Ο Μαραντόνα και το Hip Hop, μια κοινή πορεία…

Κάποιες από τις πρώτες αναμνήσεις του, όπως είναι λογικό, έχουν σχέση με την περιοχή, όπου μεγάλωσε. Γειτονιά, με την πραγματική σημασία της λέξεως και όχι με αυτή που ορίζουν στα λεξικά οι γραμματιζούμενοι. Ήταν τα χρόνια εκείνα που όσοι τα έζησαν, τα θυμούνται και τα αναπολούν ακόμα και τώρα που οι γκρίζες τρίχες έχουν πυκνώσει στα μαλλιά και στα γένια τους. Τότε βλέπετε, οι δρόμοι και οι πλατείες πλημμύριζαν από παιδιά. Τα ραντεβού για μπάλα ή για σουλατσάδες με τα ποδήλατα δεν χρειαζόταν να δοθούν μέσω έξυπνων κινητών τηλεφώνων. Δεν υπήρχαν αυτά. Σε περίπτωση αργοπορίας, αυτό που χρειαζόταν ήταν ένα ένα χτύπημα στο κουδούνι και κατέβαινες να παίξεις. Είχαν ζωή οι γειτονιές τότε και ανέπνεαν μαζί με τους κατοίκους.

Κάπως έτσι, πιτσιρίκι ακόμα, τον είδε για πρώτη φορά περνώντας έξω από ένα ζαχαροπλαστείο και μαγεύτηκε με μιας. Ο ιδιοκτήτης, ο κ. Μηνάς, είχε βγάλει τηλεόραση έξω από το μαγαζί του και στο πεζοδρόμιο είχε στηθεί… κερκίδα. Το Μουντιάλ - δεν το έλεγαν Παγκόσμιο Κύπελλο τότε - του 1990 ήταν σε εξέλιξη. Αυτό ήταν το Μουντιάλ του Ντιέγκο Μαραντόνα. Όχι εκείνο του 1986 που κατέκτησε με την Αργεντινή. Αυτό που στο δεύτερο σπίτι του, την Ιταλία, έφτασε ως τον τελικό, αλλά η Γερμανία αποδείχθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο για την albiceleste. Τότε ράγισε για τα καλά το γυαλί στις σχέσεις του Ντιεγκίτο με την Ιταλία, την οποία η Αργεντινή απέκλεισε στον ημιτελικό της διοργάνωσης. Οι Ιταλοί στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Αργεντινής πριν από τον τελικό αποδοκίμασαν και ο Μαραντόνα δεν ήταν από τους τύπους που θα άφηναν κάτι να πέσει κάτω…

Πάντα κουβαλούσε τον δρόμο μέσα του. Ακόμα και στα πιο φανταχτερά πάρτι ή και στις συναντήσεις του με τους... κυρίους της καλής κοινωνίας και κάθε λογής αφεντάδες δεν ξεχνούσε από πού ξεκίνησε. «Αν φορούσα ένα άσπρο κοστούμι σε έναν γάμο και μία μπάλα γεμάτη λάσπη ερχόταν καταπάνω μου, θα την σταματούσα με το στήθος χωρίς καν να το σκεφτώ», είχε πει κάποτε. «Ναι, πράγματι διαφώνησα με τον Πάπα. Διαφώνησα, γιατί πήγα στο Βατικανό και είδα τις χρυσές οροφές και μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Ε και; Πούλα τις οροφές, φίλε. Κάνε κάτι», ανέφερε σε κάποια άλλη δήλωσή του.

