Μηχανές – 10 years anniversary

Panos (ΑνΠόπιουλαρ Οπίνιονς)

Ήταν οι Στίχοιμα κι ήταν… Μηχανές!

Θέλω να δω ξανά τον πιο καλό μου δίσκο, θυμάμαι ποιον, λέγεται Μηχανές, μα δεν τον βρίσκω

Ίσως κάποιοι – ανάμεσά τους κι ο γράφων – να θεωρούν τον επόμενο δίσκο του συγκροτήματος (Θάλασσα, 2018) καλύτερο από τις Μηχανές· πιο μεστό στιχουργικά, πιο δημιουργικό μουσικά. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι οι Μηχανές αποτέλεσαν ένα δίσκο – ορόσημο, τόσο για τους ίδιους τους Στίχοιμα, όσο και για το ελληνικό hip hop ευρύτερα.

Κι αυτό γιατί σηματοδότησε την επιστροφή του συγκροτήματος μετά από 6 χρόνια δισκογραφικής απουσίας και μάλιστα με ένα άλμπουμ ακόμα πιο ώριμο, που μέσα στα 20 κομμάτια που το απαρτίζουν κατάφερε να χωρέσει σχεδόν ολόκληρο το ρεύμα της κοινωνικής κριτικής κι αμφισβήτησης στα χρόνια της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Το έκανε δε, με έναν τρόπο που παρακινεί τον ακροατή να θέλει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι όχι να παραμείνει σιωπηλός παρατηρητής των γεγονότων. Κι όλα αυτά επενδυμένα με τις επιβλητικές παραγωγές της Μαρίνας και δοσμένα σαν μια ενιαία αφηγηματικά οντότητα, σαν μια ιστορία που ξεδιπλώνεται στα αυτιά μας.

Ακριβώς δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, λοιπόν, παρουσίασαν αυτόν τον δίσκο όπως του έπρεπε. Σαν μια ενιαία οντότητα που έπαιρνε το κοινό από το πρώτο τραγούδι και το παρέδιδε στο τελευταίο σε «έκσταση». Για να ακολουθήσουν άλλα τόσα τραγούδια από τους υπόλοιπους δίσκους του συγκροτήματος, με τον Βαλάντη να ραπάρει ακούραστα, με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση σε ένα performance που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες!

Και που απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι οι Στίχοιμα είναι η (μόνη ίσως) μπάντα του «Κινήματος του ‘93» που εξακολουθεί μέχρι σήμερα, όχι μόνο να κάνει το hip hop για το οποίο την αγαπήσαμε, αλλά να το κάνει το ίδιο δυναμικά και να το εξελίσσει.

Xristos (ΑνΠόπιουλαρ Οπίνιονς)

10 χρόνια Μηχανές λοιπόν.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτό το στρατόπεδο, είναι να μη σε βρούνε μνήμη μου.
Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.
Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.
Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.
Και να αφηγείται για τον κόσμο πριν τις μηχανές.
Όσο για μένα, δε θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα

10 χρόνια που το συγκεκριμένο άλμπουμ με το δικό του ξεχωριστό τρόπο ήρθε και καρφώθηκε στα τοπ μου. Οι Μηχανές έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου καθώς συνέπεσαν με προσωπικά ζόρια. Άλλωστε κάπως έτσι δεν καταλήγουμε να αγαπήσουμε κάτι?

Σάββατο βράδυ, εξουθενωμένοι και ακόμα μεθυσμένοι από άλλο λάιβ της Παρασκευής, μας βρίσκει έξω από το Fuzz, να ανυπομονούμε για αυτό που θα ακολουθούσε. Γιατί, κάπως, όταν πας να δεις Στίχοιμα λάιβ, ξέρεις τι να περιμένεις. Ξέρεις ότι θα αποδώσουν, ξέρεις ότι θα βγάλεις την κρυμμένη σου οργή, άλλα και τα πιο τρυφερά σου κομμάτια.

