότε ο τελικός ενθουσιασμός για το άλμπουμ θα ήταν κατά τι μεγαλύτερος. Αυτό θα αποδειχθεί μόνο όταν το άλμπουμ “γεράσει” αρκετά.

Για εμένα που γνώρισα τους Idles μέσα από το “Joy as an Act of Resistance” και γίναμε καλοί φίλοι με το “Brutalism”, (σαν κακομαθημένος) περίμενα ένα άλμπουμ με στιγμιότυπα που θα με κάνουν να ανατριχιάσω όπως το Mother, το Danny Nedelko, ή το Colossus. Αυτό δυστυχώς δεν έγινε, χωρίς να σημαίνει ότι το άλμπουμ είναι κακό.

Εγείρεται όμως το ερώτημα. Έχεις από τη μία τους απόλυτα ψημένους φανς των IDLES, που μάλλον θα περίμεναν κάτι όχι απαραίτητα καλύτερο, αλλά σίγουρα με πιο εμφανές στο στοιχείο του ξαφνιάσματος. Από την άλλη, είναι αυτό ένα άλμπουμ ικανό για να κερδίσει νέους φανς με τον τρόπο που το έκαναν τα δύο προηγούμενα; Πάλι, μάλλον όχι.

Είναι αστείο πάντως να βλέπεις τόσο μεγάλη διχογνωμία στα γνωστά μουσικά περιοδικά εκεί έξω. Βλέπεις να το βαθμολογούν από το απόλυτο δεκάρι (υπερβολή οκ), μέχρι και να το θάβουν σε στυλ “πάρτε αυτό το σκουπίδι από μπροστά μου και φέρτε τους κανονικούς IDLES”.

Το τελικό συμπέρασμα είναι, μάλλον, ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο κακομαθημένοι.

"Let's seize the day

All hold hands, chase the pricks away"

Ωραία σημεία που με κέρδισαν:

- Το πώς αρχίζει το άλμπουμ, με το War, είναι μπουνιά στα μούτρα! - Όπως ακριβώς στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Λες ώπα, έχουμε κάτι εδώ.

- Το κομμάτι Hymn, γιατί έτσι.

- Το κομμάτι “Ne Touche Pas Moi”, με τη συμμετοχή της Jehnny Beth των Savages, είναι ένα μανιφέστο ενάντια στη σεξουαλική κακοποίηση.

Bandcamp:

https://idlesband.bandcamp.com/album/ultra-mono

Spotify: