Οι αγαπημένοι δίσκοι των παραγωγών του KickIt Radio για το 21!

Το 2021 το περιμέναμε λίγο καλύτερο η αλήθεια είναι, παρόλα αυτά δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είχε και τις καλές του στιγμές. Το KickIt Radio ήταν και είναι ένα από τα πράγματα που μας κάνει να δημιουργούμε, να ακούμε πολλή μουσική, να ψαχνόμαστε και να τα μοιραζόμαστε όλα αυτά μαζί σας.

Το Community μεγάλωσε, τα είδη πολλαπλασιάστηκαν, κι έτσι και φέτος, κάθε παραγωγός επέλεξε τον αγαπημένο του δίσκο για τη χρονιά που μας πέρασε και τον μοιράζεται μαζί σας.

O Austinmod / Back2Black επιλέγει:

SAULT - NINE

Rhythm and blues, Neo soul, Rhythm Hip-Hop

To 2021 ήταν μία χρονιά, που παρά τις αντιξοότητές της, κυκλοφόρησε πολλή και καλή μουσική. Τις Κυριακές μας μέσα από την εκπομπή είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να γνωρίσουμε αμέτρητους νέους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της urban μουσικής κουλτούρας. Θα μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε πολλά albums που έκαναν αίσθηση φέτος, όπως της Cleo Sol, της Little Simz, του Tyler ακόμα και των Drake και Kanye. Το αυθόρμητο προσωπικό μου κόλλημα, ίσως για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, παραμένει στη μυστηριακή κολλεκτίβα των SAULT.

Τον περασμένο Ιούνιο λοιπόν, όταν οι Sault ανακοίνωσαν ότι το νέο τους άλμπουμ Nine θα ήταν διαθέσιμο για μόλις 99 ημέρες, έως τις 2 Οκτωβρίου, το εξέλαβα σαν ένα φόρο τιμής στην εφήμερη εποχή μας. Ενώ ο αγώνας για την εύρεση μιας νέας "σταθερότητας" βρίσκεται στο επίκεντρο μεγάλου μέρους της μουσικής του άλμπουμ, τα τραγούδια υποδηλώνουν ότι οι έρωτες, οι διαθέσεις, ακόμη και οι ζωές είναι τόσο εφήμερες όσο ο λεγόμενος "αυτοκαταστροφικός" δίσκος τους.

Αυτό που συμβολίζει επίσης αυτή η κυκλοφορία είναι ότι η τέχνη, στην εποχή των apps, παραμένει τουλάχιστον ένα ιερό πράγμα. Έτσι με ένα άτυπο "άντε γαμήσου" στις streaming platformες και στους αλγόριθμούς τους, το Nine εκφράζει το φλογερό πνεύμα του μανιφέστου αντικουλτούρας της Abbie Hoffman, Steal This Book.

Οι Sault χορεύουν με μια υπαρξιακή απόγνωση, ταυτόχρονα ανάλαφρη αλλά και θανάσιμα σοβαρή. Πώς βρίσκετε χρόνο για χιούμορ, για ρομαντισμό, για δέσιμο και αγάπη σε περιόδους πρωτόγνωρης κρίσης; Μπορεί και να μη βρίσκετε. Περίπου στα μισά του δίσκου ξεχωρίζει το κομμάτι "Fear", όπου μια σχεδόν ρομποτική μας θυμίζει ότι "ο πόνος είναι πραγματικός", σαν να ήταν ένα επικήδειο μάντρα για τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου. Το τραγούδι ξεκινάει με τους στίχους "You fear, the rage/Night, cries/Dark, lies", που ακούγονται σαν σειρήνα, σαν κάποιο μακάβριο τραγουδάκι της σχολικής αυλής.

Ένας δίσκος που μέσα από τη σοβαρότητα του περιεχομένου σε πάει ένα βήμα πιο πέρα και σε κάνει να χορεύεις και να μην παίρνεις τον εαυτό σου τόσο στα σοβαρά.

Ο μύθος της δημιουργίας αυτής της μπάντας δεν έχει βγει ακόμα ολόκληρος στην επιφάνεια. Αυτά που ξέρουμε είναι ότι η μπάντα δημιουργήθηκε το 2019 και μέλη της αποτελούν οι Cleo Sol, Michael Kiwanuka, Laurette Josiah, o παραγωγός Inflo, o trailblazer με έδρα το Σικάγο, η Kid Sister και φυσικά η Little Simz. Δεν δίνουν συνεντεύξεις και η παρουσία τους στα social media περιορίζεται σε μερικά μόνο αποσπάσματα από τη δισκογραφία τους που δημοσιεύουν στο Instagram. Η επιμονή των Sault να κρατούν χαμηλούς τόνους δείχνει ότι βλέπουν τη μουσική (και τη συνειδητοποίηση) ως πιο σημαντική από τα likes και τα views.

