Οι αγαπημένοι δίσκοι των παραγωγών του KickIt Radio!

Το 2020 δεν το λες και την καλύτερη χρονιά που έχουμε διανύσει. Για εμάς όμως είχε κάτι ξεχωριστό. Αυτό είναι το διαδικτυακό μας ραδιόφωνο, το οποίο το ξεκινήσαμε δειλά δειλά στο πρώτο lockdown, με τις ζωντανές εκπομπές "Back2Black", "Related", "ShotClock" και "Terra Ignota" και το ανοίξαμε και το αναπτύξαμε ακόμα περισσότερο τον Οκτώβριο, μεγαλώνοντας την παρέα μας και σε επίπεδο ακροατών αλλά και σε επίπεδο εκπομπών, Whiskey Bar, Cloud Thursdays, Blue Hours, Black Thoughts και PhatCult.

Αυτό που όλοι περιμένουμε με ανυπομονησία είναι, όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό, να κάνουμε ένα μεγάλο μουσικό event, για να μοιραστούμε από κοντά, πέραν από τις μουσικές μας και τα συναισθήματά μας.

Μέχρι τότε, ένα από τα ελάχιστα που μπορούμε να κάνουμε, στα πλαίσια του "τουέντις" αφιερώματος του KickIt, είναι ο κάθε παραγωγός να διαλέξει τον αγαπημένο του δίσκο, αυτόν που έπαιξε, άκουσε πιο πολλές φορές, για το 2020. Από τον Roc Marciano και τους Run The Jewels μέχρι τους The Medicine Dolls και τη Fiona Apple.

Καλή απόλαυση!

Ο PhatCult επιλέγει:

Stove God Cook$ & Roc Marciano - Reasonable Drought

Ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με τον Stove God σε ένα single του Conway , στο οποίο συμμετείχε ως Aaron Cooks, παρουσιάζοντας ένα μάλλον αδιάφορο verse (σε σχέση πάντα με αυτά που παρουσιάζει έκτοτε) ,μαζί με τον Busta Rhymes. Αφότου είχα ακούσει το album ανακάλυψα ότι βρισκόταν υπό την αιγίδα του Busta Rhymes για αρκετά χρόνια, και μάλιστα είχε εμφανιστεί σε ένα BET Cypher το 2016. Κάπως έτσι λοιπόν τον ανακάλυψε ο γνωστός σε όλους μας Roc Marciano, και, αφού του έδωσε την ευκαιρία να συμμετάσχει σε 2 κομμάτια στο δίσκο του Marcielago (2019) , άρχισαν να δουλεύουν μαζί τον πρώτο δίσκο του 27χρονου ράπερ από το Syracuse της Νέας Υόρκης.

Ο Roc έχει αναλάβει όχι μόνο τη μουσική παραγωγή, αλλά και όλο το executive producing του 40λεπτου άλμπουμ, στου οποίου τα 12 κομμάτια ο Stove God ξεδιπλώνει ενδιαφέρουσες τεχνικές, ωραίο χιούμορ, και τρομερές ατάκες (θα συμπεριλάβουμε κάποιες παρακάτω.) Οι soulful παραγωγές ταιριάζουν γάντι στη χροιά του Cook$, είτε πρόκειται για “ανεβαστικά” high-tempo beats με πνευστά όπως το πρώτο κομμάτι, είτε για πιο δραματικούς ήχους όπως το βαρύγδουπο Crosses.

Εν κατακλείδι, το άλμπουμ είναι πολύ diverse ηχητικά, είναι από τα άλμπουμ που μου αρέσει να έχω στο USB του αμαξιού -σου βγάζει αυτό το sing-along vibe πολύ γρήγορα- και μπορώ να πω πως αν δεν είναι το “καλύτερο” άλμπουμ του 2020, είναι ίσως το πιο διασκεδαστικό.

ΥΓ. Ίσως βλασφημίσω λίγο, αλλά ο Cooks μου θυμίζει πολύ Westside Gunn, και σε κάποιες πτυχές ίσως είναι και καλύτερος (π.χ. στο τραγούδι). Δεν ξέρω. Το αφήνω εδώ, και ίδωμεν.

Memorable Lines:

“You know the engine different, way it's revvin' (The way it vrooms)

Pay your tithes, I give you hope, I'll be your reverend (I'll save your soul)”

“I just wanna squeeze on RiRi ass, know that shit soft

I just want the conscious gods to fuck with my whip talk”

“My daughter wear chinchillas to the pettin' zoo”

“Don’t make me go throw on my bigger chain

In a tsunami I'll sell a brick of rain (Brick of rain)”

“You know what’s more important than throwing money n the strip club?

A bright soul”

“Run off on the plug, run off with my ideas

Have shooters in your house like you ordered 'em from IKEA”

O Austinmod (Back2Black) επιλέγει:

Vangarde (Mr Lif & Stu Bangas) - Vangarde

O δίσκος αυτός ήρθε μια μέρα στο email του KickIt τυχαία, σαν ένα δελτίο τύπου από μία agency Hip-Hop καλλιτεχνών. Μου έκανε με τη μί αίσθηση καθώς τον Mr Lif τον έχω εδώ και πολλά χρόνια σε εκτίμηση αλλά και τον Stu Bangas τον θεωρώ από τους πιο δυνατούς underground beatmakers στο χώρο. Ο πρώτος από την επόχη της Def Jux records (εταιρία του El-P από τους Run The Jewels) είχε μία μεγάλη συνέπεια στο ραπ του αλλά κυρίως στη στάση ζωής και στις απόψεις του. Ένας άνθρωπος ο οποίος δεν διστάζει να πάρει θέση στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που συμβαίνουν γύρω του, μέσα από τα ραπς, τις συνεντεύξεις και τις εμφανίσεις του. Χαρακτηριστικά έχει παίξει 2 φορές ζωντανά στην Ελλάδα, τη μία στο An club και την άλλη σε ένα antifa live στο Πολυτεχνείο. Όσο για τον Stu Bangaz, πρόκειται για έναν τρομερά δουλευταρά beatmaker, όπου έχει καταφέρει να συνεργαστεί με τεράστια ονόματα όπως ο Ill Bill, o Vinnie Paz και οι Heltah Skeltah.

Οι δυο τους λοιπόν αποφάσισαν μες στη χρονιά να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να φτιάξουν τον Vangarde. Το πρώτο single-trailer για τον ομώνυμο δίσκο ήταν το "The New Normal", όπου έθεσε κατευθείαν τη θεματική και το ύφος αυτού του δίσκου. Οι Vangarde δεν διστάζουν να μιλήσουν για όλα αυτά τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας σε αυτό το δυστοπικό έτος, να αναδείξουν τις αδικίες, να διαμαρτυρηθούν, να βγάλουν τα συναισιθήματά τους. Και όλα αυτά με έναν ήχο από το Hip-Hop που ξέρουμε και αγαπάμε. Με παραγωγές που μιλάνε από μόνες τους, στις οποίες δένουν αρμονικά τα lines του Lif. Το δικό μου highlight αυτού του δίσκου είναι το κομμάτι "8 Minutes 46 Seconds" το οποίο αναφέρεται στην δολοφονία του George Floyd, χωρίς να θέλω να αδικήσω και άλλα σπουδαία κομμάτια όπως το Shelter in place ή το Now is only Now.

