Music, Money, Madness: Jimi Hendrix in Maui

Την άνοιξη του 1970, ο μάνατζερ του Jimi Hendrix, ονόματι Michael Jefferey, έπεισε τη Warner Bros να του δώσει 1 εκατομμύριο δολάρια. Το μισό πήγε στα Electric Lady Studios (στούντιο - κόσμημα στο Greenwich της Νέας Υόρκης, ζουν και βασιλεύουν ακόμα και σήμερα), και το άλλο μισό, δαπανήθηκε για την παραγωγή μιας ταινίας ονόματι Rainbow Bridge. Ενώ για τα πρώτα 500Κ μπορούμε εύκολα να πούμε ότι έπιασαν τόπο, με τα υπόλοιπα μάλλον δεν συμβαίνει το ίδιο.

Η ταινία αυτή έμεινε στην ιστορία για χίλιους δυο λόγους, όλους αρνητικούς. Με πρωταγωνίστρια μια Καλιφορνέζα-μοντέλο που πηγαίνει στη Χαβάη και συναντά διάφορους τύπους που κάνουν γιόγκα, σερφ, διαλογισμό, ναρκωτικά και διάφορα άλλα πράγματα, κάπως προσπάθησε να πραγματευτεί την κουλτούρα των χίπις στο Maui, γυρισμένη μόνο με ερασιτέχνες ηθοποιούς και αυτοσχέδιες σκηνές, χωρίς καθόλου σενάριο. Και όπως ήταν φυσικό, όλη αυτή η "πρωτοποριακή" σύλληψη του Jefferey απέσπασε τρισάθλιες κριτικές. Το πιο γλαφυρό σχόλιο γράφτηκε από τον κριτικό Keith Shadwick, ο οποίος έχει γράψει και τη βιογραφία του Jimi Hendrix: “Πολλά ναρκωτικά, ψευδο-μυστικισμός με νάρκισσους χίπις στην οθόνη, που η μόνη ελπίδα να σωθεί όντως ήταν να βγάλει τον Hendrix από τη ζελατίνα”.

Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, και αφού ψυλλιάζεται ο Jefferey ότι η φάση πάει για φιάσκο, προσπαθεί να πείσει τον Hendrix να έρθει για ένα live στο Maui, με σκοπό σκηνές από αυτό να παίξουν στο τέλος της ταινίας. Ο Hendrix δεν ψήνεται καθόλου, καθώς είναι ήδη πηγμένος από το Cry of Love Tour. Και γενικώς, εκείνη την περίοδο, είχε ήδη πάρει την κάτω βόλτα.

Ήταν δεδομένο ότι ο Hendrix εκείνη την περίοδο, δεν ήταν στα καλύτερά του. Έξι βδομάδες αργότερα, θα βρισκόταν νεκρός στο σπίτι του στο Λονδίνο μετά από χρήση ουσιών, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1970. Δεδομένο ήταν επίσης, πως είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται την φοβερή “αντικειμενοποίησή” του από τη μουσική βιομηχανία και τους μάνατζερς, και δη από το λευκό κοινό. Είχε αρχίσει να γίνεται ακραία καταπιεστικό για αυτόν, το γεγονός ότι ενώ ήθελε, όπως δήλωνε επανειλημμένα, να προχωρήσει συνθέτοντας πιο μαύρη μουσική, το λευκό κοινό που είχε τον πρώτο λόγο στη μουσική βιομηχανία (και σε όλες τις βιομηχανίες, και γενικώς παντού μέχρι σήμερα προφανώς), είχε διαφορετική γνώμη. Προτιμούσε να ακούσει για χιλιοστή φορά τραγούδια του στυλ “Purple Haze” και “Foxy Lady”, ενώ ο Hendrix αναζητούσε κάτι πιο παθιασμένο, πιο funky.

O Hendrix τελικά ενδίδει, πεισμένος από αυτό που του έδωσε τελικά ο μάνατζερ ως αντάλλαγμα: “Έλα στη Χαβάη για τη συναυλία και μετά μπορείς να έχεις ελεύθερα δυο βδομάδες διακοπές εδώ”.