H Ladykonkon / Squeeze Some Fruits επιλέγει:

JUNGLE - Loving in Stereo

Dance, Electronic

Τρεις 2ωρες εκπομπές στο Squeeze Some Fruits με κυκλοφορίες του 21’ και πόσες ακόμα ώρες με κομμάτια που έμειναν εκτός. Ποιό είναι το κριτήριο επιλογής καλύτερου δίσκου της χρονιας..

Για εμάς(εμένα), η επιλογή του “Loving In Stereo” είναι προσωπική! Αν και το ο δίσκος εκανε το ντεμπούτο τον Μάρτιο, η πρώτη επαφή ήρθε με τη παρουσίαση του στο KEXP το Νοέμβριο. 

26 λεπτά, 5 τραγούδια και positive vibes! Αυτά ήταν αρκετά για να μπει στη καρδιά μας.

Το 2021 φορτισμένο από ένα δύσκολο 2020, χρειαζόταν αυτόν το δίσκο. 

Προτείνεται για εκείνες τις ώρες θέλεις η σπρώξεις βιβλία, pc κλπ από το γραφείο, τότε  πάρε μια βαθιά ανάσα βάλε το “Loving In Stereo” και ασε τους Jungle να σου μεταφέρουν τα vibes τους.

Τips:

*Ακου όλο το δισκάκι  σερί, με τη σειρά που έχουν επιλέξει τα τραγούδια τους.

**Τσέκαρε τα βίντεο τους, έχει γίνει πολύ καλή δουλίτσα εκεί!

H ConXa / Spill The Wine επιλέγει:

Altın Gün – Yol

genre: electronic, folk, rock, funk

Altın Gün (σημαίνει χρυσή μέρα, που δυστυχώς συνειρμικά μπορεί να οδηγήσει σε όχι κάτι ευχάριστο αλλά προτείνω να το δούμε ως reclaim της λέξης) - 3F (Folk, Funk, Fun) J
Αγαπημένη μπάντα! Τους έμαθα από μια playlist τίγκα στις τούρκικες νεο φανκ φολκ ψυχεδέλειες μερικά χρόνια πίσω. Τους ξεχώρισα κατευθείαν και τους αγαπώ από τότε! Μου αφήνουν την αίσθηση από κάτι το γνώριμο! Εκτιμώ πάντα τους δίσκους που με κάνουν να νιώθω οικεία. Είναι μια ποιότητα ανεκτίμητη για μένα στη μουσική!
Ο δίσκος είναι, φαν και είναι φολκ με πολύ ωραία ελέκτρο λεπτομέρειες οπότε αν είσαι κάποιο ρομπότ χωρίς φίλινγκς που δεν περνάει καλά με τους φoλκ ρυθμούς, τότε οι Altın Gün ίσως σου φανούν κάπως υπερβολικοί! Οι frontman & frontwoman είναι από την Τουρκία, έτσι γράφουν κι ερμηνεύουν στα τούρκικα και τα υπόλοιπα 4 μέλη είναι Ολλανδοί!
Κι έτσι για το trivia να μοιραστώ πως έτυχε να παρακολουθήσω μια συνέντευξή τους που εξηγούσαν γελώντας τον καθόλου «σεξυ» τρόπο με τον οποίο ξεκίνησε η μπάντα τους: ‘Ο μπασίστας Jasper Verhulst έκανε το 2016 ένα ποστ στο facebook πως ψάχνει τούρκους μουσικούς να καλλιτεχνίσουν παρέα!’
Και κάπως έτσι κάνουν ομορφιές μέχρι και σήμερα!

H Lask / Trip Hazard επιλέγει:

Jelani Blackman – Unlimited

Hip-Hop, Rap

Δεν ήταν δύσκολη η επιλογή του αγαπημένου άλμπουμ για το 2021, εφόσον ο Jelani Blackman έπαιζε στα ακουστικά μου επανειλημμένως, κρατώντας μου συντροφιά όλο το χρόνο. O Jelani είναι ένας απίστευτος καλλιτέχνης της βρετανικής rap και grime σκηνής και που δε σταματάει να δείχνει μέσα από τα πρότζεκτ του, το “unlimited” ταλέντο που διαθέτει.

