KickIt - Μπεστόφ Άλμπουμς 22
Οι δίσκοι που κατέλαβαν το μεγαλύτερο airplay στα αυτιά των παραγωγών του KickIt Radio για το 2022
Μετά από τα διάφορα απανωτά χαστούκια που μας επιφύλασσαν οι προηγούμενες χρονιές, μπήκαμε κάπως χαλαρά και διστακτικά στο 22. Σιγά σιγά η παρέα μεγαλώνει. Τα είδη πολλαπλασιάζονται και οι επιρροές μας διανθίζονται. Το Community είναι εδώ, κρατάει γερά και το σίγουρο είναι ότι ακούει πολλή και καλή μουσική. Οι παραγωγοί και οι φίλες του KickIt μοιράζονται μαζί σας το δίσκο που έπαιξε τις περισσότερες φορές στα αυτιά τους τη χρονιά που μας πέρασε. Με αυτό το αφιέρωμα, χαιρετούμε το 2022 και ετοιμαζόμαστε για ένα πιο δραστήριο, πιο όμορφο και πιο ελεύθερο 2023!
Salute!
Η LadyKonKon (Squeeze Some Fruits) επιλέγει:
Multitude - Stromae
Electronic - Mosaert / Darkroom / Interscope
Έφτασε πάλι αυτή η εποχή για τον δίσκο που ξεχωρίσαμε αυτη τη χρονιά.
Πέρυσι με την επιλογή του Loving In Stereo από JUNGLE, “ξορκίζαμε” το 2021 από ένα φορτισμένο και δύσκολο 2020.
Η φετινη επιλογή ήταν αρκετά δύσκολη. Ειχαμε νέες κυκλοφορίες απο Kendrick Lamar, Rosalia,FKA twings, Black thought & Danger Mouse, SZA, Wet leg, Little Simz, BROCKHAMPTON, Vince Staples Fontaines D.C., Sudan Archives, είχαμε και έναν χαμό με το ΜΕΤΡΟ από ΛΕΞ, είχαμε και τον αγαπημένο Φοίβος Δεληβοριάς με το ΑΝΙΜΕ.
Και αφού κάπως κλέψαμε κι αντι για ενα δίσκο είπαμε καμιά δεκαριά, για το Squeeze Some Fruits η φετινή επιλογή είναι το Multitude από Stromae!
Ένας δίσκος που δεν τον περιμέναμε και ο ερχομός τους κάπως μας ανακουφίζει.
Κάθε φορά που βάζαμε για 1000000 φορά την συναυλία του Stromae στο Montreal το 2015, υπήρξε μία απορία και μια ανησυχια για την τύχη αυτού του καλλιτέχνη και την σχετική αποχή του.
Ο Stromae ή αλλιώς Paul Van Haver, έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως ράπερ με το όνομα Opmaestro, το 2000. Αργότερα άλλαξε το όνομα σε "Stromae", που σημαίνει "Maestro",με τις συλλαβές να αντιστρέφονται ακολουθώντας τη γαλλική αργκό.
Ξεκίνησε να ως rapper μαζί με κάτι φιλαράκια του στα εφηβικά του χρόνια.
Αλλά αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάπως “εψαχνε τον εαυτο του μέσα από τη μουσική του”. Αυτό βέβαια το λέμε εμείς, αφού ο ίδιος σε όλες τις συνεντεύξεις του δεν υπεραναλυει ή φιλοσοφεί σχετικά με τη δουλεια του η τη περσόνα που έχει δημιουργήσει.
Το 2007, κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη σχολή κινηματογράφου των Βρυξελλών, ο Stromae αποφάσισε να επικεντρωθεί πλήρως στη μουσική του καριέρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ντεμπούτο του στο EP "Juste un cerveau, un flow, un fond et un mic…"
Για να καταλαβουμε λίγο καλύτερα τον Stromae, έχει ενδιαφέρον να δούμε τα δεδομένα που το διαμόρφωσαν.
Μεγαλωμένος στο Βέλγιο, στην περιοχή Bockstael, Laken των Βρυξελλών, μία περιοχή διαπολιτισμική με ανθρωπους από πολλά μέρη του κόσμου. Από Βελγίδα μητέρα και με πατέρα από τη Ρουάντα, τον οποίο βέβαια δεν γνώρισε ιδιαιτερα αφού τον έχασε σε ηλικία εννέα ετών καθώς σκοτώθηκε κατά τη Γενοκτονία της Ρουάντα το 1994 ενώ πήγαινε να επισκεφτεί την οικογένειά του.
Έχει αναφέρει σε συνεντεύξεις του την αγάπη της μητέρας του για τα ταξίδια και τη μουσική.