Στις κουβέντες, όσο ο Moya έσκαβε τα crates του, πιστέψαμε ότι οι Στίχοιμα θα βγουν, θα παίξουν όλο τον δίσκο, και θα μας χαιρετίσουν. Γελαστήκαμε, όπως φαίνεται. Ένα - ένα τα κομμάτια του άλμπουμ ακούγονταν μπροστά μας, το κάθε ένα με περισσότερη καύλα από το προηγούμενο. Ο κόσμος, ακόμα και στην ήρεμη, συνήθως, γαλαρία, ήταν εκστασιασμένος, φάνηκε πως όλοι το είχαμε ανάγκη. Το άλμπουμ έκλεισε, το λάιβ όμως όχι. Οι Στίχοιμα για ακόμη μια φορά έδειξαν τι σημαίνει παίζουμε για το κοινό μας. Ασταμάτητοι, άλλα και με φουλ διάθεση έδωσαν την ψυχή τους πάνω στην σκηνή, και φάνηκε πως ό,τι παίχτηκε βγήκε από μέσα τους. Ασταμάτητοι για πάνω από μια ώρα μετά το τέλος του δίσκου, είπαν όλα εκείνα που θέλαμε να ακούσουμε, χωρίς ψεγάδι, χωρίς ανάσα.

Η ιστορία δείχνει ότι μονοί τους έχουν ξεμείνει στο βάθρο των “παλιών” που δεν μας έχουν απογοητεύσει, και πραγματικά, από τα βάθη της ψυχής μου, ελπίζω να συνεχίσουν έτσι. Ό,τι και να πεις για αυτή την μπάντα είναι λίγο, άποψη μου, το καλύτερο λάιβ τους μέχρι τώρα, ξεπερνώντας το λάιβ για τα 20 χρονιά τους καθώς και αυτό της συνεργασίας τους με Λόγο Τιμής.

Ανπόπιουλαρ Οπίνιον μπορεί να μην είναι, άλλα ψέματα δεν θα πω. Στα επόμενα λοιπόν.

Anapodo Papaki (Tourlou)

Δέκα χρόνια περάσαν από την κυκλοφορία των Μηχανών και οι Στίχοιμα αποφάσισαν να το γιορτάσουν μαζί με όλη την παρέα τους αλλά και το κοινό τους! Και τι γιορτή ήταν αυτή!

Ένα sold out Fuzz γεμάτο με κόσμο, κάτω αλλά και στον εξώστη, ο οποίος ήταν εκεί για να γιορτάσει μαζί με την μπάντα τα γενέθλια του δίσκου. Η ανυπομονησία και η χαρά όλων ήταν διάχυτη στον αέρα και έβλεπα γύρω μου φάτσες που περιμέναν με προσμονή να ακούσουν και να τραγουδήσουν τον δίσκο που τόσο αγάπησαν. Και έτσι έγινε.

Ο Dj Moya μας έβαλε στο κλίμα με τις μουσικές και τα scratch του και στη συνέχεια η Μαρίνα πάτησε το play για να ακουστεί η εισαγωγή του δίσκου με την φωνή του Αλέξανδρου. Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε ένα πάρτυ που κράτησε τρείς ώρες. Η Μαρίνα, ο Βαλάντης και η παρέα τους, τρελαμένοι όλοι πάνω στη σκηνή να τραγουδάνε χωρίς λάθος, να χοροπηδάνε, να χορεύουν και να το ζούνε «ως τα μπούνια» με τον κοινό από κάτω, πλήρως συντονισμένο μαζί τους, να τραγουδάει κάθε στίχο και να χορεύει. Αφού μας παραδώσανε όλον τον δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος, συνέχισαν για άλλο τόσο, παίζοντας παλιά και καινούρια τραγούδια τους.

Δεν ξέρω πολλά για τους Στίχοιμα και σίγουρα δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να γράψω για τη σημαντικότητα και το βάρος αυτού δίσκου, αλλά στο λάιβ αυτό, ένιωσα την σύνδεση, τον σεβασμό και την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στην μπάντα και το κοινό της αλλά και το πώς και τα δύο μέλη της εξίσωσης αυτής ήταν εκεί, παρόντα με όλο τους το είναι.

Τρείς ώρες γεμάτες τραγούδι και χορό σε μια γιορτή που μόνο αντάξια αυτού του δίσκου μπορεί να θεωρηθεί.

Και στα επόμενα.

*Cover photo: shot by @eliasjoidos