Το άλμπουμ ανοίγει με το ομώνυμο κομμάτι Unlimited, και το Secrets, δίνοντας μια πιο ήρεμη ενέργεια, σε σχέση με το τι ακολουθεί. Έρχεται, στη συνέχεια, το Gorgeous σε συνεργασία με τον Jords, και το Trust, τα οποία αυξάνουν τους παλμούς μας με τα έντονα basslines και ένα ρυθμό που παραπέμπει σε ταινία δράσης. Φτάνουμε στο αγαπημένο μου Hello, το οποίο έφτασε στα αυτιά μου μέσω του Colors Show, και με καθήλωσε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Αυτό που μου κάνει εντύπωση στο συγκεκριμένο άλμπουμ- και γενικότερα στον Jelani- είναι η άγρια ερμηνεία του επάνω σε παιχνιδιάρικες παραγωγές, η βαθιά φωνή του καλλιτέχνη και οι πιασάρικοι στίχοι που σερβίρονται σε ευφυέστατο flow… Δε θα προχωρήσω στα υπόλοιπα κομμάτια για να μην κάνω σποιλ σε όσ@ς δεν το έχουν ακούσει∙ εξάλλου σας το έχω πλασάρει ήδη αρκετά! Η ικανότητα του Jelani να δημιουργεί αυτή την ένταση του ήχου σε όλο το «Unlimited» αναδεικνύει τις περίεργες, απρόβλεπτες καταστάσεις και συναισθήματα που έχει βιώσει τα τελευταία χρόνια.

¡He´s been here since Ghetts was Ghetto, και με την πορεία του φαίνεται να μένει για καιρό ακόμη στην κορυφή!

To Anapodo Papaki / Tourlou επιλέγει:

Gorija – Fortitude

Metal

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από το προηγούμενο άλμπουμ τους, Magma και οι Γάλλοι Gojira επέστρεψαν με το Fortitude. Ένα πραγματικό masterpiece, που δείχνει πως δεν έχουν σταματημό, φτάνοντας αισίως στο έβδομο άλμπουμ τους. Θα αποφύγω τις εκτενείς αναλύσεις πάνω στον μουσικές δεξιότητες, τον ήχο, την παραγωγή όπως και το πόσο πολύ σημαντικός είναι αυτός ο δίσκος για την σκληρή πλευρά του μέταλ στις μέρες μας.
Θα μπώ στην ουσία και σε όλα αυτά που θέλουν να μας πούνε οι οι τέσσερις μαυροφορεμένοι τυπάδες απο το Bayonne.

Το Fortitude είναι μια προτροπή να σφίξουμε τα δόντια και επιδείξουμε σθένος ώστε να
επιβιώσουμε τις πυρκαγιές που καίνε τον Αμαζόνιο και οι αποπνικτικοί καπνοί τους σκεπάζουν το μέλλον μας (Amazonia), τις ρουτίνες και τους φόβους που μας κάνουν να ξεχνάμε να ζούμε (Born for one thing),
τις πανδημίες (κυριολεκτικές και μη) που σκάνε πάνω μας ανελέητα σαν τα κύματα του άγριου ωκεανού (Hold on), τις σάπιες κυβερνήσεις και τους νόμους τους (Into the storm) αλλά και για το πώς πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και να βρούμε ποιοι είμαστε (New found) καθώς ξεκινάμε για το δρόμο της επανάσταση μας (Grind).

Πάνω από όλα όμως το άλμπουμ αυτό, σαν το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, είναι μια προσευχή, ένα μάντρα που επαναλαμβάνεται για να βρούμε το κέντρο μας, να ξεχαστούμε, να χαθούμε στην μελωδία του και να το μουρμουρίσουμε μέχρι να έρθει (Chant) και να μας πάρει αγκαλιά για να τραγουδήσουμε μαζί του.

Ένας δίσκος που πραγματεύεται σύγχρονα προβλήματα και γεγονότα, κάτι όχι τόσο συνηθισμένο για τους Gojira,
που διακατέχεται από πλήθος συναισθημάτων και προσπαθεί να φτάσει μέσα μας, να μας ακουμπήσει σε πιο βαθείς προσωπικούς προβληματισμούς, φοβίες και σκέψεις και μετατρέποντας τις σε μουσική να τις απαλύνει.
P.S. Το εξαιρετικό εξώφυλλο του δίσκου, ένα tribute στις αυτόχθονες κοινότητες, είναι ζωγραφισμένο από τον τραγουδιστή και lyrical mastermind της μπάντας και περιέχει τέλεια δοσμένα ένα προς ένα όλα τα μηνύματα που θέλει να περάσει αυτός ο δίσκος.