Στο σπίτι άκουγε απο τη μητέρα του μουσική από το Μεξικό, την Βολιβία και την Αφρική και από τον μεγάλο του αδερφό Public Enemy και τους ΓάλλουςSuprême NTM.
Έχει παραδεχτεί την αγάπη του για τους Technotronic,
αλλά η μεγάλη του αγάπη είναι η Cesária Évora!
Η Ξυπόλητη Ντίβα από την Αφρική που ενω τραγουδουσε από το 1957, μόλις το 1988 έγινε γνωστή σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ελάχιστη κίνηση στους ώμους, η ελάχιστη έκφραση στο πρόσωπό αλλα ταυτόχρονα μια φιγούρα που μαζί με τη μουσική της καταφέρνει να σε γεμίσει συναισθήματα.
Συνδυάζοντας όλα αυτά και άλλα τόσα που δεν ξέρουμε, γεννήθηκε ο Stromae.
Τραγουδάει, συνθέτει, σκηνοθετεί και ολα αυτα με μία νότα μελαγχολίας. Εχει παραδεχτει οτι του αρέσει να ακολουθεί πάτερν. Καθε του τραγούδι μια διαφορετική ιστορία, μας αφηγειται για τη ζωή. Την πραγματική ζωή. Αυτη που πονάμε,κλαίμε, γελάμε και αγαπάμε.
Στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, ο Stromae κυκλοφόρησε ένα single "Quand c'est?", ένα τραγούδι για τον καρκίνο. Ένα από τα πιο συγκλονιστικά παραδείγματα της δουλείας του.
Σε μία συνέντευξη όταν ρωτήθηκε αν έχει σκοπό να γραψει και κάτι στα αγγλικά για να μπορεί να το καταλάβει το ευρύ κοινό του, ο ίδιος απάντησε ότι δεν θεωρεί πως χρειαζεται.
Θέλει να παραμείνει ειλικρινής και αυτό δεν θα ήταν εύκολο να γίνει σε κάποια άλλη γλώσσα. Συγκεκριμένα χρησιμοποιεί ένα μότο “Music is international and is all about the feeling.”
Mε τελευταίο δίσκο το 2013 και μετα από τρία χρόνια από το προηγούμενο single, στις 15 Οκτωβρίου 2021 κυκλοφόρησε το single με το όνομα «Santé». Όταν ρωτήθηκε κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης του 2022 πως και πήρε απόφαση τη δημιουργία νέου δίσκου μετά από τόσο καιρό, απάντησε ότι ο βασικός λόγος που τον παρακίνησε ήταν η ζήλεια του προς τις νέες δουλειές των άλλων καλλιτεχνών και ότι όταν αρχίζεις να γινεσαι hater , πρέπει κάτι να κάνεις γι αυτό! Στις 8 Δεκεμβρίου 2021, ανακοίνωσε ότι το τρίτο στούντιο άλμπουμ του, Multitude, θα κυκλοφορούσε στις 4 Μαρτίου 2022.
Οπως μας έχει συνηθίσει έτσι και σε αυτή τη δουλειά ο Stromae κάποιες ιστορίες να μας πει, με το "Santé", τραγούδι που έγραψε για τη Rosa, τη γυναίκα που καθαρίζει το σπίτι του, με σκοπό να γιορτάσει τους ανθρώπους που «απλώς δουλεύουν ενώ κάνουμε πάρτι».
Oui, célébrons ceux qui n'célèbrent pas
Encore une fois, j'aimerais lever mon verre à ceux qui n'en ont pas
À ceux qui n'en ont pas
Ναι, ας γιορτάσουμε για όσους δεν γιορτάζουν
Και πάλι, θα ήθελα να σηκώσω το ποτήρι μου σε όσους δεν έχουν
Στις 9 Ιανουαρίου 2022, κυκλοφόρησε ένα δεύτερο single από το άλμπουμ, το "L'enfer", ερμηνεύοντας το ζωντανά κατά τη διάρκεια των ειδήσεων της τηλεόρασης στις 8 μ.μ. στο TF1. Αυτή τη φορά μιλώντας μας για τη μοναξιά.
Οταν βεβαια ρωτηθηκε ποιο τραγούδι του ξεχωρίζει από το νέο δίσκο είπε το La solassitude, μία προσπάθεια να συνδυάσει κινέζικη μουσική με afrobeats και μιλάει για τη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων αλλά και της μοναξιας.
Μπορείτε να βρείτε όλο τον δίσκο Multitude στα:
https://www.stromae.com/en/music/
*για περαιτέρω Info και συνεντεύξεις:
O Φάνης Αφανής επιλέγει:
Cheat Codes - Danger Mouse / Black Thought
Rap - BMG
Τι να σας πω;
Από που να ξεκινήσω;
Έμαθα για την κυκλοφορία αυτού του δίσκου περίπου τον Μάιο, ένας καλός φίλος παρήγγειλε βινύλια και για τους 2 μας, τα πρώτα single άρχισαν να βγαίνουν και μέσα στο καλοκαίρι συνηδειτά το άφησα!
