Killah P, μια θυσία που δεν πρέπει να ξεχαστεί.

Ήταν ο τελευταίος που συμμετείχε στις Κυριακάτικες μεσημεριανές μαζώξεις μιας ομάδας παιδιών που αρχικά για κοινό είχαν μόνο τη μουσική. Πάνω σε αυτή «έχτισαν» την παρέα, τις δράσεις και τα όνειρά τους. Ήταν άλλες εποχές. Βλέπετε τότε, η Hip Hop κουλτούρα δεν ήταν διαδεδομένη και mainstream, οπότε αυτό πους τους ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας ήταν κι εκείνο που τους ένωσε μεταξύ τους. Ίσως και για πάντα και ας τραβούν διαφορετικούς δρόμους.

Αυτές οι μαζώξεις άρχισαν με αφορμή τη μουσική, αλλά κατέληξαν σε πολλά περισσότερα που δεν είναι της παρούσης να αναφερθούν. Το Hip Hop είναι ικανό να δημιουργήσει το ερέθισμα που θα σε οδηγήσει να διαβείς στον δρόμο που σου ταιριάζει. Μοιάζει να έχει 33 1/3 μονοπάτια και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα καταλήξεις σε αυτό που θα φαίνεται πως έχει φτιαχτεί για να το διαβείς μoνάχα εσύ. «Αν το Hip Hop έχει την ικανότητα να καταστρέψει τα νεαρά μυαλά, έχει επίσης και την ικανότητα να τα ανυψώσει», είχε πει κάποτε ο KRS-One και το γνωμικό αυτό ταιριάζει στην περίσταση.

Αν το Hip Hop έχει την ικανότητα να καταστρέψει τα νεαρά μυαλά, έχει επίσης και την ικανότητα να τα ανυψώσει

Τα γνωμικά του KRS-One εκείνη την εποχή μάλλον ήταν άγνωστα για εκείνο το παιδί. Έτσι κι αλλιώς έτυχε να είναι και ο πιο μικρός ηλικιακά, όποτε το... χαμένο έδαφος που έπρεπε να καλύψει ήταν περισσότερο. Ήταν σφιγμένος στις πρώτες συναντήσεις, αλλά με τον καιρό λυνόταν όλο και περισσότερο και συγχρόνως ανακάλυπτε νέους κόσμους και το δικό του μονοπάτι. Δύσκολοδιάβατο αυτό που επέλεξε να διαβεί. Η ατραπός του, όμως, ήταν και η πιο ανθρώπινη και πήγαινε κόντρα σε μια κοινωνία που έχει εκπαιδευτεί να επιλέγει τη λήθη της βολής της.

Πέρασαν τα χρόνια και παρότι οι επιρροές της κουλτούρας ήταν εμφανείς φορές στα ρούχα του - προτιμούσε τα πιο φαρδιά, βλέπετε - τα μουσικά του ακούσματα είχαν αλλάξει. Δεν παρέκλινε από τον δρόμο του και παρά τις δυσκολίες συνέχιζε να αγωνίζεται κόντρα σε κάθε μορφή αδικίας. Αυτός ο δρόμος τον έφερε κάποτε και σε μία σχολή που τελούσε υπό κατάληψη. Κάποια χρόνια πίσω, η εκάστοτε εξουσία θα έστελνε Κενταύρους για να σπάσουν την κατάληψη ή να δολοφονήσουν, όπως υπενθύμισαν και οι Social Waste. H εξουσία, όμως, είχε αναθρέψει ένα άλλο τέρας. Δειλό εκ φύσεως, μα συνάμα δολοφονικό. Είναι δειλία να διαλέγεις το μίσος από την αγάπη.

Το τάγμα εφόδου έφτασε στη σχολή βάσει σχεδίου την ώρα που στο κτίριο θα βρισκόταν λίγα άτομα. Το σκοτάδι είχε απλωθεί και η ασχήμια τους δεν φαινόταν. Παρότι οργανωμένοι και οπλισμένοι, όταν επιχείρησαν να εισβάλουν αντιμετώπισαν την σθεναρή αντίσταση των λίγων παρευρισκόμενων φοιτητών και αλληλέγγυων. Το τάγμα εφόδου έφυγε άπραγο. Δεν κατάφερε καν να μπει στη σχολή και η κεντρική πόρτα της είχε κρατηθεί. Οι λεπίδες τους εκείνο το βράδυ δεν βρήκαν στόχο. Είχαν διαπεράσει την φαρδιά μπλούζα του ήρωα της ιστορίας μας, αλλά δεν είχαν βρει το σώμα του. Δεν είχε για... ασπίδα κάποιο βινύλιο, αλλά εκείνο το βράδυ η ζωή του σώθηκε από τις Hip Hop καταβολές του.

Μπορεί κάποιος να πει πως ακροβατώ μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας. Εκ το προτέρων θα το δεχθώ. Ας αναφερθούμε, όμως, στην πραγματικότητα… Από εκείνο το βράδυ ως τώρα ακολούθησαν πιο σκοτεινά χρόνια και οι λεπίδες τους τελικά βάφτηκαν με αίμα. Σκότωσαν τον Παύλο, τον Σαχζάτ Λουκμάν και πολλοί άλλοι γλίτωσαν από τους ναζί από τύχη. Ακόμα και ο Ζακ από ρατσισμό δολοφονήθηκε. Όσον αφορά τα αποτυπώματα στην λαβή των μαχαιριών τους, αυτά είναι χιλιάδες. Τόσα, όσων κάποτε τους ψήφισαν. Ο Παύλος και ο Σαχζάτ Λουκμάν με την θυσία τους έσωσαν και αυτοί ζωές, όπως το Hip Hop είχε πράξει για τον ήρωα της διήγησης που προηγήθηκε. Το τέρας, όμως, υπάρχει ακόμα. Αποδυναμωμένο σε σύγκριση με τα χρόνια που προηγήθηκαν, αλλά ψάχνει συνεχώς τις ευκαιρίες για να τραφεί. Για αυτό η θυσία αυτών των παλικαριών δεν πρέπει να πάει χαμένη.

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop

Twitter: @StoryHip

Issuu: thestoryofmyhiphop