O Marquis / Silent Hedges επιλέγει:

KÆLAN MIKLA - Undir Köldum Norðurljósum

Darkwave, Ethereal, Post-Punk

Οι KÆLAN MIKLA, ξεκίνησαν το 2013 μετά από συμμετοχή τους σε διαγωνισμό ποίησης. Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια τo trio κατάφερε να εδραιωθεί στην dark μουσική σκηνή του Reykjavik.
Το ‘15 έβγαλαν το Kalt – το κομμάτι το οποίο έδωσε την ώθηση στην διεθνή τους καριέρα, με τα επόμενα πέντε χρόνια να βλέπουν την μπάντα να καταφέρνει να κάνει το όνομα της συνώνυμο με ένα υπέροχο κράμα darkwave που φλερτάρει με στοιχεία dark folklore, πάντα συνοδευόμενο με ανάλογα στυλιστικά στοιχεία μυστικισμού, από τα cover μέχρι και τα music videos και να παίρνει μέρος σε μεγάλα φεστιβάλ, προωθημένη μάλιστα από τον ίδιο τον Robert Smith των The Cure, ο οποίος είναι μεγάλος τους φαν.
Με το τρίτο τους LP Nótt eftir nótt (2018) έγιναν ακόμα πιο αναγνωρίσιμες στο dark κοινό, με τις κριτικές να μιλάνε για ένα αριστούργημα του χώρου, κάτι με το οποίο θα συμφωνήσω.
Η μόνη μου ανησυχία ήταν πως με το τρίτο άλμπουμ και κομμάτια όπως το Draumadís, η μπάντα μπορεί να έχει φτάσει ήδη αρκετά ψηλά καλλιτεχνικά, αφήνοντας μου κάποιες αμφιβολίες για το πως μπορούν να ξεπεράσουν τις εαυτές τους σε κάτι μεταγενέστερο.
Οι αμφιβολίες αυτές φυσικά εξαφανίστηκαν τον Οκτώβριο που μας πέρασε, όπου και κυκλοφόρησαν το τέταρτο album τους Undir Köldum Norðurljósum.
Ο δίσκος ξεκάθαρα συνεχίζει την ανοδική πορεία του συγκροτήματος, φέρνοντας ταυτόχρονα την μουσική τους ακόμα πιο βαθιά σε θεματικές στις οποίες μας έχουν συνηθίσει, όπως ο μυστικισμός και η μαγεία, χωρίς να χάνουν τον ήχο με τον οποίο τις έχουμε αγαπήσει.
Ήδη από τον δίσκο έχουν αναδειχθεί κάποια κομμάτια, όπως τα Sólstöður και Stormurinn, η επιτυχία των οποίων δεν είναι κάτι το οποίο εκπλήσσει ιδιαίτερα, καθώς αποτελούν τέλεια παραδείγματα του ήχου στον οποίο μας έχουν συνηθίσει. Το πρώτο πιο σκοτεινό, με μαγευτικά φωνητικά και beat όσο δυνατό χρειάζεται για να σε αναγκάσει να χορεύεις ως το τέλος του και το δεύτερο με ήχο λίγο πιο επηρεασμένο από post – punk. Και για τα δύο κομμάτια επίσης υπάρχουν music videos τα οποία προτείνω ανεπιφύλακτα, καθώς είναι γεμάτα με το στυλ του συγκροτήματος.
Κάπως έτσι οι KÆLAN MIKLA συνεχίζουν το μουσικό τους ταξίδι, παίρνοντας μας μαζί στην σκοτεινή πλευρά και κάνοντας το τέλος του 2021 λίγο πιο όμορφο με την ευγενική μυστήρια γοητεία τους.

O PHATCULT επιλέγει:

Boldy James & The Alchemist - Bo Jackson.

Hip-Hop, Rap

Το αγαπημένο μου άλμπουμ της φετινής χρονιάς είναι, όπως και πέρσι, ένα άλμπουμ γεμάτο από ναρκοϊστορίες και beats που ξυπνάνε κάτι μέσα μου. O Bo Jackson είναι ένας πρώην αθλητής του αμερικάνικου Football & Baseball, ο μοναδικός αθλητής που έχει διακριθεί ως All-Star και στα 2 προαναφερθέντα αθλήματα. Ο Boldy έχει ξαναχρησιμοποιήσει αυτό το alias του Bo Jackson (ή BoJack) σε προηγούμενα projects, και ήταν κάπως αναμενόμενο ένα πιο θεματικό άλμπουμ με αυτή την ονομασία-οπτική αισθητική. Ο Alchemist δημιούργησε το εξώφυλλο του δίσκου στο χέρι(!) , ενώ το merchandise του δίσκου διατηρεί κι αυτό μία clean, bold προσέγγιση. Ο Uncle Al ούτως η άλλως διατηρεί τα physical products των projects του πάντα σε ένα υψηλό επίπεδο, καθώς όπως έχει επισημάνει, είναι ένα βασικό revenue stream στην ψηφιακή εποχή που διανύουμε. Από τα clips του δίσκου, αν κάποιο ενδιαφέρεται να ρίξει μία γρήγορη ματιά, θα προτιμήσουμε το Turpentine-Steel Wool.