Ο PanosPet (Related) επιλέγει:

The Medicine Dolls - Filth And Wisdom

Μας είχαν δείξει δείγματα γραφής με τα singles και τα EPs της προηγούμενης χρονιάς, αλλά η αλήθεια είναι τέτοιο πράγμα δεν το περιμέναμε. Το outsider φέτος κερδίζει, και λέγεται The Medicine Dolls. Το καλύτερο garage που παίχτηκε το 2020, μας έρχεται από το Cape Town της Νότιας Αφρικής (!). Είναι πιο "τσαλακωμένοι" από τους White Stripes, έχουν το Sex Drugs & Rock 'n' Roll των New York Dolls. Εντός του άλμπουμ υπάρχουν τα χιτς (Vicious Little Sister, She Tastes Like Cocaine, και φυσικά η διασκευή στο Psycho-Killer των Talking Heads), αλλά στο ίδιο κλίμα ακούγεται όλο μονοκόμματα. Έχεις μπροστά σου ένα άλμπουμ μιας μπάντας που μπορεί να παίξει από καταχωνιασμένες πριβέ συναυλίες και Rock 'n' Roll πάρτυ, μέχρι μεγάλα παλλόμενα venues.

Βρίσκεσαι σε εκείνο το σημείο της νύχτας, που πλέον τα ρούχα έχουν πάψει να είναι στρωμένα, οι αναστολές μηδαμινές, και ανάμεσα σε ιδρώτα και ουίσκι, χορεύετε γαμημένα πολύ, σαν να είναι η τελευταία μέρα. Σκέψου το παραπάνω σε αργή κίνηση, σαν σκηνή από ταινία. Το παραπάνω άλμπουμ είναι το soundtrack.

Ο Δημήτρης Αδαμόπουλος και ο Κώστας Παπαβασιλείου (Whiskey Bar) επιλέγουν:

ΤΖΑΜΑΛ - Η Κούπα του Ιούδα

Ήταν ένα από τα τελευταία λάιβ του καλοκαιριού του 2019. Σεπτέμβριος και τεχνόπολη σε μια τεράστια γιορτή του χιπ χοπ. Πολλοί οι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν εκείνη τη μέρα, αλλά έχουμε έναν παραπάνω λόγο να σταθούμε σε ένα από τα τελευταία ονόματα του lineup, τον ΤΖΑΜΑΛ, που κατέβηκε στην πρωτεύουσα ορεξάτος και έδωσε άλλο ένα «γηπεδικό» live. Μετά από ένα χαλαρό freestyle στο τέλος, απευθυνόμενος στο κοινό απάντησε στη βουβή ερώτηση αποφασιστικά και απολογητικά ταυτόχρονα. Ο χειμώνας του 2020 θα φέρει μάλλον τον καινούριο δίσκο αλλά μόνο αν τον νιώσει έτοιμο. Δε θα βγει «για να βγει».

Η Κούπα του Ιούδα έσκασε το Φεβρουάριο του 20-20. Με μεστό λόγο και αναβαθμισμένος μουσικά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του, ο ΤΖΑΜΑΛ έκανε το βήμα παραπάνω. Χωρίς την ύπαρξη κομματιού-κράχτη αλλά με 8, σχεδόν, ισάξια κομμάτια η Κούπα δεν είναι ο δίσκος που θα σε εντυπωσιάσει με την πρώτη ακρόαση. Πρέπει να την ακούσεις ξανά και από την αρχή για να μπεις στη φάση της. Αργό και μελαγχολικό (ίσως και λίγο «ανατολίτικο») beat ως επι το πλείστον, σαν ένα απλό μουσικό χαλί στον πιο αφηγηματικό, ήρεμο και σίγουρο ΤΖΑΜΑΛ που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα.

