Μια ανταπόκριση από ένα live που (δεν) έγινε...
Το KickIt βάζει τα γραμματόσημα και το “The Story of my Hip Hop” απαντά στην «Καρτ ποστάλ από την Κόλαση» των Φράξια με μία ανταπόκριση από ένα live του Gil Scott-Heron.
Αγαπητέ φίλε,
Κατ' αρχάς, ελπίζω να μην πιστεύεις πως καταχράστηκα τον χαρακτηρισμό. Είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι κουβέντες που έχουμε ανταλλάξει και για πράγματα ασήμαντα και καθημερινά, αλλά αυτό συνέβη, γιατί για τα άλλα, αυτά που μετράνε και έχουν πραγματικά αξία, βάλαμε απλά αποσιωπητικά*, καθώς γνωρίζουμε πως συμφωνούμε. Για αυτό παίρνω το θάρρος και σε χαρακτηρίζω φίλο. Για αυτό σου γράφω κι εγώ, όχι από ανάγκη όπως έκανε ο Παύλος, αλλά γιατί οτιδήποτε άλλο θα ήταν ανούσιο. Δεν γράφουμε από ανάγκη. Το κάνουμε γιατί απλά φτάνει το πλήρωμα του χρόνου. Γράφουμε, όταν κάτι - όπως ανέφερε ο Τσαρλς Μπουκόφσκι - θέλει να ουρλιάξει από μέσα μας.
Ναι, έφτασε η ώρα για αυτό το γράμμα, αλλά πρώτα πρέπει να σου πω για ένα άλλο τερτίπι του χρόνου. Είναι κάποιες φορές που με ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών, κυλούν ακόμα και δεκαετίες. Από παιδιά, ξαφνικά γινόμαστε υπερήλικες. Όχι μόνο σωματικά, αλλά και ψυχικά. Εκεί, στην ψυχή αφήνει το μεγάλο αποτύπωμα ο χρόνος. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν και στιγμές - ακόμα και κάποιες από την καθημερινότητά μας - που παραμένουν τόσο έντονες που όσα χρόνια και αν περάσουν, νιώθουμε σαν να έγιναν χθες.
Κουβαλάω πολλές τέτοιες στιγμές. Όλοι μας το κάνουμε, απλά μπορεί να μην το παραδεχόμαστε. Ειδικά, όταν αυτές δεν είναι καλές. Μια εξ αυτών, ασήμαντη για κάποιους, έγινε χθες. Ναι, αλήθεια δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από τότε, αλλά την κουβαλούσα χρόνια. Θυμάμαι ακόμα πού ήμουν, όταν άκουσε το κινητό να κτυπά. Ούτε το ringtone έχω ξεχάσει που είχα τότε. Ένας φίλος είχε πάρει για να με ενημερώσει για την συναυλία του Gil Scott-Heron στην Αθήνα: 23 Μαΐου 2010, θα γινόταν. Κάτι του στυλ «θα το δούμε εκείνες τις μέρες και το κανονίζουμε, αν είναι», του είχα απαντήσει. Λίγο μετά «έσκασε» και η δεύτερη κλήση για το ίδιο θέμα. «Παίζει να δουλεύω ρε 'συ τότε, δεν ξέρω», αποκρίθηκα.
Είπα ψέματα και στους δύο. Έτσι όπως τα υπολόγιζα, δεν θα μου έβγαιναν τα λεφτά για το εισιτήριο. Αυτός, όμως, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Γενικά, έχω έναν... φόβο να δω τους σπουδαίους. Φοβάμαι μην με απογοητεύσουν και τότε ο Gil Scott-Heron δεν ήταν και στα καλύτερά του. Είχε ταλαιπωρηθεί αρκετά, η συναυλία τελικά ακυρώθηκε και μετά από κάνα χρόνο (27/5/11) ξεκουράστηκε.
Έμεινε χαραγμένη αυτή η στιγμή για καιρό μέσα μου. Επαναλαμβάνομαι και μάλλον σε κουράζω, αλλά το τονίζω, γιατί θέλω να νιώσεις την χαρά μου, όταν αυτή η στιγμή έσβησε επιτέλους από την μνήμη και την καρδιά μου. Ήταν χειμώνας στην Αμερική, σε ένα υπόγειο στο Ντιτρόιτ - δεν το χάσαμε τελικά - και θα έβγαινε στην σκηνή για να φέρει από νέα από όλο τον κόσμο. Ακόμα και από το Γιοχάνεσμπουργκ.
