M Huncho - Chasing Euphoria: Album Review

Ο γεννημένος την σημαδιακή 17η του Νοέμβρη, το σωτήριο έτος 1993, M Huncho, κυκλοφόρησε στις 20 Μαΐου του 2022 τον πρώτο του ολοκληρωμένο προσωπικό δίσκο με τίτλο ‘Chasing Euphoria’. Ο Βρετανός MC έχει ήδη δύο EPs στο ενεργητικό του, δύο δυνατά mixtapes (με προσωπικό αγαπημένο το ‘Utopia’ του 2019) και μία χαρακτηριστική αισθητική που τον καθιέρωσε στην βρετανική hip hop σκηνή. Κουβαλάει κάποια εκατομμύρια streams στην πλάτη του (ναι, το ξέρω, από μόνα τους δεν λένε τίποτα) και έχει καταφέρει να κάνει establish την μουσική του φάση μέσω του μεγάλου του ατού, τα melodies. Ήταν ένα διάστημα που η trap ήταν το genre που κυριαρχούσε παγκοσμίως και, ασχέτως αν κάποιοι είναι φαν ή όχι αυτού του ρεύματος, η κατάσταση είχε κορεστεί. Παρόμοια albums έδιναν και έπαιρναν, έλειπε αυτό το ‘κάτι παραπάνω’, και ο M Huncho τότε είχε έρθει να σώσει την κατάσταση, φέρνοντας κάτι πιο φρέσκο. Με αφορμή την κυκλοφορία του ‘Chasing Euphoria’ λοιπόν, πάμε να δούμε τι συμβαίνει στο μουσικό μυαλό του -αγνώστου ταυτότητας- μασκοφόρου MC και για όσους δεν έχουν τύχει να ακούσουν το υλικό του, να καταλήξουμε αν τελικά αξίζει να ανοίξουν τα αυτιά τους προς τα κει.

Ο M Huncho είναι ο άνθρωπος που εισήγαγε τον όρο trap wave. Έντονες μελωδικές γραμμές με gritty περιεχόμενο στον στίχο, με σκοπό να εξιτάρει τα αυτιά σου και να σε μην σε κάνει να βαρεθείς δευτερόλεπτο, αξιοποιώντας είτε την λυρική του ικανότητα, είτε την μουσικότητα της φωνής του. Σε αυτόν τον δίσκο, θα πούμε ότι τα κατάφερε, αλλά όχι εξολοκλήρου. Και εξηγούμαστε. Αν κρίνουμε συνολικά το album, θα λέγαμε ότι είναι μια φοβερά προσεγμένη και φιλόδοξη δουλειά. Ο M Huncho δε φοβήθηκε να κυκλοφορήσει ένα album 22 τραγουδιών, από το να πάει σε ένα πιο συμπαγές και μικρής διάρκειας release και προσπάθησε να ταιριάξει τους πιο mainstream ήχους της εποχής με την ιδιαίτερη αισθητική του. Δεν έχουμε drill beats (για να αναφερθούμε και στο τι ‘πουλάει’ σήμερα στην Ελλάδα) στον συγκεκριμένο δίσκο, με εξαίρεση το ‘Warzone’ και το ‘Stars In The Wraith’. Δύο tracks με έντονες μελωδίες (τι πιο σύνηθες) που είναι και από τις πιο δυνατές στιγμές του LP. Στο σύνολό του, ιδιαίτερα έντονο είναι το πιο pop-trap στοιχείο με εμφανείς επιρροές από τον Drake ανά τόπους (όπως στο ‘Who We Are’ όπου μέχρι και quote του στίχου ‘’Life Is Good’’ έχουμε) καθώς και η πιο κλασσική (πλέον) προσέγγιση στο πάτημα, των πρώτων δουλειών των Migos. Ευχάριστα είδαμε και RnB patterns να ξεδιπλώνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου, ενώ ακόμα πιο έντονες είναι οι επιρροές από τον μετρ του είδους που τοποθετείται ο M Huncho, Travis Scott. Ακόμα, δεν λείπουν οι αναφορές και το shout out σε rappers εκ διαμέτρου αντίθετους από το στυλ του, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο κομμάτι ‘Doomsday’ (RIP MF DOOM), στο ‘Me & My Conscience’ όπου το κλείσιμο του verse με το ‘’Forever ever, forever ever’’ κατευθείαν μας ταξιδεύει στους Outkast και στο ‘Ms. Jackson’ αλλά και στο ‘Let It Burn’ όπου μάλλον η πρώτη μπάρα, μας παραπέμπει στο γνωστό ‘’I remember you was conflicted’’ του Kendrick Lamar.

