J. Cole - The Off-Season: Album Review

Στις 14/5 ο J. Cole κυκλοφόρησε το ‘’The Off-Season’’, τον 6ο προσωπικό του solo δίσκο. Μία από τις εκπλήξεις που μας επεφύλασσε αυτό το album, είναι ότι είχε φωνητικά features (Ω! θαύμα! που θα έλεγε και ο Τάκης) μεταξύ των οποίων οι Bas, 21 Savage, και Lil Baby, just to name a few… Όπως και ο τίτλος του δίσκου, έτσι και το εξώφυλλο μας παραπέμπει στη γνωστή καψούρα του Cole, το μπάσκετ. Καθόλου τυχαίο ότι μία βδομάδα πριν το release του, ανακοινώθηκε πως υπέγραψε συμβόλαιο με την Patriots BBC, ομάδα από την Rwanda που συμμετέχει στην Basketball Africa League. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, βγάζει έναν στόχο ακόμα από την λίστα του, κάνοντας το ίδιο με το ‘’The Off-Season’’.

Κάπου εδώ, πρέπει να σταθούμε λίγο και στο marketing που (δεν) έκανε ο J.Cole για να μας προετοιμάσει για την κυκλοφορία αυτή. Ο, γεννημένος στην Φρανκφούρτη, Αμερικάνος ράπερ είναι γνωστό πως δεν το πολυέχει με τα social media ή μάλλον προτιμά να μην είναι τόσο ενεργός σε αυτά. Το 2018 teasαρε την κυκλοφορία του ‘’The Off-Season’’ με την κυκλοφορία του τραγουδιού του ‘’Album Of The Year’’, τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς. Κομματάρα.- Lil' rappers, I love you, but you ain't shit 'til you got offers in Prague. Look that shit up. A book, n***a, pick that shit up. Expand your vocab

Το Νοέμβριο μάλιστα, έφτιαξε μία λίστα στο spotify του με τίτλο “Where the fuck is The Off Season,” όπου περιείχε τραγούδια και συμμετοχές του. Μετά, σιγή ιχθύος. Τέλη Δεκέμβρη του 2020 ο Cole πόσταρε στους λογαριασμούς του μία φωτογραφία με το schedule του, ή καλύτερα τους στόχους που είχε θέσει, ένας εκ των οποίων ήταν και το ‘’The Off-Season’’. Και έπρεπε να φτάσουμε στις 28 Απριλίου όπου ο Bas, μέλος της Dreamville, ανέβασε στο IG του ένα post όπου έλεγε πως ο δίσκος είναι έτοιμος και θα κυκλοφορούσε σε δύο βδομάδες. Post το οποίο ο ίδιος έπειτα διέγραψε, αλλά το “κακό” (όλως τυχαίως) είχε γίνει. Στις 4 Μάη με ένα tweet του ο J. Cole στην ουσία επιβεβαιώνει τον Bas και επιτέλους, έχουμε είδηση. Στην ουσία δηλαδή, έχουμε 1 single το 2018, μία playlist στο spotify την ίδια χρονιά, και δύο post 2 χρόνια αργότερα (!) σαν promo κυκλοφορίας ενός δίσκου από τους πιο well respected καλλιτέχνες της εποχής μας… Και αυτό ακριβώς είναι το δείγμα του impact που έχει ο J. Cole στην σκηνή παγκοσμίως αλλά και της αδιαμφησβήτητης θέσης του στο rap game σήμερα.