Τι εννοώ; Ότι μετά από αρκετό καιρό ήθελα να ακούσω έναν δίσκο για πρώτη φορά από το πικάπ.
Μου πήρε χρόνο αλλά η αναμονή άξιζε, δεν υπάρχει κομμάτι που να σε κουράζει, ο Black Thought ταιριάζει γάντι σε όλα ta Beats του Danger Mouse, οι συμμετοχές είναι η μία πιο εντυπωσιακή από την άλλη.
Μία ομάδα όνειρο πλαισιώνει το ντουέτο και σε κάνει να θέλεις να ακούσεις τον δίσκο ξανά και ξανά.
Θέλετε ονόματα για να μπείτε στον κόπο;
Πάμε λοιπόν : Raekwon the Chef, MF DOOM, Run The Jewels, Joey Bada$$, Conway the Machine, A$AP Rocky, Russ, Michael Kiwanuka, Kid Sister, Dylan Cartlidge.
Δεν μπαίνω σε τεχνικές λεπτομέρειες, καθώς μιλάμε για έναν δίσκο που φτιάχτηκε για να μνημονεύεται για πάντα.
Αν δεν ξέρετε ποίοι είναι οι 2 βασικοί συντελεστές του δίσκου, απλά ακούστε τον, σε δεύτερο χρόνο ψάξτε για τους The Roots, το μυστήριο δίδυμο Gnarls Barkley, το DangerDoom.
Higlight δεν υπάρχει γιατί πραγματικά απολαμβάνω το ηχογράφημα και στα 38 λεπτά που διαρκεί.
Καλή Χρονιά να ευχηθώ και το 2023 με ακόμα καλύτερες μουσικές.
To Anapodo Papaki (Tourlou) επιλέγει:
IV - Naxatras
Psychedelic Rock, Stoner Rock - Self Released
Ομολογουμένως το 2022 είναι μια δύσκολη χρονιά για νa επιλέξει κανείς με εύκολια το αγαπημένο άλμπουμ του. Οι κυκλοφορίες στο χώρο του σκληρού ήχου ήταν πάρα πολλές, μεγάλα συγκροτήματα όπως ο Ozzy(!) και οι αγαπημένοι porcupine tree, επέστρεψαν μετά από πολυ καιρό, κάποια άλλα όπως οι Alter Bridge και οι Architects, όντες ακόμα βαθιά επηρεασμένοι από την πανδημία και τα σημάδια που άφησε πανω μας, κυκλοφόρησαν δίσκους πολύ δυνατούς ανταγωνιστές για το αγαπημένο/καλυτερο άλμπουμ της χρονιάς.
Ο αγαπημένος δίσκος της χρονιάς όμως για μένα είναι το "IV" των Naxatras. Κάνοντας μια πολύ σημαντική προσθήκη για τον ήχο τους, αυτή των πλήκτρων, η μπάντα άνοιξε το εύρος του ήχου της σε συναρπαστικά νέα επίπεδα. Οι Naxatras είχανε πάντα αυτη την ψυχεδελεια αλλά αισθάνομαι πως ήταν κάτι που ενδομυχα αναζητούσαν, τους βγήκε τελείως αβίαστα και το απότελεσμα κυριολεκτικά τους απογείωσε. Ξεκινώντας με τo Reflection (Birth) που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα, στο Journey to Narahmon και απο εκεί στο Ride with time, The battle of Crystal Fields, Reflection (Death & Rebirth) αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια η μπάντα μας αφηγείται, για μια περίπου ώρα, ιστόριες απο τα φανταστικά μουσικά τοπία που γουστάρουν να δημιουργούνε. Το IV είναι μια κυκλοφορία που με ξάφνιασε ευχάριστα, με γοήτευσε και με κρατάει καλά κολλήμενο στους ιστούς της καθώς συνεχίζω να το εξευρευνώ με κάθε ακρόαση. Το ΙV είναι το επόμενο βήμα μιας μπάντας που δεν σταματάει να εκπλήσσει και να εξελίσσεται με τον δικό της τρόπο μέσα στο χρόνο και μας κάνει να κολλάμε όλο και περισσότερο μαζί της.
Y.Γ: Ακόμα και το εξώφυλλο υποδηλώνει την νέα μορφή τους καθώς διαφέρει από το “κλασικό” στυλ τους και αν μη τι άλλο μας προ(σ)καλεί σε αυτό το καινούριο μαγευτικό ταξίδι.