Όσο μεγάλωνε το παιδί, είχε την ευκαιρία να μάθει και άλλα για αυτόν τον μάγο της μπάλας. Δεν ήταν εύκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δεν υπήρχαν τότε συνδρομητικά κανάλια, διαδίκτυο και οι Μέσι, Σαλάχ, Μπενζεμά και Λεβαντόφσκι της εποχής δεν... έμπαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στο σαλόνι μας. Δεν υπήρχαν πλαστικά καθισματάκια στις κερκίδες των γηπέδων κι ενημερώσεις για live scores, αλλά τσιμέντο και ραδιοφωνάκι. Λίγο η άνοδος, όμως, της ιδιωτικής τηλεόρασης, λίγο το μάγεμα από τον Μαραντόνα και η άκρη βρισκόταν. Αυτό που τον γοήτευε περισσότερο, όμως, ήταν η προσωπικότητά του. Εντός των τεσσάρων γραμμών ήταν το 10άρι το παλιό εκείνο που έκανε σόου στην προθέρμανση «χορεύοντας», αλλά δεν το είχε σε κάτι να «τις παίξει», όπως συνέβαινε και στα παιχνίδια (μας) στις αλάνες που τις περισσότερες φορές κατέληγαν σε μάχες.

Φυσικά, με την πάροδο του χρόνου άρχισαν και άλλες αναζητήσεις. Όπως αυτές που ήταν σχετικές με την κουλτούρα, τον κώδικα, τον τρόπο του Hip Hop. Όπως θέλετε, πείτε το. Είναι τόσο ταλαιπωρημένο άλλωστε - ειδικά από τότε που έγινε πρώτη τάση - που αυτό είναι το λιγότερο από όσα έπρεπε να μας απασχολούν. Μια στιγμή ήταν αρκετή για να μαγευτεί, αλλά αυτή και αν ήταν δύσκολη αναζήτηση... Τότε τα κανάλια και τα ραδιόφωνα δεν έπαιζαν rap. Έπρεπε να ψάξεις πολύ για να βρεις έναν δίσκο και προσπαθούσες από τα credits και το εξώφυλλο να καταλάβεις, αν θα σου αρέσει για να τον αγοράσεις.

Με τα χρόνια μάλιστα άρχισε να κάνει και κάποιους συνειρμούς και παρομοιώσεις στο μυαλό του που αφορούσαν το Hip Hop και τον Μαραντόνα. Η πρώτη, όπως θα έχετε καταλάβει, είχε να κάνει με την αναζήτηση της πληροφορίας. Back in the the day ένιωθες τυχερός, αν έπειτα από πολύ ψάξιμο, έβρισκες κάνα hip hop δίσκο. Κάτι ανάλογο ίσχυε - όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όμως - και ως ένα σημείο πάντα με τα στιγμιότυπα του Μαραντόνα.

Ο «Τσιτόρο» εντός αλλά κι εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου, ήταν ο... Master of Ceremony. Με το αλήτικο το στυλ του, το «ένας εναντίον σε όλους» και την κόντρα με την FIFA. Ήταν επιβλητικός και όταν έπιανε το μικρόφωνο και ας μην είχε φωνή, σε κρατούσε εκεί, προσηλωμένο. Όπως κάποιοι oldschoolάδες που μπορεί να μην είχαν τα skills των μετέπειτα MCs, αλλά με την παρουσία τους στην σκηνή δεν άφηναν περιθώρια για να τους αμφισβητήσουν.

Ήταν ο σταρ της εποχής του και από τις αλάνες του Μπουένος Αϊρες βρέθηκε στα σαλόνια του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Δεν είχε θέμα, όμως, να ξαναγυρίσει στις αλάνες και αγνοούσε το πλουσιοπάροχο συμβόλαιό του, τις απαγορεύσεις της ομάδας του και της ασφαλιστικής εταιρείας και πήγαινε να παίξει ανασφάλιστος σε κάτι χωράφια έξω από τη Νάπολη για να μαζευτούν χρήματα (πέραν των όσων έδωσε ο ίδιος) για την εγχείρηση ενός παιδιού.