Στα πιο μουσικά τώρα, ο Boldy James προέρχεται από 2 εξαιρετικές “σεζόν” πριν από το καλοκαίρι του ‘21 όταν και κυκλοφόρησε το BJ, με το προοίμιο του μαζί με τον Al “The Price Of Tea In China”, το “Versace Tape”, “Real Bad Boldy”, και το “Manger on McNichols”. O Alchemist παράλληλα έχει παράξει αρκετά ολόκληρα projects τον τελευταίο καιρό, χαρακτηριστικά τα 2 “This Thing Of Ours”, “Alfredo” και “Haram”.

Το δίδυμο που μας απασχολεί μου θυμίζει έντονα μία πιο σύγχρονη εκδοχή των Gangstarr (όχι, δε βλασφημώ), καθώς όπως ο Guru στα beats τoυ Preemo, έτσι κι ο Boldy κολλάει στα beats του Al σαν COVID στα ΜΜΜ. Η διαφορά είναι ότι σε όλο το δίσκο ο Alchemist πειραματίζεται αδιάκοπα με τα τέμπο, τις φόρμες, και τους ρυθμούς, και ο Boldy ανταποκρίνεται άψογα σε κάθε “μπαλιά” που του στέλνει ο παραγωγός του. Μιλάμε για τον MC με μία από τις πιο ιδιαίτερες αρθρώσεις στο game, ο οποίος όμως μπορεί να πατήσει -έχω την εντύπωση- κάθε beat, με κάθε τρόπο. Αν κοιτάξουμε το δισκό αποκλειστικά και μόνο στα γραπτά, πιθανώς δε θα τον είχα τόσο ψηλά, καθώς ο Boldy πέρα από κάποια σκληρά δείγματα storytelling δε διαθέτει την πιο βαριά πένα στη σκηνή. Εντέλει όμως, το μουσικό αποτέλεσμα που παράγει είναι τόσο γεμάτο χαρακτήρα, που οριακά δεν ακούς τι λέγεται.

Το άλμπουμ αποτελείται από 14 κομμάτια, και έχει συμμετοχές από αγαπημένα ονόματα όπως οι Benny The Butcher, Roc Marciano, Earl Sweatshirt, Stove God Cooks, Curren$y, και Freddie Gibbs. Τα features αυτά βοηθούν αρκετά την ακρόαση του δίσκου, με τον Benny ερχόμενος στο τρίτο κομμάτι να κλείνει υπέροχα την πολύ δυνατή πρώτη τριάδα του δίσκου. Ο δίσκος, αν και έχει σκαμπανεβάσματα στην ποιότητα, διατηρεί εύκολα το ενδιαφέρον με τα υπόλοιπα feats να έρχονται σε σημεία κλειδιά κατά την ακρόαση. Ο Stove God Cooks συμμετέχει ίσως στο πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, το οποίο είναι και το αγαπημένο μου. Ίσως περίμενα κάτι παραπάνω από Earl Sweatshirt και Roc Marciano στο ίδιο κομμάτι, αλλά μικρή σημασία έχει. Η αισθητική αξία του δίσκου εντέλει είναι αυτό που τον τοποθετεί στο βάθρο για μένα φέτος.

Πέρσι επέλεξα ένα δίσκο ο οποίος με συνόδεψε σε βόλτες με το αμάξι, σε καθαρίσματα σπιτιού, γυμναστική, etc. Ο δίσκος που επέλεξα φέτος είναι πιο φιλικός για εξερευνήσεις νέων πόλεων, ηλιοβασιλέματα, και αράγματα στο σπίτι. Ότι πρέπει για ακόμα έναν περίεργο χειμώνα. Καλή ακρόαση!

Honorary Mentions: Lil Simz- Sometimes I Might Be Introvert, Westside Gunn-Hitler Wears Hermes 8 (SIDE A), Tyler The Creator- Call Me If You Get Lost, Silk Sonic-An Evening With Silk Sonic.

O Φάνης Αφανής / Saturday Morning Fever επιλέγει:

Rome Streetz & DJ Muggs - Death and the Magician.

Hip-Hop, Rap

Άλλη μια χρονιά τα ίδια. Η μουσική μας φτιάχνει την ζωή, μας βοηθάει να ταξιδεύουμε, μας αποφορτίζει, μας εμπνέει. Το 2021, άκουσα κάποιους δίσκους από το αγαπημένο μου Αμερικανικό ραπ. Σίγουρα όχι όσους θα ήθελα, αλλά έχω μία ιδέα σχεδόν από όλες τις κυκλοφορίες. 2 δίσκοι ξεχώρισαν για εμένα, τον έναν θα τον βρείτε στο τέλος του κειμένου.