Έπειτα, ακολούθησε ένα μίνι ντοκιμαντέρ με θέμα την προετοιμασία του ‘’The Off-Season’’ με τίτλο: ‘’Applying Pressure: The Off-Season’’ κι ένα freestyle(όχι off the top, obviously) στους L.A. Leakers, μία ημέρα πριν την κυκλοφορία του δίσκου, όπου ο Jermaine έφτυσε παπάδες για να το πούμε απλά και κατανοητά. Όλα ήταν έτοιμα, κύβος ερρίφθη. Για την ιστορία, μία μπάρα του J.Cole σε αυτό το freestyle δίχασε αρκετό κόσμο στο twitter (info here) και, είτε το έκανε εσκεμμένα είτε όχι, σίγουρα teasαρε ακόμα περισσότερο τον δίσκο του. Γνώμη μας; It’s just a metaphor. Σε τσιγκλάει γιατί αυτός είναι ο σκοπός της, δεν είναι στίχος που υποστηρίζει την σεξουαλική κακοποίηση. Όπως και οι TXC όταν ράπαραν «κουβαλάω πιο πολλή τρέλα κι από το Σεχίδη», φαντάζομαι δεν υποστήριζαν την ενδοοικογενειακή βία, πόσο μάλλον την δολοφονία μελών της φαμίλιας σου.

Μήπως το ‘’The Fall-Off’’ δε θα αργήσει να βγει (σαν άλλος Δεύτερος Τόμος);

Πάμε να μπούμε όμως στο ψητό. Το album αποτελείται από 12 tracks. Τα 2 ήταν ήδη γνωστά από πριν, το ‘’i n t e r l u d e’’ (που έγινε release μία εβδομάδα πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου) και το ‘’t h e . c l i m b . b a c k’’ που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλιο μαζί με το ‘’Lion King On Ice’’. Τα δύο τελευταία tracks θεωρούνταν ως προπομποί του ‘’The Fall-Off’ (αυτός θα είναι ο τίτλος του επόμενου δίσκου του Jermaine, με άγνωστη ημερομηνία κυκλοφορίας), οπότε μπορούμε να κάνουμε την εικασία πως εφόσον το ‘’t h e . c l i m b . b a c k’’ συμπεριλήφθηκε στο ‘’The Off-Season’’, το ‘’Lion King On Ice’’ θα είναι μέσα στο ‘’The Fall-Off’’; Και αν ναι, για να το πάμε και ένα βήμα παραπέρα, μήπως το ‘’The Fall-Off’’ δε θα αργήσει να βγει (σαν άλλος Δεύτερος Τόμος); Αλλά ας προχωρήσουμε σε αυτά που ήδη έχουμε στα χέρια μας -στην προκειμένη περίπτωση, στα αυτιά μας- και ας αφήσουμε τα lucky guesses για την Λίτσα την Πατέρα.

Το μουσικό χαλί πάνω στο οποίο ο Cole ξεδιπλώνει τις ικανότητες του επιμελούνται οι Timbaland, boi-1da, Dj Dahi, T-minus μεταξύ άλλων 9 μουσικών, όπως και ο ίδιος, ενώ την συνολική παραγωγή του album έχουν αναλάβει οι Ibrahim Hamad και T-minus μαζί με τον J. Cole, όπως αναμενόταν. Ας κάνουμε τώρα μια βουτιά στα ενδότερα του, σαν ένα mini review αυτού μετά τις πρώτες ακροάσεις.

Ξεκινάμε με το ‘’9 5 . s o u t h’’. Ο J.Cole κάνει establish την φάση του, ραπάροντας για το πως εκείνος φτιάχνοντας tight-packed albums καταφέρνει να είναι dominant στο rap game ενώ άλλοι φτιάχνουν δουλειές με 30 κομμάτια για να μαζέψουν streams και να πετύχουν στα charts. Shots fired από την αρχή λοιπόν, αναφορά στον, υπερβολικά καυτό αυτήν την περίοδο, Steph Carry και aggressiveness στο δεύτερο verse του track μας προϊδεάζουν για ένα αρκετά hot album release, στιχουργικά τουλάχιστον. Cam’ron και Lil John σε αυτό το track μας hypαρουν στην αρχή και στο τέλος του, σε ένα beat που φαίνεται ότι κάτι του λείπει, αλλά στέκεται αξιοπρεπώς για intro σε δίσκο. We see you mister Cole…