O PanosPet (Related) επιλέγει:
Skinty Fia - Fontaines D.C.
Rock - Partisan
Skinty Fia, ο τίτλος του τρίτου αριστουργηματικού, και πιο καταξιωμένου άλμπουμ των Ιρλανδών Fontaines DC. Όχι όσο garage όσο το Dogrel (ψιλοκρίμα αλλά τι να κάνεις) ούτε τόσο post punk όσο το A Hero’s Death. Skinty Fia, όπως μεταφράζεται κυριολεκτικά στα γαελικά “μα την κατάρα του ελαφιού”, ή όπως θα λέγαμε σε ελεύθερη μετάφραση “γαμώ την κοινωνία μου”.
Παρ’ ότι τα post punk και garage στοιχεία ενυπάρχουν ακόμα μέσα κει, πλέον μιλάμε για έναν πιο κλασικό indie / alternative βρετανικό ήχο με πιο πολλές μελωδικές -α λά brit pop- πολυφωνίες και μπαλαντοειδείς συνθέσεις, κάνοντας έτσι αισθητή την “μετακόμιση” των περισσότερων μελών της μπάντας από το Δουβλίνο στο Λονδίνο. Τα βαριεστημένα, αγαπησιάρικα φωνητικά του Grian Chatten είναι ακόμα εκεί, για τα οποία ακόμα λιώνουμε.
Παρ’ ότι γραμμένο εκτός Ιρλανδίας, έχει μέσα αρκετή δόση. Όχι τόσο μουσικά, όσο πολιτισμικά. Μελοποιημένες παλιές ιρλανδικές ιστορίες και διηγήματα (In ár gCroíthe go deo, Skinty Fia, Bloomsday) μέχρι την εμπειρία ενός Ιρλανδού που ζει ως ξένος στο Λονδίνο (Roman Holiday, The Couple Across The Way).
Τα πραγματικά masterpieces, τα απόλυτα δεκάρια του άλμπουμ:
- Το “In ár gCroíthe go deo”, η μελοποίηση της ιστορίας της Margaret Keane, Ιρλανδής κατοίκου του Coventry, που απαγορεύτηκε από το αγγλικό κράτος να γράψει την φράση “In ár gCroíthe go deo” στο μνήμα της, επειδή ήταν στα γαελικά.
- Jackie Down The Line: Όπως δηλώνει ο frontman του συγκροτήματος, “σε αυτόν τον κόσμο όπου είναι απίστευτα σημαντικό να είσαι καλός, το κάνει πολύ, πολύ δελεαστικό να γράφεις από την οπτική γωνία κάποιου που δεν θέλει να είναι καλός ή δεν νιώθει την ανάγκη να προσποιηθεί ότι είναι καλός”. Κάπως είδαν την προσωποποίηση αυτού στην Jackie Kennedy.
- I Love You: Ο πιο κουλ τρόπος να πεις “σ’ αγαπώ” και να μην ακούγεται καθόλου παρωχημένο. Ναι, μπορεί ακόμα να γίνει.
Τρία άλμπουμ μέσα σε τρία χρόνια. Ήταν μόλις Απρίλιος του 2019 όταν οι Fontaines DC έβγαζαν το Dogrel, κάνοντας έτσι το μπαμ σαν μία από τις πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες πρωτοεμφανιζόμενες μπάντες. Τους πήρε μόνο τρία χρόνια και ακόμα δύο άλμπουμ. Αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη.
O Pit (Terra Ignota) επιλέγει:
The Course of the Inevitable 2 - Lloyd Banks
Rap - Money by Any Means Inc. / Empire
Συνήθως επιλέγαμε έναν βαρυσήμαντο δίσκο της χρονιάς που μας πέρασε, για το καθιερωμένο άρθρο του Kickit.
Πέρσι, ας πούμε, είχαμε γράψει για το CMIYGL του Tyler, The Creator άρα η λογική λέει ότι φέτος σειρά έχει ο τελευταίος δίσκος του K.Dot. Αυτό όμως δε θα γίνει, γιατί απο τη μία ένας τέτοιος complex δίσκος δε χωράει σε λίγες γράμμες και από την άλλη έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό το album. Οπότε ίσως γράψουμε κάτι στο μέλλον, ποιος ξέρει. Βέβαια, θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο και θα γράψουμε για μία φοβερή δισκάρα που βγήκε ντάλα καλοκαίρι το 2022.
Μιλάμε για το ''The Course of the Inevitable 2'' (COTI2 from now on) και τον απίστευτα underrated MC, Lloyd Banks.
