Ο μονόλογος της Κουλτούρας
Το "The Story of my Hip Hop" αποχαιρετά μέσω του KickIt το 2023 αποτυπώνοντας ένα μονόλογο της Κουλτούρας και αναζητώντας τις ρίζες της.
Αυτή δεν είναι η ιστορία του Hip Hop. Είναι η δική μου ιστορία για το Hip Hop. Ή τουλάχιστον αυτή που θα ήθελα να είναι, γιατί το Hip Hop δεν είναι κάτι το χειροπιαστό. Ούτε η συνισταμένη όλων των ορισμών του είναι. Καλύτερα κιόλας, είναι απλά μια αίσθηση για το τι είναι ή τι έπρεπε να είναι. Είναι κάτι το προσωπικό, μαγικό και φορές μοναχικό. Τότε, όμως, στις πιο μεγάλες στιγμές μοναξιάς, απόγνωσης και απογοήτευσης θα ακούσεις καλύτερα το μονόλογο της Κουλτούρας που μπορεί να σε κάνει είτε να θεριέψεις, είτε να ανασκουμπωθείς, είτε χίλια δυο άλλα πράγματα. Αρκεί να θες ν' ακούσεις. Πάμε...
«Μάθημα πρώτο, σε όλες τις σχολές της δημοσιογραφίας: Τα "5W". Κάθε κείμενο πρέπει να απαντά σε πέντε βασικά ερωτήματα: Who, What, Where, When, Why (Ποιος, Τι, Πού, Πότε, Γιατί). Γράφτηκαν πολλά αφιερώματα και ειπώθηκαν μυριάδες λέξεις φέτος έχοντας για αφορμή την συμπλήρωση 50 χρόνων από το πάρτι του DJ Kool Herc. Σε κάποια συνειδητά ή ασυνείδητα απαντήθηκαν και αυτά τα ερωτήματα. Σωστά ή λανθασμένα, δεν έχει σημασία. Εξηγήθηκε το γιατί σε όσα σας αράδιασε ο υπογράφων νωρίτερα ως εισαγωγή για να ανοίξει τον δρόμο για εμένα.
Ποια είμαι εγώ; Η Κουλτούρα. Με... βαφτίσατε έτσι για να να μπορείτε να συνεννοείστε και να δείχνετε πως με κατανοείτε. Έπρεπε να γνωρίζετε, όμως, πως δεν ζήτησα κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, μου αρκούσε και θα μου αρκεί απλά να με νιώθετε. Κι ας μην με βρείτε κι ας μην σας βρω. Το ταξίδι δεν λένε πως έχει σημασία και όχι ο προορισμός; Προτιμάτε, όμως, τους ορισμούς και τα... γεγονότα γιατί ακόμα και η αποστήθισή τους, σας επαληθεύει και θρέφει το "εγώ" σας. Αποτέλεσμα της κοινωνίας είναι η συνεχής ανάγκη της επιβεβαίωσης.
Απόρροια κι εγώ της κοινωνίας, αλλά είμαι μακριά από αυτά. Δεν με αγγίζουν, αλλά να σας κάνω την χάρη και να δεχτώ πως πρωτοεμφανίστηκα στο Μπρονξ. Δεν γεννήθηκα εκεί. Αν ψάχνεις την πρώτη μου ανάσα, θα την βρεις σε κάποιο σκλαβοκάικο αιώνες πριν. Απλά, στο Μπρονξ θέλησα να εμφανιστώ για πρώτη φορά το 1973. Το είχα διαλέξει συνειδητά από την δεκαετία της μεγάλης ύφεσης του 1930. Τότε, που η αμερικανική κυβέρνηση χάραξε μία κόκκινη γραμμή στον χάρτη της Νέας Υόρκης για να βοηθήσει τις τράπεζες να ξεχωρίσουν τις περιοχές με το μεγαλύτερο ρίσκο για την χορήγηση δανείων και ασφαλειών, ενώ σε αυτές κατέληγαν και τα λιγότερα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Για αυτό σου λέω, πως βρέθηκα συνειδητά εκεί και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Ήταν επιλογή μου να γίνω "ένα" με τα θύματα του Redlining: τους αφραμερικανούς, τους λατινόφωνους και τους μετανάστες.
Έμεινα κρυμμένη για δεκαετίες για να θεριέψω την κατάλληλη στιγμή, αλλά μάλλον δεν συγκρατήθηκα, όσο έπρεπε και αυτό είχε τις επιπτώσεις που ζούμε σήμερα. Πώς να συγκρατηθώ, όμως, όταν είδα τον φόβο στα μάτια τους μπροστά στον Malcolm X, πριν τον απομονώσουν για να τον σκοτώσουν; Πώς να συγκρατηθώ, όταν δολοφονούν τον Martin Luther King μπροστά στα μάτια μου και όταν υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες που με κάνουν να αναρωτιέμαι "Is it because I'm black?"; Πώς να μην με παρασύρει το βλέμμα της Gloria Richardson και να μην κάνω την οργή μου όπλο για την αδικία που βιώνει ο Mumia; Ίσως να μην άντεξα να δέχομαι τα πυρά ενός ταξικού πολέμου που καιρό τώρα τα χτυπήματα προέρχονται μόνο από τη μία πλευρά.
Για αυτό σου λέω, πως κάπου στα 70s κι εν μέσω μιας άλλης οικονομικής κρίσης δεν άντεξα άλλο και εμφανίστηκα για πρώτη φορά σε ένα μέρος που έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο. Το Μπρονξ τότε ήταν η περιοχή που εκδηλώνονταν οι περισσότερες φωτιές σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο μέρος των ΗΠΑ. Ανά 45 λεπτά, καταγραφόταν και μία κλήση για εκδήλωση φωτιάς σε κάποια πολυκατοικία, αλλά είχαν ήδη κλείσει τους πυροσβεστικούς σταθμούς και τα νοσοκομεία της περιοχής.