Ο δικός μου δίσκος της χρονιάς είναι ο "Rome Streetz & DJ Muggs - Death and the Magician." Ότι θέλω να ακούσω το είχε. Στιχουργικά, μουσικά και καλλιτεχνικά σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ένας απο τους καλύτερους δίσκους του Muggs που τα τελευταία χρόνια, συνεργάζεται μόνο με έναν MC για την δημιουργία ενός δίσκου. Απο την άλλη ο Rome Streetz άρπαξε την ευκαιρία απο τα μαλλιά. Άψογος στο μικρόφωνο, σκοτώνει όλες τις μουσικές του βετεράνου Muggs με άνεση και ικανότητα. Ο δίσκος έχει μόνο 2 συμμετοχές με τον Knowledge the Pirate και τον Rigz  να προσθέτουν την δικιά τους ξεχωριστή πινελιά στο ηχογράφημα.

Ήταν έκπληξη αυτός ο δίσκος; Για εμένα ναι, καθώς ο Muggs έδωσε πολύ καλές μουσικές στον Rome και αυτός με την σειρά του, ανταποκρίθηκε στο έπακρο. Το artwork απο τον δικό μας, 'Αγη Λέρτα. Αγαπημένα κομμάτια: Prayers over Packages, Zig Zag Zig και Stone Cold Soul.

Αν δεν ήταν το Death & the Magician, θα ήταν το Unlearning vol.1 του αγαπημένου μου Evidence. Αν δεν έχετε ακούσει...σπεύσατε.

Oι Terra Ignota επιλέγουν:

TYLER THE CREATOR - CALL ME IF YOU GET LOST

Hip-Hop, Rap

Το 2021 είχε αρκετές καλές κυκλοφορίες, λες και ήθελε να μας αποζημιώσει για το φτωχό -κατά τη γνώμη μας- 2020. Ήδη μέσα στη χρονιά ξεχωρίσαμε την δουλειά του J. Cole και την επιστροφή του Isaiah Rashad και τώρα ήρθε η στιγμή να γράψουμε δύο σχόλια για μια ακόμα δουλειά, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η Holy Trinity των releases του 2021. Tyler, The Creator και CALL ME IF YOU GET LOST (CMIYGL from now on).

Νομίζουμε πως το βιογραφικό του Tyler Gregory Okonma (όπως είναι το πραγματικό του όνομα) μιλάει από μόνο του. Σημαίνον μέλος των Odd Future, σκηνοθέτης των περισσότερων video clips του και έχοντας στο παλμαρέ του 6 ολόκληρους δίσκους την τελευταία δεκαετία, 1 Grammy, 1 Brit και 3 BET βραβεία, τα λόγια περισσεύουν. Αλλά εμείς θα πάμε κόντρα στον κανόνα και θα σκάψουμε λίγο πιο βαθιά!

Αρχικά, έχει μεγάλη αξία να εξετάσουμε την πορεία του Tyler στο μουσικό στερέωμα. Είναι πραγματικά φοβερό να βλέπεις πως ένας καλλιτέχνης πηγαίνει από την μία πλευρά στην άλλη σε διάστημα 10-12 χρόνων. Από την horrorcore, gritty αισθητική των Odd Future και του Yonkers στην jazz και neo-soul προσέγγιση του Flower Boy, του Igor και (λιγότερο) του CMIYGL. Εξίσου σπάνιο, είναι να βλέπεις τις επιρροές που έχει ο Tyler (από τον Eminem και τους N.E.R.D. μέχρι την Amy Winehouse, την Mary J. Blige και τον D'Angelo) να αποτυπώνονται τόσο γλαφυρά και ευδιάκριτα πάνω στις δουλειές του, και το CMIYGL δεν αποτελεί εξαίρεση.