Ανέκαθεν ήμασταν fans του Lloyd Banks, από εποχές G-Unit και ''Beg For Mercy'', οπότε όταν έσκασε το COTI2, το σίκουελ του COTI, ήμασταν ήδη hyped. Και πραγματικά ο δίσκος δε μας απογοήτευσε. Μιλάμε για ένα LP που έχει την μυρωδιά των νεοϋορκέζικων πεζοδρομίων, κουβαλάει το grimey shit των 90s αλλά πάντα όμως κυριαρχεί η φανταχτερή αίγλη των 00s.
Τεχνικά, o Lloyd Banks δεν μας δίνει κάτι καινούριο στα raps του, όντως. Πάνω κάτω το ίδιο flow στην πλειονότητα των κομματιών του δίσκου, πράγμα το οποίο όμως εν τέλει καταλήγει να τον δένει τόσο καλά στα αυτιά μας που δεν μας επηρέασε καθόλου. Στιχουργικά, ακροβατεί στην παλιότερη G εκδοχή του και στην πιο ώριμη veteran type μορφή του στο σήμερα. Έρχεται και το feat του Tony Yayo στον δίσκο για να μας δώσει άλλη μια γεύση από τα παλιά και, αλήθεια, παραμένουμε ικανοποιημένοι. Ίσως φταίει το ότι ήδη ο Lloyd Banks κέρδισε την ''δεύτερη ευκαιρία'' του με το COTI και πλέον δεν έχουμε τόσο ψηλά τον πήχη; Ίσως. Αλλά το γεγονός ότι τα raps του overall είναι τόσο οικεία με την era που εκπροσωπεί σε αυτόν τον δίσκο, μας κάνει στην τελική να γουστάρουμε που ακούμε αυτό το συγκεκριμένο στυλ. Γιατί ναι μεν, δεν μας δίνει κάτι καινοτόμο, αλλά καταλήγει να είναι τόσο συμπαγές το αποτέλεσμα που μας φτάνει και μας περισσεύει.
Μουσικά, οι παραγωγές του δίσκου ίσως να είναι το μεγαλύτερο ψεγάδι. Τα περισσότερα νομίζεις πως είναι χύμα beats που βρήκες στο Youtube με τίτλο ''real hip hop type beat''. Αλλά διάολε, η βραχνή φωνή του MC από το Maryland, είναι τόσο απολαυστική πάνω τους που δεν μας νοιάζει και τόσο.
Το soothing flow του Lloyd Banks αναδεικνύει στο maximum την απλότητα τους και καταλήγουν από ''σκόρπια beats'' να γίνονται μια συγκεκρίμενη ολότητα.
Τα feats των Benny the Butcher, Conway the Machine, Dave East, Jadakiss και Tony Yayo γεμίζουν στο 100% τον δίσκο και ανυπομονούμε να κάνουμε ένα roadtrip Αθήνα - Θεσσαλονίκη και να τον βάλουμε στο αμάξι να τον bumpάρουμε δίχως αύριο.
Συνολικά, προτείνουμε τον δίσκο στον καθένα σας χωρίς καμία επιφύλαξη. Ειδικά αν σας έχει λέιψει η εποχή των 00s και ψάχνετε την γέφυρα ανάμεσα σε αυτά και στον Roc Marciano και των Griselda. Σίγουρα δεν θα τον απολαύσουν όλοι και όλες το ίδιο όσο εμείς, αλλά αξίζει τουλάχιστον μία ακρόαση.
O George Oikonomou (Basement Vibes) επιλέγει:
Melt My Eyez See Your Future - Denzel Curry
Rap - Loma Vista
Άλλος ένας χρόνος κλείνει τον κύκλο του. Άλλος ένα χρόνος όπου η μουσική βιομηχανία προσφέρει τα καλύτερα και τα χειρότερα πρόσωπα της. Ας αφοσιωθούμε όμως στο πρώτο, δεν χρειάζεται να γίνουμε Σκρουτζ στα γεροντάματα.
Ακολουθώντας λοιπόν αυτό το μοτίβο, ένας από τους δίσκους που έπαιζαν ασταμάτητα στο κινητό μου τις ήσυχες σπιτικές βραδιές, ακόμη και στον δρόμο προς την δουλειά, ήταν το Melt My Eyez See Your Future του Denzel Curry. Όντας παιδί του υπογείου (μαντέψτε από που βγήκε ο τίτλος "Basement Vibes") μου άρεσε, επί το πλείστον, η χαλαρή, εύηχη και εύπεπτη από μελωδικής πλευράς, μουσική. Όλα αυτά και άλλα πολλά βρίσκονται στον πρόσφατο δίσκο του 27χρονου ράπερ από την Florida κάτι που προσωπικά, δεν περίμενα από τον ίδιο.
