Ο Syl Johnson ρωτά ακόμα και τώρα.
Το KickIt και το “The Story of my Hip Hop” ταξιδεύουν στον χρόνο, αλλά επιστρέφουν στο «σήμερα» υπό το άκουσμα του “Is It Because I’ m Black?” του Syl Johnson.
«Τώρα είναι η ευκαιρία μου. Τώρα που δεν κοιτάνε, πρέπει να βουτήξω στην θάλασσα. Τι κι αν είμαι αλυσοδεμένος; Θα προσπαθήσω να κολυμπήσω μακριά για να γλιτώσω. Ακόμα και αν δεν γίνει αυτό, ας πνιγώ. Καλύτερα θα είναι. Έχω ακούσει τις ιστορίες για τα αδέρφια μου που σκλαβώθηκαν. Οι περισσότεροι δεν επιζούν από το ταξίδι, ενώ όλοι όσοι έφτασαν στον... πολιτισμένο «Νέο Κόσμο» τους ζουν μία κόλαση που θα την αντάλλασαν με τον θάνατο. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Είμαι η Phillis Wheatley. Δεν θυμάμαι, όμως, το πραγματικό όνομά μου. Το 1760, όταν με έφεραν εδώ, ήμουν μόλις επτά ετών. Με βίασαν αμέτρητες φορές κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Το σκλαβοκάϊκο ήταν το Phillis. Wheatley λέγεται η οικογένεια που με αγόρασε. Έτσι προέκυψε το “Phillis Wheatley”. Η κόρη της οικογένειας με συμπάθησε. Δεν με έστειλαν στα χωράφια. Μου έμαθαν γράμματα και το 1766 έγραφα ήδη ποιήματα σε μία γλώσσα που δεν ήταν η μητρική μου. H οικογένεια των Wheatley με ενθάρρυνε να συνεχίσω, αλλά όλοι οι άλλοι δεν πίστευαν πως τα ποιήματα ήταν δικά μου. Ή καλύτερα, έκαναν πως δεν πίστευαν. Στα 20 μου χρόνια ήμουν έτοιμη να κυκλοφορήσω την πρώτη ποιητική συλλογή μου . Έπρεπε, όμως, πρώτα να με δικάσουν με την προσχηματική κατηγορία της λογοκλοπής. Το δικαστήριο συγκροτήθηκε από 18 λευκούς άνδρες, αλλά κατάφερα να τους πείσω. Μου αναγνώρισαν πως πέρα από σκλάβα, ήμουν και ποιήτρια. Έπρεπε, όμως, έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ; Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Μάλλον λιποθύμησα. Δεν θυμάμαι πολλά, ούτε πόση πέρασε. Έπειτα από ένα σημείο σταμάτησα να μετρώ και τις μαστιγιές. Ξέρω μόνο πως δεν έκανα κάτι κακό. Αλήθεια, δεν έκανα. Το ορκίζομαι. Όταν κάποια από τις γυναίκες της οικογένειας που ανήκω, μένει έγκυος, με βιάζουν για να κυοφορήσω κι εγώ, ώστε εν συνεχεία μαζί με τα παιδιά μου, να θηλάζω και τα δικά τους. Δεν πρέπει, όμως, να θηλάζουν από την ίδια θηλή. Είναι λάθος, μου το έχουν πει και όποτε συμβαίνει, με μαστιγώνουν μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Όπως κάθε Κυριακή, ντυθήκαμε με τα καλά μας ρούχα και ήρθαμε οικογενειακώς στην εκκλησία μας. Το μεγαλύτερο μέρος της κοινότητάς μας είναι εδώ. Λίγοι καταλαβαίνουν πόσο λαχταρώ αυτή την στιγμή. Υπομένουμε πολλά σε όλη την διάρκεια της εβδομάδας, αλλά εδώ είναι το μοναδικό μέρος που νιώθω πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Ίσως μια μέρα οι καιροί να αλλάξουν. Προσεύχομαι για αυτό κάθε μέρα. Μακάρι να αλλάξουν και το εγγόνι μου να ζήσει διαφορετικά από ό,τι εγώ. Του κρατώ σφιχτά το χέρι, αλλά τι θόρυβος είναι αυτός; Τα τζάμια από τα παράθυρα σπάνε. Μας πετούν αυτοσχέδιες βόμβες. Γρήγορα προς την πόρτα. Η πόρτα δεν ανοίγει. Η φωτιά εξαπλώνεται και ο καπνός μας πνίγει. Θεέ μου, πεθαίνουμε. Καιγόμαστε ζωντανοί. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Είμαι πολύ κουρασμένη. Δουλεύω πάντα διπλοβάρδια, αλλά αμείβομαι λιγότερο από ό,τι οι συνάδελφοι μου. Δεν θέλουν καν να τους αποκαλώ συναδέλφους. Με κάποιους εξ αυτών παίρνουμε το ίδιο λεωφορείο μετά την δουλειά. Εκείνοι βέβαια κάθονται. Εγώ δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Ακόμα και όταν το λεωφορείο είναι άδειο, εγώ πάντα στέκομαι όρθια. Άκουσα νωρίτερα που λέγανε πως θα πάνε για φαγητό μετά την δουλειά. Δεν με κάλεσαν φυσικά, αλλά ακόμα και αν με ήθελαν μαζί τους, δεν θα μου επιτρεπόταν η είσοδος στο εστιατόριο. Θα ήταν ωραίο, όμως, να έκανα ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα. Δεν μου δίνεται, όμως, αυτή η δυνατότητα. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Ήμουν πολύ χαρούμενη. Είχα ετοιμάσει την τσάντα μου από το προηγούμενο βράδυ, αλλά πριν φύγω για το σχολείο, η μητέρα μου μού είπε “να είμαι πολύ προσεχτική και να μην δώσω σημασία σε ό,τι άσχημο ακούσω”. Επίσης, με παραξένευσε το γεγονός ότι στο σχολείο με συνόδευσαν αστυνομικοί. Όταν φτάσαμε, πλήθος ανθρώπων είχε συγκεντρωθεί έξω από το σχολείο. Με έβριζαν, με έφτυναν και με απειλούσαν. Όσοι συμμαθητές μου δεν έκαναν το ίδιο, απλά με αγνόησαν. Οι δάσκαλοι, εξαιρουμένης μίας δασκάλας, αρνήθηκαν να με διδάξουν. Λίγο καιρό μετά την πρώτη μέρα στο σχολείο, απέλυσαν τον πατέρα μου και ανάγκασαν τους παππούδες μου να πουλήσουν το σπίτι τους. Ήμασταν ανεπιθύμητοι. Γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
«Τι είναι αυτός ο κρότος; Γιατί αναρωτιέμαι; Αφού γνωρίζω. Είμαι σίγουρος για το τι έχει συμβεί και ας βρίσκομαι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο του εγκλήματος. Ο Martin Luther King Jr. δολοφονήθηκε. Το ξέρω, έπεσε νεκρός. Τον σκότωσαν. Το ένιωσα με την καρδιά μου, σου λέω. Γιατί; Για να συμβαίνει αυτό; Είναι γιατί...»
ΥΓ: O Syl Johnson (1/7/1936 - 6/2/2022) έγραψε το “Is It Because I'm Black?” με αφορμή την δολοφονία του Martin Luther King Jr. (15/1/1929-4/4/1968). Η αφορμή θα μπορούσε να δοθεί και από μία από τις προαναφερθείσες ιστορίες, όπως και από εκατομμύρια άλλες. Η αιτία, όμως, κρύβεται άλλου και για το γεγονός αυτό το ερώτημα του Syl Johnson θα τίθεται μέχρι την εξάλειψη κάθε μορφής διαχωρισμού, ανισότητας και αδικίας...
Facebook: The story of my hip hop
Twitter: @StoryHip
Issuu: thestoryofmyhiphop