Το CMIYGL, και όχι άδικα, έχει συγκριθεί με την προηγούμενη δουλειά του Tyler, το Igor, αν και πιο πολύ εμείς το βλέπουμε ως μία λογική συνέχεια του και όχι ως κάτι που μπορεί να μπει σε αναλογία. Όντως, στο CMIYGL είναι εμφανής σε αρκετά σημεία το pop/synth-pop και neo-soul μουσικό ύφος αλλά σε αρκετά πιο αυθάδη και έντονα κινηματογραφικά beats, με αυστηρά rap αισθητική στον στίχο και αρκετά καινοτόμα προσέγγιση στην μίξη. Βλέπουμε συμμετοχές από τους: Ty Dolla Sign, Lil Wayne, Domo Genesis, Lil Uzi Vert και Pharrell Williams (μεταξύ άλλων) ενώ την μουσική παραγωγή έχει επιμεληθεί κυρίως ο ίδιος ο Tyler (ή "Tyler Baudelaire" αν προτιμάτε). Ντεμπούταρε στο νούμερο 1 του αμερικάνικου billboard και έχει την βαριά υποψηφιότητα για ραπ δίσκο της χρονιάς στα επερχόμενα Grammys. Εμείς του βάζουμε ένα 8.4/10 (μόνο και μόνο επειδή το Flower Boy αξίζει 8.5/10 και πάνω) και προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε rap -και μη rap- ακροατή να σπαταλήσει κάτι λιγότερο από μία ώρα από την ζωή του και να ευχαριστηθεί αυτή τη δουλειά με την καρδιά του. Αγαπημένα κομμάτια δεν έχουμε, ακούγεται όλο μονορούφι. Προσοχή: ίσως να είναι και ο δίσκος της χρονιάς.

O Panospet / Related επιλέγει:

WHERESWILDER - MOVEMENT IN PLACE

Rock, Soft Rock, Pop

Το 2021 δεν ήταν μια μουσικά φτωχή χρονιά. Και ενώ συνήθως κάτι τέτοιο δυσκολεύει αυτού του είδους τις αποφάσεις, φέτος δεν συνάντησα καμία δυσκολία. Καμιά φορά δεν χρειάζεται μεγαλεπίβολες αναλύσεις.

Το αρχέγονο, απλό κριτήριο σου λέει ότι είναι το άλμπουμ που σε έκανε να αισθανθείς καλύτερα, σε όλες τις ακροάσεις. Η στατιστική σου λέει ότι είναι το άλμπουμ που άκουσες πιο πολλές φορές, κι ας βρίσκεται εν ζωή μόνο το τελευταίο δίμηνο. Μου δίνει έξτρα χαρά ότι οι Whereswilder είναι ελληνική μπάντα.

Σου δίνει την μελαγχολία που σου αξίζει, αλλά και την ανάταση που χρειάζεσαι. Βγάζει άλλοτε μια παιδικότητα, της μπαλάντας που θέλεις να χορέψεις στο παιδικό πάρτυ, το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να μην ξέρεις πώς ακριβώς να ερωτευθείς.

Η παραγωγή δεν είναι συνηθισμένη για τα ελληνικά δεδομένα. Πόσο μάλλον όταν γίνεται σε μπομπίνα!

Το κρυφό τους όπλο, είναι ότι θα ακούσεις πράγματα που σε έχουν ήδη κερδίσει, που αποτελούν κομμάτια του εαυτού από το παρελθόν. Εκεί μέσα θα ακούσεις funk, blues, country αλλά και λίγο disco των 80s. Μέσα στις αρμονίες των δύο, τριών, τεσσάρων ταυτόχρονων φωνών, απλωμένων σε όλο το άλμπουμ, ζουν κάπου εκεί μέσα οι Beatles. Η αισθητική είναι ξεκάθαρα 70s, πράγμα που το παρατηρείς απλώς κοιτάζοντας το εξώφυλλο.

Ο δίσκος της χρονιάς για εμάς είναι το Movement In Place των Whereswilder, και είναι η καλύτερη εγχώρια μπάντα εκεί έξω αυτή τη στιγμή.

H Andy Petrou / Lomogigs επιλέγει:

Esperanza Spalding - Songwrights Apothecary Lab

Jazz, Vocal Jazz

Tι να πει κανείς τώρα για την Esperanza Spalding, μία από τις πιό γνωστές μουσικούς και πιο ταλαντούχους παίκτριες της Jazz Αμερικανικής μουσικής σκηνής. Είναι τόσο σπάνιο να γνωρίζεις μία μουσικό μόνο και μόνο από τον ήχο του μπάσου(κοντραμπάσου κυρίως) που παίζει και την χροιά της. Πρωτοάκουσα την Esperanza περίπου 10 χρόνια πρίν, τέτοια εποχή, όταν μια φίλη, προς μεγάλη μου χαρά και τύχη μου δώρισε για τα Χριστούγεννα τον δίσκο της με τίτλο Esperanza. Ήταν ακριβώς ό,τι έπρεπε να ακούσω για να απομνημονεύσω τη χροιά και το άκουσμά της! Από τη στιγμή που βγήκε μετά , το 2012, το επόμενο album Radio Music Society, το κατ’εμέ μακράν καλύτερο album της, για δύο χρόνια δε σταμάτησα να το ακούω.

Το 2020, αυτή την τόσο incognito χρονιά, μαζί με πολλά άλλα υπέροχα albums, η Spalding μας έδωσε την τύχη να βγάλει το όγδοο σε σειρά δίσκο της.