Δεν είναι εμπόλεμη ζώνη, είναι το Μπρονξ την δεκαετία του 70
Τότε βγήκα μπροστά και από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής μου, προσπαθούν να με σκοτώσουν αποπροσανατολιζοντάς σας από αυτά που έχω να σας πω. Όχι μόνο αυτοί, αλλά με τα χρόνια και κάποιοι "δικοί" μας έγιναν συνένοχοι. Όταν ο Big Bank Hank "έκλεψε" τους στίχους του Grandmaster Caz για το Rapper's Delight, έγινε και μία από τις πρώτες απόπειρες εναντίον μου. Σε σύγκριση με όσες αμέτρητες ακολούθησαν, αυτή η... μαχαιριά απλά με γρατζούνισε. Με βίαζαν με πληρωμένες λίστες αναπαραγωγής σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και ασελγούσαν πάνω μου σε στημενες απονομές βραβείων. Αποπειράθηκαν να με σκοτώσουν στα ψιλά γράμματα συμβολαίων των δισκογραφικών εταιρειών τους, στις γκαλερί τους, στις σχολές χορού τους και στα clubs τους. Για δεκαετίες το έκαναν. Μέχρι που τελικά με πέρασαν για νεκρή και μετά με παρουσίασαν σαν ακίνδυνη για να υπηρετώ τους σκοπούς τους.
Νομίζουν πως μ’ έκαναν mainstream και πρώτη τάση. Πιστεύουν πως περιφέρουν το κουφάρι μου για να πλουτίζουν, αλλά ξέρεις κάτι; Είναι γελασμένοι. Όλες οι προσπάθειές εξόντωσής μου τους ήταν ανεπιτυχείς, καθώς δεν με ένιωσαν στιγμή. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν τα κατάφεραν και αυτός είναι ο λόγος που δεν θα το πετύχουν, όσες φορές και αν το επιχειρήσουν. Μπορεί τώρα να σου μοιάζω αποδυναμωμένη και παράταιρη με τον συρφετό που έχει στηθεί γύρω από από το όνομά μου, αλλά είμαι ακόμα εδώ. Επικίνδυνη και αλέκιαστη και πλέον περιμένω για να θεριέψω την κατάλληλη στιγμή. Τα "5W" θαρρώ πως στα απάντησα και τώρα που άκουσες την δική μου εκδοχή, επέτρεψε με να σε ρωτήσω κάτι. Τι θα κάνεις; Μην μου πεις. Δείξε μου με τις πράξεις σου».
ΥΓ: "This is not the story of Hip Hop. This is my story about Hip Hop", ήταν το σλόγκαν του "The Story of my Hip Hop", όταν το ξεκίνησα. Μάλλον αυτό είναι το κείμενο που αντιπροσωπεύει ή καλύτερα που έπρεπε να αντιπροσωπεύει, το πρότζεκτ.
ΥΓ1: Το παρακάτω πάει καιρός που γράφτηκε, αλλά ταιριάζει με την περίσταση...
Αγαπημένη μου, σε ’κάναν πόρνη που έχεις για πιάτσα επίπεδες οθόνες και πλατφόρμες για να σε πωλούν και να σ’ αγοράζουν με views και συνδρομές.
Αγαπημένη μου, απολαμβάνουν τ’ άψυχο κρεμασμένο από τσιγκέλι κορμί σου στις γκαλερί τους και πίνοντας σαμπάνια ασελγούν σ' αυτό με «γαλλικά και πιάνο».
Αγαπημένη μου, σου έδεσαν τα χέρια μ’ αλυσίδες και σαν μαριονέτα σε κινούν για να να παίζεις τις ακίνδυνες μουσικές.
Αγαπημένη μου, σε λοβοτόμησαν και σαν μιλάς πια βρομίζεις το στόμα σου και συνάμα μυαλά με τ’ αφήγημα των δικών τους «πιστεύω».
Αγαπημένη μου, πλήρωσες για να σου δώσουν δίπλωμα χορού και μαζί μ’ αυτό ένα κλουβί για να λικνίζεσαι στα μαγαζιά τους και δεν είσαι πλέον η εξαίρεση στον κανόνα.
Αγαπημένη μου, εγώ σ’ είδα με βλέμμα καθάριο τον δρόμο ν’ ανοίγεις στης μάχης την πρώτη γραμμή και αυτό να σου φτάνει για «πληρωμή».
Αγαπημένη μου, εγώ σε θυμάμαι τα βράδια ν’ αποτυπώνεις την ψυχή σου σε τοίχους γκρι και τρένα και το πρωί να ’χεις αλλάξει της πόλης την εικόνα.
Αγαπημένη μου, εγώ ακόμα νιώθω των χεριών σου το τρυφερό άγγιγμα που για να μαγέψει αρκούσε μονάχα μια στιγμή.
Αγαπημένη μου, εγώ σε γνώρισα μούσα πεισματάρα να ψιθυρίζεις όσα εκείνοι δεν θέλουν ν’ ακουστούν και από στόμα σε στόμα να μοιράζεις τις διδαχές σου στα κλεφτά.
Αγαπημένη μου, εμένα με μάγεψες σαν σε φαντάστηκα να χορεύεις ελεύθερη, με τον ρυθμό να στον κρατά ολόκληρη η γειτονιά πάνω σε ένα μουσαμά.
ΥΓ2: Καλή χρονιά με υγεία, μνήμη και αξιοπρέπεια.
The Story of my Hip Hop