Όπερ και εγένετο. Στις 30 Ιουλίου του 1970, οι Jimi Hendrix Experience, όπως ήταν το full band όνομα, δίνουν δύο live συναυλίες στο Maui της Χαβάης, ακριβώς δίπλα στο ηφαίστειο Haleakalā. Η εμφάνιση στο Maui έμελλε να είναι και η προ-τελευταία της ζωής του Jimi Hendrix (η τελευταία ήταν σε ένα νησί της Βαλτικής στη βόρεια Γερμανία, ενός φεστιβάλ-κακή απομίμηση του Woodstock, στην οποία μάλιστα αποδοκιμάστηκε και από κοινό ηλίθιων Γερμανών). Ώσπου καμιά πενηνταριά χρόνια μετά, ο ηχολήπτης της τότε συναυλίας αποφάσισε να ανασύρει τις ηχογραφήσεις από τα συρτάρια του, και να μας την προσφέρει. Εν τέλει τις προάλλες κυκλοφόρησε, πακέτο με ένα μικρό documentary ονόματι Music, Money, Madness… Jimi Hendrix in Maui. Και εξαιρετικό artwork btw.

Ο Hendrix δεν γούσταρε ποτέ τα μεγάλα live και τα τεράστια πλήθη δεκάδων χιλιάδων. Το “οικογενειακό κλίμα” ενός μικρού stage και κοινού 400-500 ανθρώπων, ήταν γι’ αυτόν αρκετά πιο οικείο, πράγμα που τον έκανε πολύ ορεξάτο και ομιλητικό, ειδικά στο πρώτο μισό. Ενδεχομένως σε αυτό να βοήθησε η παρουσία μιας κοπέλας ονόματι Harley, την οποία ο Hendrix φαίνεται να κοιτάζει όλη την ώρα κάνοντάς της νοήματα. Της αφιέρωσε κιόλας το τραγούδι Foxy Lady!

Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, είχε τραγικά πολύ αέρα, με αποτέλεσμα στην ηχογράφηση να μην περιλαμβάνονται σχεδόν καθόλου τα τύμπανα, και σε όποια σημεία υπήρξαν λίγο, να έχουν ηχογραφηθεί άθλια. Αυτό οδήγησε τον ντράμερ των Experience Mitch Mitchell μερικούς μήνες μετά να τα “ντουμπλάρει” ηχογραφώντας τα ξανά στα Electric Lady Studios. Όπως θυμάται ο παραγωγός Eddie Kramer: “Αν δεν το πετύχαινε με την πρώτη, τότε με τη δεύτερη προσπάθεια ο Mitch πετύχαινε το overdub με απόλυτη ακρίβεια! Εντυπωσιάστηκα από την ικανότητά του να παίζει πάνω σε κομμάτια δικά του. Ήταν αποφασισμένος να διορθώσει αυτό που υπέστησαν οι ηχογραφήσεις λόγω ανέμου 50 μιλίων την ώρα, επειδή έπαιζαν στο πλάι ενός γαμημένου ηφαιστείου”!

Ο Hendrix δυστυχώς πέθανε πριν η ταινία προβληθεί στους κινηματογράφους. Βέβαια αν ζούσε παίζει να είχε διώξει ή δείρει ή σκοτώσει τον μάνατζέρ του, ή τέλος πάντων θα είχε ξενερώσει τα μέγιστα μαζί του, καθώς θα έβλεπε ότι στο soundtrack της ταινίας δεν υπήρχε ΟΥΤΕ ΕΝΑ από τα τραγούδια του! Και σαν να μην έφτανε αυτό, λόγω τεχνικών προβλημάτων μπόρεσαν να μαγνητοσκοπηθούν μόνο 17 πετσοκομμένα λεπτά, από τις κάμποσες ώρες που ο Hendrix βρισκόταν στη σκηνή. Σε όσα βίντεο έχουν κυκλοφορήσει εδώ κι εκεί, είναι εντελώς αστεία η φάση του να βλέπεις ένα ταλαίπωρο συνεργείο με κάμερα να τριγυρνάει γύρω από τη σκηνή.

Προφανώς, αυτό το live δεν συγκαταλέγεται στα ιστορικά εκείνα που συνοδεύουν το τεράστιο legacy του Hendrix μέχρι σήμερα. Είναι επίσης προφανές όμως, ότι κανένα live του Hendrix δε μας αφήνει αδιάφορους. Όλα τα live του Hendrix είναι worth listening. Και όσον αφορά το μαγνητοσκοπημένο υλικό, δεν υπάρχει η έννοια “μέτριο performance του Hendrix”.

Το Jimi Hendrix: Live in Maui δε συγκαταλέγεται στα καλύτερά του. Ε και; Εννοείται θα κάτσουμε και θα το δούμε. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από αυτό το αστείο / τραγελαφικό backstory, αλλά και από άλλα κάμποσα fun facts που είδαμε παραπάνω.