Η θεματολογία γνώριμη και αγαπημένη. Θεσσαλονίκη, Βαλκάνια, περιθώριο, η χαμένη γενιά που παλεύει στα κρύα μεροκάματα και αναμετριέται με τα πάθη της και τις «εύκολες» λύσεις. Εδώ οι άνθρωποι ζουν σαν χαρακτήρες του Ουγκώ, του Σιδηρόπουλου και του Λουντέμη. Χαρακτήρες δυσβάχτατα ρεαλιστικοί που μπορούν πανεύκολα να κυλήσουν στη λάθος επιλογή. Άνθρωποι εύθραστοι, τζόγος, ναρκωτικά και βία μπροστά σε τρομακτικά αδιέξοδα. Άνθρωποι μπερδεμένοι που δεν ξέρουν πάντα ποιον πρέπει να μισήσουν αλλά τους εξοργίζει, ίσως και ενστικτωδώς, η εικόνα των τραπεζών. Αντιήρωες που ακόμα και στην έσχατη απελπισίας τους θα προσπαθήσουν να κρατήσουν τον αξιακό κώδικά, να μη «σπάσουν», να μην πιούνε από την κούπα του Ιούδα. Ο ΤΖΑΜΑΛ καταφέρνει να αφηγείται τις ιστορίες ως ένας απλός συνοδοιπόρος τους, ως ένας από αυτούς, ως ένας από μας. Δεν επιζητά τη δόξα, γιατί «ήρωες στον τόπο του είναι οι πακετάδες» , αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος μιας γενιάς που μεγαλώνει και επερωτά «από το Greca Intifada στην ανάπηρη Ελλάδα, 12μηνη σκλαβιά με άλλοθι μία βδομάδα».

Για μας, η καλύτερη μουσική δημιουργία που έφτασε στα αυτιά μας το 2020 είναι αυτή που μπόρεσε να δει την Ελλάδα του σήμερα μέσα από τα μάτια του πρόσφυγα και της άνεργης. Της καταπιεσμένης και θολής ματιάς μιας γενιάς που ζει με πάθος μέσα στα πάθη της και προσπαθεί να χτίσει τις μέρες που θα ανθίσουν τα «γέλια των χαμένων».

O Δημοσθένης και ο Pit (Terra Ignota) επιλέγουν:

Sa-Roc – The Sharecropper’s Daughter

Ένα release που, για να λέμε την αλήθεια, το ευρύ κοινό δεν το περίμενε πως και πως. Οι λίγο πιο ψαγμένοι με την φάση της αφροαμερικανίδας ράπερ, θα γνωρίζουν σίγουρα το Nebuchadnezzar που κυκλοφόρησε το 2014 (give it a try, trust me). Η Sa-Roc δεν κουβαλάει όνομα βαρύ σαν ιστορία όπως ο Nas για παράδειγμα, που κυκλοφόρησε φέτος το King’s Disease. Κι όμως, το γεγονός πώς η ράπερ από την Washington στα 39 της (!) βγάζει την πιο ολοκληρωμένη, αισθητικά τουλάχιστον, δουλειά της μέσα από το label της Rhymesayers, τελικά «αναγκάζει» το hip hop ακροατήριο να δώσει λίγη προσοχή παραπάνω.

Η Sa-Roc την τελευταία δεκαετία έχει κυκλοφορήσει δέκα ολόκληρα projects, έχει βρεθεί ζωντανά στη σκηνή δίπλα σε δυνατά ονόματα του χώρου όπως Rapsody, Brother Ali, Rakim, De La Soul, Jay Electronica μεταξύ άλλων και τον Ιούνιο που μας πέρασε εμφανίστηκε στη σειρά των NPR Tiny Desk Concerts. Τι καλύτερο λοιπόν για να κλείσει ιδανικά η χρονιά της Assata Perkins, με την κυκλοφορία του "The Sharecropper’s Daughter" στις 2 Οκτώβρη του 2020, έναν δίσκο που μας άρεσε πάρα μα πάρα πολύ.