Γράψαμε στην εισαγωγή του κειμένου για την γνωστή αγάπη του J. Cole, το μπάσκετ. Πριν το release του δίσκου, γίνεται ο πρώτος solo artist που κάνει εξώφυλλο στο περιοδικό SLAM, ενώ στο ‘’a m a r i‘’, έχουμε άλλες δυο αναφορές σε παίχτες του ΝΒΑ, τον Dennis Smith Jr, την ιστορική έδρα των New York Knicks, το MSG (Now I'm at the Garden sittin' half court, watchin' Jr. catch it off the backboard) και τον Russell Westbrook (Kill 'em on a song, walk up out the booth, do the Westbrook rock-a-baby). Σε αυτό το κομμάτι έχουμε μία από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Από το 1:13 και μετά, ο J. Cole μπαίνει σε GOD MODE. Χρησιμοποιεί το autotune, μελωδικά τουλάχιστον, άψογα για να καταλήξει με ένα φοβερό semi-scream και ένα άψογο γύρισμα 4 μπάρες αργότερα. Fuckin awesome.

Η παραγωγή του ‘’m y . l i f e’’ είναι σα να πρόκειται για την συνέχεια του ‘’ a lot ‘’ του 21 Savage κομμάτι στο οποίο συμμετείχε ο J. Cole. Τα vocals στο sample του κομματιού δίνουν ξεκάθαρα αυτήν την αίσθηση. Ο 21 του «ανταπέδωσε τη χάρη» συμμετέχοντας στο ‘’m y . l i f e ’’ οπότε ναι, η πρώτη σκέψη που έσκασε, ήταν μάλλον σωστή! Άλλο ένα mention του Jermaine σε αθλητή του NBA, στον Ja Morant αυτή τη φορά, σε ένα τραγούδι που ο 21 πραγματικά δεν έδωσε κάτι. Σίγουρα στιχουργικά είναι αρκετά πιο ώριμος αλλά όταν μπαίνει δίπλα στον Cole και μιλάμε για στίχο, το μεγαλύτερο ατού του 36χρονου, πλέον, ράπερ.. έ, δύσκολα θα νικήσεις. High pitched voice και aggressiveness και εδώ στο delivery του Cole, εξιστορώντας τα struggles και τα benefits που πάνε πακέτο αν θες να φτάσεις, και εν τέλει φτάνεις, εκεί που βρίσκεται τώρα ο ίδιος. Τα ανανεωμένα lyrical skills του Cole είναι και εδώ εμφανή but ok, nothing special to see here.

Επόμενο κομμάτι : ‘’a p p l y i n g . p r e s s u r e‘’. Ένα oldschoolάδικο drum set μας καλωσορίζει με ένα λιτό loop από πίσω. Πιο αφηγηματικός εδώ ο Cole, έξυπνα mentions σε Dave East, Eminem και Rick Ross, με semi-flexing για τα φράγκα που έχει βγάλει ως τώρα την στιγμή που άλλοι ραπερς αρκούνται σε empty bragging raps without context. Intro-long verse-outro (I-LV-O from now on) το μοτίβο αυτού του track με background του outro, ένα stab από ομιλία του Martin Luther King Jr.

Συνέχεια με το ‘’p u n c h i n ‘ . t h e . c l o c k’’. Smooth flow εδώ από τον J. Cole με ένα και μόνο ένα rhyming scheme σε αυτό το track , πάλι I-LV-O, πάλι μπάσκετ, με τον Damian Lillard στο Intro και στο Outro.
Πάμε στο ‘’1 0 0 . m i l ’’. Αχρείαστο (+ περίεργα δουλεμένο) autotune. Πιθανώς μια άλλη απόπειρα delivery του κομματιού αυτού να μας έδινε κάτι παραπάνω. Self-flex για το υψηλό work ethic (αδιαμφισβήτητο μεν, επαναλαμβανόμενο θέμα δε) του ράπερ από την North Carolina.