Ο Curry, απ' όσο τον γνωρίζω ως καλλιτέχνη, με έχει συνηθίσει σε πιο δυνατό ήχο, με φαεινό παράδειγμα το hit single του, Ultimate το οποίο ακουγόταν παντού μερικά χρόνια πριν. Με εξαίρεση μερικά κομμάτια από το TA13OO, εξέδιδε κάτι πιο hype, χωρίς να φοβάται να γίνει ωμός και να "ξεγυμνώσει" την ψυχοσύνθεση του μπροστά στο κοινό που τον ακούει. Το γεγονός όμως πως κατάφερε να κρατήσει το τελευταίο κομμάτι της καλλιτεχνικής του ιδιότητας σε ένα άλμπουμ το οποίο διαθέτει αρκετά Jazz και Neo-Soul στοιχεία, τον ανεβάζει κατά πολύ στα μάτια μου και δείχνει την ποικιλία και το εύρος που έχει ως μουσικός.
Στα του άλμπουμ τώρα, το εναρκτήριο κομμάτι Melt Session #1 κάνει ξεκάθαρη την μουσική κατεύθυνση αυτού του δίσκου με το μελωδικό του ύφος. Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, ο συγκεκριμένος ήχος είναι κάτι φρέσκο για τον "Zeltron" και κάτι που δείχνει με περηφάνια και σε άλλα κομμάτια όπως το John Wayne, το Mental και το πανέμορφο ακουστικά, Angelz. Επιπλέον, δεν φοβήθηκε να πάρει ρίσκα όσον αφορά την σωρεία των μουσικών ειδών που έχει εισάγει σε αυτό το LP. Προφανώς έχουμε τον πατροπαράδοτο hip hop και trap τόνο του Sanjuro και του X-Wing αλλά και μερικά δείγματα πιο ηλεκτρονικής μουσικής όπως στο Troubles.
Τα features καταφέρνουν και αυτά να με την σειρά τους να εντυπωσιάζουν. Μερικά προσωπικά αγαπημένα είναι η παρουσία των 6LACK και JID στο Ain't No Way, ο Βρετανός rapper slowthai στο Zatoichi και η απρόσμενη, για μένα τουλάχιστον, παρουσία του T-Pain στο προαναφερθέν, Troubles, προσφέροντας ένα αρκετά ανεβαστικό κουπλέ. Η παραγωγή είναι επίσης ένα μεγάλο highlight για μένα, με ονόματα όπως τους Dot Da Genius, JPEGMAFIA, Saul Williams, Kenny Beats και πολλούς άλλους να δίνουν την πινελιά τους στην δημιουργία αυτού του άλμπουμ.
Όσες λέξεις και να γράψω όμως, δεν μπορούν να περιγράψουν ακριβώς το συναίσθημα που παίρνω από αυτόν τον δίσκο. Περνώντας μια χρονιά γεμάτη δυσκολίες και μεταβάσεις σε πολλούς τομείς, ήταν αρκετά παρηγορητικό να ακούω έναν από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες να εκφράζει τα συναισθήματα του μέσω των στίχων του και αρκετά καθαρτικό να τους αναγνωρίζει και να τους δαμάζει. Μου έδωσε κατεύθυνση την ώρα που την χρειαζόμουν. Αυτή είναι και η δύναμη της μουσικής άλλωστε. Να εμπνέεις τον ακροατή σου, να τον ωθείς προς κάτι καλύτερο.
Κρίμα που δεν το βλέπουν και τα Grammy έτσι...
Ο Xristos (Ανπόπιουλαρ Οπίνιονς) επιλέγει:
Για Μια Θέση στον Ήλιο - Ραμμένος Άσσος x Sumo Beats
Rap, Hip-Hop, Slam Poetry - Bashement Records
Αν και το 2022 δεν ήταν άπλετο από άποψη κυκλοφοριών, τουλάχιστον στο προσωπικά αγαπημένο είδος, αυτό του ελληνικού χιπ χοπ, σίγουρα κάτι έμεινε να ξεχωρίσει. Αξίζει μια μνεία για τα 2 άλμπουμ που, ναι μεν, είναι στο τοπ 3 μου, αλλά δεν θα γράψουμε για αυτά σήμερα. Σε μια εποχή που το χιπ χοπ, παγκοσμίως, μαστίζεται από μεταλλάξεις, κάποιοι ξέμειναν να κάνουν ακόμα ενοχλητικό και ταξικό ραπ.
Ο KooZ των PsyClinic TactiX, αρχές Σεπτέμβρη μας δίνει την καλύτερη δουλειά του μέχρι τώρα, το Αντικύκλιο, και μας φουσκώνει με το πλέον απαραίτητο για τα χρόνια που ζούμε, ταξική οργή.
Οι Φράξια, από την άλλη, με το Καρτ Ποστάλ από την Κόλαση, με τον Dave να δίνει με ποιητικό λόγο τις σκέψεις του, μας κάνει να ανατριχιάζουμε και μέσα από μόλις 8 κομμάτια, να ψάχνουμε με ποιό από αυτά ταυτιζόμαστε περισσότερο.
