Ο Lowkey πρώτα πάλεψε για το ψευδώνυμό του...
Πριν τα βάλει με λόμπι και κολοσσούς ΜΜΕ που αποκρύπτουν τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, o Lowkey έδωσε μάχη για το ψευδώνυμό του. Tο KickIt και το “The Story of my Hip Hop” θυμούνται τα πρώτα βήματά του.
Πάμε πάλι να μαζέψουμε σκισμένες σελίδες από ένα ημερολόγιο που έχει βαφτεί με αίμα για να γυρίσουμε πίσω στα 00s και στο βροχερό Λονδίνο. Ωραία εποχή για το Hip Hop τότε, καθώς η βρετανική σκηνή ήταν ίσως στα καλύτερά της. Ίσως να ήταν και λίγο απόμακρη από την παγκόσμια κατάσταση που επικρατούσε τότε στο Hip Hop, αλλά, αν αυτό είχε σημασία, τότε μάλλον ήταν για καλό.
Είχε κάνει ήδη το... μπαμ της, αλλά ο ρομαντισμός ήταν ακόμα ζωντανός και κάθε Παρασκευή η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά στο Deal Real. Θρυλικό δισκάδικο, καμία σχέση με τα... σούπερ μάρκετ δίσκων που υπήρχαν τότε. Για να βρεθεί ένα βινύλιο στα ράφια του, έπρεπε πραγματικά να αξίζει. Οι δείκτες πωλήσεων ως ένα σημείο δεν έπαιζαν ρόλο. Αντιθέτως κιόλας, το Deal Real έδινε βήμα (και) σε νεαρούς καλλιτέχνες και σε πειραματικά είδη μουσικής.
Όσα, όμως, συνέβαιναν κάθε Παρασκευή στο δισκάδικο στο Soho ήταν ίσως η πιο αγνή αποτύπωση του Hip Hop κώδικα. Τα μικρόφωνα άνοιγαν για όποιον πραγματικά μπορούσε να τα σηκώσει και αν το βάρος τους σε λύγιζε, δεν υπήρχαν γραβατωμένοι, media, πειραγμένοι αλγόριθμοι και δισκογραφικές για να σε σηκώσουν. Τα πράγματα ήταν δηλαδή όπως έπρεπε να είναι.
Τα εισιτήρια για όσες βραδιές είχαν είσοδο, ήταν δυσεύρετα. Δεν ήταν ακριβά, αλλά έπρεπε να νιώθεις για να είσαι εκεί. Δεν θα στο χάριζαν το μαγικό χαρτάκι. Θα το κέρδιζες. Όπως θα κέρδιζαν την θέση τους και όσοι θα έπιαναν το μικρόφωνο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως κάποια από τα βαριά ονόματα της βρετανικής σκηνής, όπως οι Rodney P, Klashnekoff, Supernatural και άλλοι πολλοί και μη εξαιρετέοι πέρασαν από εκεί. Όχι μόνο για να αποδείξουν την αξία τους, αλλά μάλλον και για να θυμηθούν κάτι από το ξεκίνημά τους. Το ίδιο έπραξαν μεταξύ άλλων και οι εκ των ΗΠΑ ερχόμενοι Kool Keith, GZA,Ghostface Killah Canibus, Talib Kweli και Mos Def, ενώ την δική της βραδιά κάποτε είχε και η Amy Winehouse.
Εκείνος πάλι, πιτσιρίκας ακόμα, είχε δώσει το «παρών» σε πολλές από αυτές τις βραδιές. Εκείνη η Παρασκευή, όμως, ήταν διαφορετική. Το σκεφτόταν καιρό και πλέον το είχε πάρει απόφαση. Θα δοκίμαζε την τύχη του στο μικρόφωνο. Το είχε δουλέψει καιρό κι ένιωθε πλέον έτοιμος για να το πράξει. Είχε και την αίσθηση του κώδικα, οπότε όλα του έμοιαζαν ξεκάθαρα εκείνη τη νυχτιά. Ξεκάθαροι του ήταν και οι κανόνες:
*Οι μπάρες πρέπει να είναι δικές σου...
*Δεν επαναλαμβάνεις τις μπάρες σου δεύτερη φορά...
*Το ψευδώνυμό σου πρέπει να είναι μοναδικό και μην το έχει άλλος...
Απλοί κανόνες που πηγάζουν από τον κώδικα κι εκείνος παρότι έφηβος είχε την αίσθησή του. Όταν ζήτησε να πάρει το μικρόφωνο, δεν του το αρνήθηκαν, καθώς έστω και φατσικά τον είχαν μάθει. Απλά του ζήτησαν να πει το ψευδώνυμό του. “Lowkey”, αποκρίθηκε, αλλά τότε τον ενημέρωσαν πως «φίλε, υπάρχει θέμα. Το έχει κι ένας άλλος θαμώνας αυτό το ψευδώνυμο. Είναι εδώ απόψε. Οπότε ή πρέπει να παλέψετε (σ.σ. στο μικρόφωνο) για αυτό ή πες μου ένα άλλο και ξεκινάς».
«Lowkey με λένε. Ανέβασέ τον στην σκηνή», ανέφερε τότε ο πιτσιρικάς MC που λίγη ώρα μετά πήρε την πρώτη του μάχη στο rap. Τα χρόνια που ακολούθησαν πάλεψε για πολύ σημαντικότερα πράγματα όντας πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Όπως πράττει κι εδώ και καιρό υπερασπιζόμενος το δίκιο των Παλαιστινίων αντιμετωπίζοντας λόμπι και κολοσσούς των media, όπως εξηγεί ο Άρης Χατζηστεφάνου σε ένα podcast που αξίζει να ακούσετε.
The Story of my Hip Hop