Στο ‘’p r i d e . i s . t h e . d e v i l’’ ο T-minus επιλέγει να χρησιμοποιήσει το ίδιο sample με το ‘’Can’t Decide’’ (κομμάτι που έκανε την παραγωγή ο ίδιος το 2020), και είναι το πρώτο που μας χτυπάει στα αυτιά. Οκ, στο America κάτι τέτοιο γίνεται εσκεμμένα ώστε να μπορείς να κάνεις γρήγορα relate με το εκάστοτε κομμάτι, ακριβώς επειδή σου ξυπνάει την ανάμνηση ενός άλλου. Όλο αυτό πάντως, στα εκπαιδευμένα στην Ελλάδα αυτιά, σκάει κάπως περιέργα. Όπως και να ‘χει, το beat είναι αυτό που είναι, η semi-pop, semi-rnb αισθητική του chorus το κάνει αρκετά catchy στο αυτί. Στα συν και η extra smooth μετάβαση από το verse του Cole σε αυτό του Lil Baby (τσουλάει πανέμορφα στο beat), που στην πρώτη ακρόαση μας έκανε να ανοίξουμε λίγο παραπάνω τα αυτιά μας, για να δούμε αν καταλάβαμε καλά.

‘’l e t . g o . m y . h a n d’’ έπειτα, συμμετοχές των 6LACK & Bas, με την πανέμορφη μελωδική στην αρχή του κομματιού να μας κάνει να ξαναγεμίσουμε το ποτήρι μας και να αράξουμε πίσω στην καρέκλα μας. Ήρεμο delivery από τον Cole εδώ, όπως ακριβώς χρειάζεται, ο οποίος μας μεταφέρει τις σκέψεις του (όπως κάνει σε όλο το άλμπουμ) και αναφέρεται στην τελευταία φορά που πιάστηκε στα χέρια με κάποιον, όπως λέει και ο ίδιος. Βέβαια, όταν αυτός ο κάποιος είναι ο Puff Daddy το σκηνικό γίνεται extra spicy από μόνο του. Ειδικά αν το κάνεις για να υποστηρίξεις τον bro σου, Kendrick Lamar (όπως λένε οι φήμες εδώ : https://www.complex.com/music/2013/08/j-cole-diddy-fight ). Το ρεφρέν είναι φοβερό, όσο μελωδικό και relaxing χρειάζεται για να κολλήσει πάνω από το instrumental. Nice Πάμε στο ‘’i n t e r l u d e’’ που βγήκε μια βδομάδα πριν τον δίσκο. I-LV-O και εδώ (λογικό βέβαια). Self-assurance verse για άλλη μια φορά, με λίγο πιο ανοιχτές, σε θεματολογία, μπάρες ανά σημεία και δυνατό κλείσιμο του verse με αναφορά σε Pimp C και Nispey Hussle (RIP). Εδώ το autotune ήρθε και έκατσε πανέμορφα, η κιθάρα του sample από πίσω δένει εξίσου καλά, και εμείς είμαστε αρκετά happy, αλλά συνολικά not excited όσο φτάνουμε προς το κλείσιμο του album.

Το ‘’t h e . c l i m b . b a c k’’ είναι το επόμενο τραγούδι. Γνωστό και αυτό, με φοβερά ραπς. Πραγματικά. Ο Cole ανεβοκατεβαίνει τονικά καθ’ όλη τη διάρκεια του τραγουδιού ακούραστα και γι’ αυτό μας κρατάει σε εγρήγορση. Αυτό είναι και το μοναδικό κομμάτι του album που ξεπερνάει τα 4 λεπτά, μαζί με το ’’l e t . g o . m y . h a n d’’. Νοσταλγικά vocals στην παραγωγή με πολύ δυνατά vibes στο chorus. Συνεχίζουμε με το ‘’c l o s e’’, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε εξολοκλήρου ο J. Cole. Δείγμα από το instrumental ‘’valerian root’ του MF DOOM (RIP), έξυπνο -αλλά δε το λες και καινοτόμο- rhyming scheme εδώ, αρκετά εύηχο βέβαια. I-LV-O για ακόμα μία φορά και αυτό-βιογραφικό ραπ για άλλο ένα τραγούδι. Nothing special to see here. Τελευταίο κομμάτι, το ‘’ h u n g e r . o n . h i l l s i d e’’. Το sample του beat βγάζει κάτι σε J. Dilla, αλλά ενώ οι μελωδικές του Cole είναι όντως πολύ όμορφες, δεν κάθονται καλά με το μουσικό χαλί από πίσω. Και σε αυτό το track, η συμμετοχή του Bas στα φωνητικά το ανέβασε επίπεδο. Άλλο ένα track που ο Cole μας περιγράφει πως βιώνει το success του. Και κάπου εδώ ήρθε η ώρα για να κάνουμε ταμείο…