Το Songwrights Apothecary Lab αναπόφευκτα προσδίδει μία τρελή ηρεμία και έναν ρομαντισμό σε κάθε αυτί που το ακούει Ακόμα και το όνομα των τραγουδιών Formwela (Form&Well) σου βγάζει ένα πολύ θετικό, συμπονετικό και υποστηριστικό ήχο. Κάθε τραγούδι του δίσκου έχει τελείως διαφορετικό ήχο και εμένα προσωπικά μου δημιουργεί ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό mood.

Οι τρεις συνεχόμενες συνεργασίες του άλμπουμ με τον τρομπονίστα Corey King είναι δυναμικές και ατρόμητες με αποτέλεσμα να εξισορροπήσουν τις δεξιότητες και των δύο καλλιτεχνών. Spalding τραγουδάει στο "Formwela 4" πριν προχωρήσει σε ένα τρυφερό κάλεσμα και απάντηση με τον King, τραγουδώντας και οι δύο το "Dare to say it", καθώς μας προτρέπουν να αγαπήσουμε τον εαυτό μας αρκετά για να ονειρευόμαστε την ειρήνη μας να υπάρχει. Υπάρχουν στοιχεία του «King of Sorrow» του Sade στην αναγνώριση του πόνου, αλλά εκεί που ο τελευταίος βυθίζεται περαιτέρω στην απόγνωση, η αποδοχή αυτού του συναισθήματος από τον Spalding είναι μια εκ νέου αφύπνιση. Στο "Formwela 5", το ντουέτο ερμηνεύει πιρουέτες ο ένας γύρω από τα φωνητικά του άλλου, γυρίζοντας και γυρίζοντας χωρίς να τραυλίζουν ή να χάνουν τον ρυθμό.

Σαξόφωνα, τρομπέτες, τρομπόνια, όμποε, πιάνο, υπέροχες και γλυκές φωνές, αρμονίες και jazz αρπίσματα δημιουργούν ένα ακουστικό συνονθύλευμα που σου αφήνει μία οικειότητα και μία γλυκάδα ενώ κάνει την μακροσκελή διάρκεια των κομματιών να φαντάζει δευτερόλεπτα.

Το Songwrights Apothecary Lab αναγκάζει τους ακροατές να βρουν νόημα σε μέρη που δεν έψαξαν ποτέ και στις πιο καλοσχηματισμένες καταστάσεις τους, τα τραγούδια εξετάζουν ελαφρά χωρίς να είναι παρεμβατικά. Η Spalding είναι αποφασισμένη να σε φτάσει, ακόμα κι αν δεν μπορεί να σε αγγίξει.

Για ακόμα μια φορά, δημιουργησε!

O George Kiousis / Blue Hours επιλέγει:

SONS OF KEMET - BLACK TO THE FUTURE

Post-Bop, Jazz Fusion

Χωρίς πολλά λόγια και με απόλυτη βεβαιότητα ο δίσκος που σημάδεψε για μένα το 2021 είναι το Black to the Future. Σε μια γρήγορη ψηφιακή ανασκόπηση των δίσκων, το επιβλητικό κόκκινο που διάλεξε το σχήμα του Shabaka Hutchings καθήλωσε το βλέμμα μου και έφερε γρήγορα στην μνήμη μου τους ρυθμούς που έπαιζαν κατ' επανάληψη στα ακουστικά μου την περίοδο που κυκλοφόρησαν.

Ακόμη ακόμη από την επιλογή των αφρικανικής επιρροής φιγούρων με την μαχητικότητα τους, δείχνει το ύφος του δίσκου. Ένας δίσκος που απλώνει όλο το εύρος της μαύρης μουσικής κληρονομιάς με τον αιχμηρό πολιτικό τόνο που της αρμόζει. Με στοιχεία Soul, RnB, afrobeat, spoken word και jazz, το σαξόφωνο του Hutchings έρχεται να φωτιστεί ακόμη περισσότερο μέσα από τις συνεργασίες του μέσα στον δίσκο και να φέρει το σύνολο των καλλιτεχνών στο επίπεδο του, το επίπεδο ενός καλλιτέχνη που έχει κυριαρχήσει την βρετανική μουσική σκηνή την τελευταία δεκαετία.

Αγαπημένο κομμάτι - τo never forget the source, με την μελωδία του να κολλάει στο μυαλό ανεβάζοντας την διάθεση. Ξεχωρίζουμε το πιο πετυχημένο από άποψη δημοτικότητας hustle με grooves που φέρνουν στο σήμερα το αμάλγαμα της χορευτικής κουλτούρας της μαύρης κουλτούρας και ένα αριστουργηματικό video.

Αναμένουμε τα επόμενα jazz on. . .