Στιχουργικά, δεν έχουμε κάποια καινοτομία σε σχέση, όχι μόνο με τη θεματολογία, αλλά πλέον και με τις ίδιες αυτούσιες μπάρες των τελευταίων ετών. Οι φράσεις ‘’I made it, I remember when .., I got to feed my bros etc etc etc’’ υπάρχουν διάσπαρτες και σε αυτόν τον δίσκο, πράγμα το οποίο αλήθεια, έχει αρχίζει και κουράζει. Σόρρυ M Huncho, το ξέρω πως δε φταις μόνο εσύ, κάπου έπρεπε να τα βγάλω όμως. Τι έλεγα; Α ναι. Εκτός λοιπόν από το γεγονός ότι θεματικά δεν ακούσαμε και τίποτα καινούριο, αν και αξίζει να σημειωθεί ότι υπήρχαν μερικές στιγμές που οι αναλογίες και οι μεταφορές του 29χρονου MC ήταν άκρως εντυπωσιακές, υπήρχαν φορές που είχαμε ‘θεματάκια’ ακόμα και με την ίδια την ομοιοκαταληξία.

Ενώ υπήρχε ποικιλία στις μουσικές τεχνοτροπίες που ακολουθήθηκαν όσο αφορά τη σύνθεση (πολλά και διαφορετικά snares & hats, άλλοτε βαριά και άλλοτε ατμοσφαιρικά μπάσα και 808s) το συναίσθημα που μας αφήνει το album, είναι ότι είχαμε μεν κάποιες αρκετά δυνατές στιγμές όπως τα: ‘S/o To My X’, ‘Gone’, ‘CC’, ‘Lean’ και ‘Vivid’ just to name a few, αλλά ο ίδιος ο δίσκος δεν έχει έντονο replay value στην ολότητά του. Κάποια κομμάτια σίγουρα ναι, σπέρνουνε, άλλα όλο το LP δύσκολα θα βάλουμε να το ξανακούσουμε από την αρχή για ακρόαση. Σε κάποια βραδινή αμαξόβολτα ίσως. Μπορεί να φταίει η μεγάλη του διάρκεια ή το γεγονός ότι θέλαμε πιο πολλά feats για να ξεφύγουμε από την ‘μονοτονία’ του μόνιμα τραγουδιστού rap; Πιθανό. Να σημειώσουμε βέβαια εδώ, πως όλες οι συμμετοχές ήταν μία και μία, λειτούργησαν όλες άψογα και σε όποιο κομμάτι υπήρχαν το απογείωσαν. Και σε πολλά κομμάτια ο M Huncho μας έδινε τα κατάλληλα vibes. Αλλά σίγουρα σε κάποια σημεία ενώ ενθουσιαζόμασταν από το μπάσιμο του εκάστοτε track, ψιλοβαρεθήκαμε και ρίχναμε κλεφτές ματιές στην διάρκεια του στο Spotify.

Στα +, θα κρατήσουμε επίσης το πραγματικά φοβερό outro του δίσκου, το ‘Sincerely, Dad’ όπου καταλαβαίνουμε και για ποιον λόγο ο M Huncho δεν αποχωρίζεται στα lives και στα video clips την μάσκα του, καθώς όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, όταν θα κάνει οικογένεια και παιδιά θα σταματήσει να ασχολείται με την μουσική και φροντίζει από τώρα για την ιδιωτικότητά του(ς). Θα κρατήσουμε επίσης τον ενθουσιασμό μας με την ατμοσφαιρική βαθιά φωνή του Βρετανού MC, την τεράστια ποικιλία του σε flows και melodies, όπως και το εξαιρετικό production του album. Είπαμε, μπορεί να μην ξανακούσουμε τον δίσκο από την αρχή ως το τέλος, άλλα κάποια κομμάτια μπήκαν αυτόματα στην playlist μας και θα τα έχουμε εκεί μέσα για καιρό.

Συγχαρητήρια σε όποιον/α σχεδίασε το artwork, στον ίδιο τον M Huncho που το μισό του tour είναι ήδη sold out, και από εμάς θα σας προτείνουμε να ακούσετε τόσο αυτόν τον δίσκο όσο και τα προηγούμενα 2 mixtapes του, ‘Utopia’ (τι κομματάρα το Tranquility) και ‘Huncholini the 1st’ καθώς είναι ένας artist που έχει αρκετά νέα στοιχεία να σας δώσει μουσικά και σίγουρα δεν θα τον προσπεράσετε έτσι εύκολα. Ακόμα και αν δεν είστε και οι πιο πιστοί ακροατές της trap, θα βρείτε σίγουρα μουσικές σε αυτόν τον δίσκο που θα σας χαλαρώσουν, θα σας κουνήσουν, θα σας vibeάρουν (καμιά φορά χρειάζεται κι αυτό) και θα σας συνοδέψουν σε κάποια βραδινή εξόρμηση στην πόλη. Ανάλογα feelings θα σας προκαλέσει και ο τελευταίος δίσκος του Isaiah Rashad (διαβάστε το review μας εδώ: ( https://kickit.gr/features/isaiah-rashad-the-house-is-burning-review/ ) και σας προτρέπουμε να τους βάλετε back to back σε ένα roadtrip για να αποκτήσετε το kick back mentality που χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Άκουσε το δίσκο:

Terra Ignota