Και κάπως έτσι, λακωνικά, φτάνω στον αγαπημένο δίσκο της χρονιάς, αυτόν που έπαιζε μόνιμα στο ριπίτ, αυτόν που χάλασε ακόμα και τον αλγόριθμο του σποτιφαι.
Ραμμένος Άσσος και Sumo Beats λοιπόν, Για Μια Θέση στον Ήλιο.
Η νέα γενιά του ελληνικού χιπ χοπ στα καλύτερα της, με ένα μείγμα conscious λυρισμού και ιδιοφυιών μπιτς, φέρνει στα αυτιά μας κάτι ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα, ένα περίεργο μα τόσο ενδιαφέρον μπλέξιμο hip hop με slam poetry, και εδώ να ομολογήσω ότι, ενώ όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά, οι απαγγελίες της still.vi σε συγκεκριμένα τα απογειώνει. Ο δίσκος μας συστήνεται με το μείγμα αυτό, και μας βάζει σε ενδοσκοπικό πλαίσιο για να μας πάει αργότερα σε κοινωνική κριτική, και ανάμεσα σε αυτά τα δύο εναλλάσσεται συνεχώς.
Φαίνεται ότι ο Ραμμένος Άσσος έχει να δώσει αρκετά στη σκηνή ακόμα, καθώς είναι ένας από τους νεότερους εκπροσώπους της που ξεχωρίζει. Από το 2020 είναι μέλος της Bashment Records.
Ο Sumo είναι σίγουρο ότι θα γίνει ο αγαπημένος σου παραγωγός στο κοντινό μέλλον, αν δεν είναι ήδη, με συνεργασίες με αρκετούς mcs.
Όσο για τη still.vi, μονό αυτό θα πω, ψάξου.
Στο mastering και σε μια συμμετοχή ο λόγου χάριν, ενώ στα γραφιστικά ο Nove.
Γενικά, όλο το παρεάκι αξίζει προσοχή, και τα σόλο πρότζεκτ τους είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντα.
Ξεχωρίζουν: “Για μια θέση στον ήλιο”, “Το πρώτο κύμα”.
Ο Panos (ΑνΠόπιουλαρ Οπίνιονς) επιλέγει:
Omnium Gatherum - King Gizzard & the Lizard Wizzard
Psychedelic Rock, Psychedelic Pop, Progressive Rock, Neo-Psychedelia
Πόσα άλμπουμ μπορεί να κυκλοφορήσει μια μπάντα μέσα σε ένα χρόνο; Και πόσα διαφορετικά μουσικά είδη μπορεί να στριμώξει με επιτυχία σε αυτά; Στην περίπτωση των King Gizzard & the Lizard Wizzard η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι… Πολλά! Κι αφού διευκρινίσαμε για ποιους μιλάμε θα πρέπει να κάνουμε κι άλλη μια ερώτηση, μάλλον ρητορική. Πόσο πιο κουλ όνομα μπορεί να έχει μια μπάντα;
Η παρέα των Αυστραλών Stu Mackenzie, Ambrose Kenny-Smith, Cook Craig, Joey Walker, Lucas Harwood και Michael Cavanagh είναι γνωστή για την εξερεύνηση πολλαπλών μουσικών ειδών, από την psychedelic και progressive rock στην metal και την μικροτονική μουσική (χρήση μουσικών διαστημάτων μικρότερα του ισοσυγκερασμένου ημιτονίου) κι ακόμα παραπέρα. Είναι επίσης μια από τις πιο παραγωγικές μπάντες της εποχής μας, έχοντας κυκλοφορήσει 23 στούντιο άλμπουμ, 14 ζωντανά άλμπουμ, τρεις συλλογές και τρία EP από το 2010 μέχρι σήμερα.
Πέντε από αυτά κυκλοφόρησαν το 2022 κι ανάμεσά τους το “Omnium Gatherum”. Ο τίτλος του άλμπουμ; Μια επινοημένη λατινική φράση που σημαίνει «μια συλλογή από πολλά διαφορετικά πράγματα». Και περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Ενώ πολλοί δίσκοι των KGLW επικεντρώνονται σε κάποια μεγάλη ιδέα· είτε πρόκειται για μια εξερεύνηση συγκεκριμένων κουρδισμάτων κιθάρας είτε για έναν κύκλο τραγουδιών για την επικείμενη καταστροφή του πλανήτη μας, το “Omnium Gatherum” είναι ένα διπλό LP του οποίου το concept είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο concept.
Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, “The Dripping Tap”, το μεγαλύτερο σε διάρκεια studio κομμάτι του συγκροτήματος (18:17) κι ίσως ένα από τα σπουδαιότερά του, είναι ένα απόσταγμα από όλα όσα κάνουν εξαιρετικά οι KGLW σερβιρισμένα σε ένα «ποτήρι». Μπλεγμένες κιθάρες, απρόσκοπτες αλλαγές στυλ, ξεχωριστά grooves που ξεκινούν ως μια neo-soul μπαλάντα πριν πετάξουν στα ύψη της ψυχεδέλειας που προκαλούν ίλιγγο. Σε ένα μόνο τραγούδι, έχουν δημιουργήσει αυτό που αποτελεί την μια όψη του απόλυτου garage-psych-pop mixtape.
Ο δίσκος συμπληρώνεται από άλλα 15 κομμάτια, καθένα από τα οποία μοιάζει με «στροφή» σε σχέση με το προηγούμενο· στροφή που γίνεται παρόλα αυτά με έναν μαγευτικά ομαλό τρόπο. Από το υπερ-ψυχεδελικό ποπ “Magenta Mountain” που θα μπορούσε κάλλιστα να συμπεριλαμβάνεται σε κάποιο άλμπουμ του Tame Impala στο jazzy space-funk “Ambergis”. Kι από τα πιο metal “Gaia” και “Predator X” στα πιο hip hop “Sadie Sorceress” και “The Grim Reaper”.
Αναμφίβολα πρόκειται για το “White Album” του συγκροτήματος κι οι KGLW έκαναν εξαιρετική δουλειά, δημιουργώντας έναν δίσκο τόσο εντυπωσιακό όσο και διασκεδαστικό να τον ακούς.
O Austinmod (BeatRoots) επιλέγει:
No Thank You - Little Simz
Rap - Forever Living Originals / AWAL
Λατρεύω τη στιγμή που προσπαθείς να κάνεις μία μουσική ανασκόπηση στο κεφάλι σου για να επιλέξεις τον καλύτερο δίσκο για τη χρονιά που πέρασε. Όχι γιατί το βρίσκω εύκολο, το αντίθετο θα έλεγα. Μου έρχονται τραγούδια και στιγμές από αμέτρητους δίσκους και είδη μουσικής κι έτσι επιλέγω ανάλογα με το vibe της στιγμής.
Σίγουρα δεν χρειάζεται να μπείτε εδώ για να διαβάσετε για τη δισκάρα που έβγαλε ο Kendrick Lamar ή για το Reinaissance της Queen B, πόσο μάλλον για το METΡO που όχι αδίκως έγινε το επίκεντρο της μουσικοκοινωνικοπολιτικής συζήτησης στην Ελλάδα για τη χρονιά που μας πέρασε.
Με βάση λοιπόν το current mood και το γενικότερο ύφος των φετινών μας εκπομπών θα επιλέξω το "No Thank You" της Little Simz, το οποίο μάλιστα κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες.
Μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς, ούτε καν ο καλύτερος δίσκος της ίδιας της καλλιτέχνιδας, παρόλα αυτά αποπνέει ένα vibe ελευθερίας που και η ίδια και εμείς έχουμε πολύ ανάγκη τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η βρετανίδα σταρ κατακεραυνώνει μια μουσική βιομηχανία που την έχει αφήσει να αισθάνεται εξαντλημένη, ενώνοντας τη φωνή της με μια χορωδία μαύρων Βρετανών καλλιτεχνών που εναντιώνονται στο status quo.
Μια καλλιτέχνιδα που τα έχει κάνει όλα, από δίσκους, εταιρίες και βραβεία μέχρι και τα κόκκινα χαλιά και τις ακυρώσεις συναυλιών επειδή δεν έβγαιναν τα "νούμερα". Δούλεψε σκληρά, έχτισε το fanbase της, κρατώντας πάντα την ανεξαρτησία και τις αξίες της. Στο συγκεκριμένο album, αφήνει στην άκρη τις φανφάρες, επιστρέφει στα βασικά ραπ της, κατακεραυνώνοντας τη βιομηχανία που ποτέ δεν "την έφτιαξε", ίσα ίσα την άδειασε.
“They don’t care if your mental is on the brink of something dark/As long as you’re cutting somebody’s payslip/And sending their kids to private school in a spaceship”, ραπάρει, πριν μας ρωτήσει: “Did I stutter?”
Μουσικά ο δίσκος έχει απ'όλα. Low beats, συναίσθημα, αιχμηρά raps, μελωδίες που προσπαθούν με επιτυχία να ντύσουν τον πόνο και την απογοήτευση της Simz. Μέσα από όλο αυτό όμως δείχνει ατσάλινη, ξεκάθαρη και πιο ελεύθερη.
Fuck the spaceship school runs.