Μουσικά, η πρώτη αίσθηση που σου αφήνει ο δίσκος είναι ότι κάτι λείπει και κάτι δε κολλάει. Κάποια tracks σου δίνουν την αίσθηση πως στερούνται δημιουργικότητας. Δεν φαίνονται πρόχειρα ή αδούλευτα, έχουν περάσει και 3 χρόνια από την τελευταία ολοκληρωμένη δουλειά του 36 χρόνου MC, χρόνος και όρεξη υπήρχαν. Απλά μάλλον η επιλογή του Cole να πατήσει πάνω σε πιο λιτά beats, όπως και στο ‘’KOD’’ για παράδειγμα, εδώ δεν του βγήκε στο 100%. Στο ‘’KOD’’ υπήρχε αυτή η απλότητα, αλλά τα beats αυτού του δίσκου είχαν περισσότερο χαρακτήρα και πιο ολοκληρωμένη αισθητική, από ότι του ‘’The Off-Season’’. Η μίξη των τραγουδιών φέρνει αρκετά ‘’μπροστά’’ τα high-pitched hats και τα raps του Jermaine, με το main σώμα των παραγωγών να λειτουργεί υποστηρικτικά. Κάτι τέτοιο πιθανόν σαν αισθητική να δούλευε ακόμα (?) καλύτερα αν ακούγαμε άλλα raps, αλλά στην τελική η μίξη, όπως και όλο το ηχοληπτικό process ενός album, γίνεται για κάποιον λόγο. Στην προκειμένη, αυτό συνέβη για να αναδειχθούν τα melodies του J. Cole και τα raps του, πάνω στα οποία πόνταρε και εδώ. Το autotune υπάρχει έντονα σε όλο το cd με highlight αυτής της τεχνοτροπίας το ‘‘a m a r i’’ , στο οποίο track η οξύτητα που σου δίνει στον ήχο το autotune, ταιριάζει γάντι. Σε καθηλώνει. Από εκεί και πέρα, θα έλεγε και κανείς πως μάλλον η τόσο έντονη -και ειδικά με τόσο οξύ ήχο- χρησιμοποίηση αυτού του feature, κούρασε ή ακόμα ακόμα σε κάποια tracks, δε δούλεψε. Η γενικότερη αισθητική στο mix και στο master ταιριάζει -ή και όχι- στον καθένα με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια, μέχρι ενός σημείου βέβαια. Δε χαλαστήκαμε ιδιαίτερα που δεν έτριζαν τα ηχεία μας από τα μπάσα, αλλά το ερώτημα είναι, μπόρεσαν τα raps να αναπληρώσουν αυτό το ‘’κενό’’ ?