Ο Μαραντόνα, όμως, είχε και άλλες πλευρές πιο σκοτεινές. Πάλεψε με τις καταχρήσεις χωρίς να τις νικήσει και την ίδια ώρα που από το σπίτι του έφευγαν βαν γεμάτα τρόφιμα για να μοιραστούν στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Αϊρες και μιλούσε για την κατάργηση των ανισοτήτων, κατέφθαναν σε αυτό πολυτελή αυτοκίνητα με «συνοδούς πολυτελείας». Είχε και διάφορους γλοιώδεις τύπους να τον περιτριγυρίζουν που προφανώς και ταίριαζαν με κάποια από τα κομμάτια που αποτελούσαν το παζλ της πολύπλευρης και αμφιλεγόμενης προσωπικότητάς του. Σαν το Hip Hop δηλαδή. Αυτό και αν έχει αντιθέσεις. Είναι τόσες πολλές μάλιστα που ίσως και να μην υπάρχει ένας ορισμός καθολικής αποδοχής για αυτό.

Τώρα τελευταία και με αφορμή την διεξαγωγή του Μουντιάλ στο Κατάρ και την συμπλήρωση δύο χρόνων από τον θάνατο του Μαραντόνα (25/11/2020) έπιανε τον εαυτό να σκέφτεται τον μάγο της μπάλας όλο και πιο συχνά. Επίσης, γεννήθηκε ακόμα ένα ερώτημα. Ο Μαραντόνα θα στήριζε την διοργάνωση; Μάλλον δεν υπάρχει λανθασμένη απάντηση. Ο Μαραντόνα των καταχρήσεων που περιόδευε σαν κλόουν ανά τον κόσμο και έπαιρνε μέρος σε... χορούς και πανηγύρια, αρκεί να είχε πληρωθεί τα 30 αργύριά του, θα ήταν εκεί και θα ζητωκραύγαζε για την αγαπημένη του Αργεντινή. Ο φτωχοδιάβολος Ντιέγκο από την παραγκούπολη του Μπουένος Αϊρες θα φώναζε για τους 6.500 - σύμφωνα με τον Guardian και πάνω από 15.000 σύμφωνα με το γερμανικό δίκτυο ZDF και στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας - νεκρούς εργάτες που πλήρωσαν με την ζωή τους την κατασκευή των γηπέδων. Το 10άρι το αλήτικο θα έκανε λόγο για τις δωροδοκίες μελών της FIFA που ψήφισαν υπέρ της διεξαγωγής της διοργάνωσης στο Κατάρ, που καταπατά ατομικές ελευθερίες, ενώ θα στεκόταν και στις συνέπειες που έχουν στο περιβάλλον τα κλιματιζόμενα γήπεδα.

Ο Μαραντόνα είχε εχθρούς - όπως μάλιστα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις οι μεγαλύτεροι εξ αυτών, ήταν στο περιβάλλον του - ενώ και ο ίδιος ήταν από τις σημαντικότερες απειλές για τον μύθο του που παραμένει ζωντανός ακόμα και τώρα. Ποιος, όμως, ήταν ο πραγματικός Μαραντόνα; Ήταν ο περιοδεύων κλόουν που έχουν γνωρίσει οι νεότεροι; Ήταν ο Ντιέγκιτο που δεν έβγαλε από την καρδιά του στιγμή την παραγκούπολη του Μπουένος Αϊρες από όπου ξεκίνησε; Ήταν ο εξαρτημένος από τις καταχρήσεις; Ήταν μια φωνή όσων δεν ακούγονται; Ήταν ο θεός στο γήπεδο και ο διάβολος έξω από αυτό; Οι περισσότεροι ίσως να υποστηρίξουν πως ήταν όλα αυτά μαζί. Εκείνο το παιδί έξω από το ζαχαροπλαστείο, τώρα που μεγάλωσε κι έχοντας πλέον αρκετούς χειμώνες στην πλάτη, θα σου απαντήσει πως απλά ήταν η αίσθηση αυτού που θα μπορούσε να είναι. Αυτό ισχύει και για το Hip Hop. Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Μαραντόνα, όπως και it ain't nothing like Hip Hop music…

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop

Twitter: @StoryHip

Issuu: thestoryofmyhiphop