Στο διπλανό τραπέζι ήταν ο Περικλής Κοροβέσης χωρίς ανθρωποφύλακες γύρω του, ενώ μαζί του καθόταν και ο Νίκος Γραμματικός που είχε σταματήσει να μετράει τους απόντες
Όσον αφορά το μαγαζί, ήταν σκοτεινό, με λίγο κόσμο, η ατμόσφαιρα σχεδόν αποπνικτική από το καπνό, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο ή πιο κατάλληλο από αυτό. Θυμάμαι κιόλας πώς κάθε γουλιά από το σκέτο ουίσκι «γαργαλούσε» τον λαιμό μου και πώς η κάθε τζούρα από το τσιγάρο περνούσε από τον φάρυγγα για να καταλήξει στον πνεύμονα. Όπως τα πρώτα ποτά και τσιγάρα ήταν. Στο διπλανό τραπέζι ήταν ο Περικλής Κοροβέσης χωρίς ανθρωποφύλακες** γύρω του, ενώ μαζί του καθόταν και ο Νίκος Γραμματικός που είχε σταματήσει να μετράει τους απόντες***. Η εμφάνιση του Gil Scott-Heron επί σκηνής με άφησε άφωνο και σοκαρισμένο σε σημείο που δεν το μοιράστηκα με κάποιον άλλον ως τώρα. Καλύτερος από αυτό που φανταζόμουν. Πήγα ξανά και ξανά στο ίδιο υπόγειο και κάθε φορά ήταν καλύτερη από την προηγούμενη.
Δεν θα βρεις στο διαβατήριό μου σφραγίδα από τις ΗΠΑ. Ούτε έχω σκοπό να επισκεφτώ κάποια στιγμή το Ντιτρόιτ. Έχω βρεθεί σε πολλά καταγώγια για συναυλίες, αλλά όχι για τον Gil Scott-Heron. Δεν πρόλαβα να τον δω live. Το ουίσκι με τα χρόνια άρχισα να το αραιώνω. Πλέον καπνίζω μάλλον από συνήθεια και χωρίς να απολαμβάνω την όποια ευχαρίστηση, μπορεί αυτό να έχει. Ο Περικλής «έφυγε» και δεν θυμάμαι πότε είδα τελευταία φορά μια ταινία του Νίκου Γραμματικού.
Δεν σου έγραψα, όμως, ψέματα. Έγιναν όλα αυτά. Όχι μόνο μία, αλλά πολλές φορές: Κάθε φορά που έβαζα τα «Στιγμιότυπα ανυπόφορης αλήθειας», αλλά και σε αυτήν την «Καρτ ποστάλ από την κόλαση» που έστειλες με τους Φράξια. Αυτός είναι ακόμα ένας λόγος για να σε χαρακτηρίζω φίλο. Κράτα γερά και την επόμενη φορά που θα τσουγκρίσουμε ποτήρια σε ένα υπόγειο στην πιο κακόφημη περιοχή του Ντιτρόιτ, πάλι θα μείνουμε σιωπηλοί. Δεν θα χρειάζεται να πούμε κάτι. Θα αρκεί που θα είμαστε εκεί…
Μετά τιμής,
R.A.S.
ΥΓ: Αν υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτή την ζωή, κρύβεται στα ταξίδια. Όχι μόνο σε μέρη, αλλά κυρίως σε αυτά προς καταστάσεις και ανθρώπους και πιθανώς η μουσική είναι το καλύτερο μέσο για να ταξιδεύεις.
*Αποσιωπητικά: Ποιητική συλλογή του Γιάννη Μίχα Νεονάκη / Dave που εκδόθηκε το 2020 από τις εκδόσεις Grotesque.
**Ανθρωποφύλακες: Βιβλίο του Περικλή Κοροβέση.
***Απόντες: Ταινία του Νίκου Γραμματικού.
ΦΡΑΞΙΑ
DAVE
ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
The Story of my Hip Hop