Στιχουργικά ο Cole έριξε πολύ δουλειά και αυτό φαίνεται, το μόνο σίγουρο. Νέα patterns που δεν είχαμε συναντήσει τόσο έντονα στη διάρκεια της καριέρας του εμφανίστηκαν, τα rhyming schemes και η πολυπλοκότητα αυτών σε κάποια tracks είναι πραγματικά για σεμινάριο, το delivery άρτιο. Metaphors, mentions, παρομοιώσεις και αναλογίες μπήκαν ακριβώς εκεί που έπρεπε. Τα melodies του ήταν ιδιαίτερα και ευρηματικά όσο τόσο, το flow του Cole ήταν απαλό σα να τρέχει νερό απ’ τη πηγή τις περισσότερς φορές. Καθαρά τεχνικά δηλαδή σα να λέμε, ίσως πρόκειται για το peak του συγκεκριμένου artist -τουλάχιστον σαν σύνολο. Τι μας έλλειψε; Το concept. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, όλο το album γυρνάει γύρω από ένα μοτίβο : σκέφτομαι και γράφω. Η αγωνία του Cole να κάνει establish στο rap game το statement : ‘’τα κατάφερα’’, κούρασε. Υπήρξαν στιγμές που το έκανε απίστευτα έξυπνα (“Put an M on ya head you Luigi brother now.”) αλλά ένας MC που δεν είναι βασικό στοιχείο του, θεματολογικά, το ‘’look at me now’’ context, δεν μπορεί να το υπηρετήσει στο 100% όπως πρέπει. Πόσο μάλλον σε ένα cd ολόκληρο. Μακάρι να το έκανε τόσο έξυπνα όπως στο ‘’Middle Child’’ -βέβαια εκεί μιλάμε για ένα single και μόνο- αυτό όμως δε συνέβη. Οκ, αρκετοί ακροατές μπορεί να κουράστηκαν από τα themes τραγουδιών όπως το ‘’photograph’’ ή όπως ολόκληρο το ‘’4 Your Eyez Only’’ για παράδειγμα (οι κακεντρεχείς τον λένε whiny, διαφοροποιούμαστε) αλλά φίλε, είσαι ο Cole. Θέλω κάτι παραπάνω από το ‘’I Made It! ‘’ shit. Το έχω ακούσει. Αρκετές φορές.

Τα 39 λεπτά που θα αφιερώσεις, και θα το ξανακάνεις ειδικά αν είσαι fan του J. Cole, σε αυτόν τον δίσκο, σίγουρα αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο, μόνο και μόνο για να μπεις στο μυαλό του και να γευτείς μερικά από τα αδιαμφησβήτητα skills του.

Εν κατακλείδι. Album of the year? Όχι. Trash? Σίγουρα όχι. Υπήρχαν αρκετά pros και αρκετά cons που μπορούμε να τονίσουμε. Μάλλον αυτός ο δίσκος θα κάνει grow μέσα μας με τον καιρό. Το θέμα είναι, ότι δεν ξέρουμε τον λόγο ακριβώς, μας αφήνει μουσικά κάπως μετέωρους. Το εμπορικό success που έχει τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του είναι αναμενόμενο, Jermaine είσαι, αλλά αν θέλουμε να σκάψουμε λίγο βαθύτερα, δε θα έπρεπε να μας λέει και κάτι. Όχι πως κάτι τέτοιο μηδενίζεται, κάθε άλλο, αλλά δεν είναι και τα πάντα. Περιμένουμε όπως πάντα τις επόμενες κινήσεις του J. Cole στο rap game, αυτό το album είναι ένα πολύ καλό πρελούδιο των μελλοντικών steps του αλλά, κατά τη γνώμη μας, δεν μπαίνει δίπλα σε ‘’cream of the crop’’ στιγμές της καριέρας του, όπως το ‘’2014 Forest Hills Drive’’. Τα 39 λεπτά που θα αφιερώσεις, και θα το ξανακάνεις ειδικά αν είσαι fan του J. Cole, σε αυτόν τον δίσκο, σίγουρα αξίζουν κάθε δευτερόλεπτο, μόνο και μόνο για να μπεις στο μυαλό του και να γευτείς μερικά από τα αδιαμφησβήτητα skills του. Αν όμως μετά νιώσεις ότι κάτι σου έλειπε, τότε είσαι ένας από εμάς.

Άκουσε το δίσκο:

Spotify- Youtube

Terra Ignota