Η φωνή και το delivery της Sa-Roc σε ορισμένα σημεία του cd, σου αφήνει την αίσθηση ενός ιδιαίτερου μίγματος: της παλιοσχολίτικης προσέγγισης στα rhyming schemes, της high pitched χροιάς του Kendrick Lamar και της έντονης reggae αισθητικής στην τοποθέτηση της 39χρονης mc πάνω στα beats. Τα κοφτερά verses της μαζί με τα πολύ δυνατά φωνητικά skills της, δένουν ιδανικά με την soulful boom bap-based (κυρίως) μουσική παραγωγή του συγκεκριμένου album, και σε κρατάνε σε εγρήγορση ως το τέλος.

Στιχουργικά η Sa-Roc αποδεικνύει σε αυτό τον δίσκο γιατί της έχει δοθεί το προσωνύμιο Τhe Queen από τους fans της (με αρκετή δόση υπερβολής όταν δίπλα σε αυτήν την λέξη δεν υπάρχει το όνομα της Lauryn Hill, βεβαίως βεβαίως). Την έχουν χαρακτηρίσει ως την θηλυκή εκδοχή του Canibus ή του Rakim, και, ενώ αντιλαμβανόμαστε την πιθανή ύβρις που μπορεί να συντελείται, υπάρχουν αρκετά σημεία στο δίσκο που η Sa-Roc πραγματικά δίνει ρέστα. Από το back to back με τον Black Thought στο "The Black Renaissance", μέχρι τα "Something Real" και "Gold Leaf", just to name a few. Στον δίσκο συμμετέχουν οι Saul Williams, Styles P, Ledisi, Chronixx και ο Black Thought των The Roots, μαζί με τον οποίο έχουν αδιαμφησβήτητα την πιο δυνατή στιγμή του LP.

Tο The Sharecropper’s Daughter έχει ως φόντο τα βιώματα τη ίδιας της Sa-Roc, επικεντρώνεται γύρω από το BLM και γιορτάζει την γυναικεία φύση, μέσα σε 15 κομμάτια. Την μουσική παραγωγή έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου ο Sol Messiah, με εξαίρεση το κομμάτι Deliverance που φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Evidence. 


Γύρω στα 50 λεπτά ακρόασης αρκούν να σας πείσουν πως ίσως και να αποτελεί έναν από τις πιο underrated δουλειές του 2020. Ένας ατόφιος rap δίσκος, που δε θα απογοητεύσει τα hip hop heads εκεί έξω , και σας τον προτείνουμε δίχως δεύτερη σκέψη!

O Φάνης Αφανής (Cloud Thursdays) επιλέγει:

Curren$y & Harry Fraud - The Outrunners

Εδώ είμαστε!
Ακόμα και την χρόνια της πανδημίας, γράφουμε για την τέχνη που μας άλλαξε την ζωή, την ΜΟΥΣΙΚΉ.
Ωραία χρονιά μουσικά δίχως αμφιβολία, ακούσαμε πολλά και διαφορετικά.
Ήμουν έτοιμος να δώσω τον τίτλο του αγαπημένου μου δίσκου στον Westside Gunn που με το Pray for Paris απέδειξε για ακόμη μια φορά, ποσό καλά ξέρει να διαλέγει έναν All Star θίασο για μια αναμενόμενη κυκλοφορία του. Όχι όμως.
Μέσα Αυγούστου ένας άλλος δουλευταράς με καταγωγή απο την Νέα Ορλεάνη, με έκανε να το ξανά σκεφτώ.
Σκεφτήκατε κάποιον;
Curren$y τον λένε και δεν σταματάει ποτέ να ηχογραφεί.

Άλλη μια συνεργασία του με τον Harry Fraud μας έφερε το OutRunners, με 9 τραγούδια που σε χαλαρώνουν και σε ταξιδεύουν όσο λίγα. Αυτό μου έλειψε, να ταξιδέψω χώρις φόβο, περιορισμούς και άσχημες σκέψεις λόγω covid-19. Το καταφέρνει τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με έναν χαλαρό και διασκεδαστικό δίσκο, παρεα με τον Wiz Khalifa, ton Rick Ross, τον φορμαρισμένο πρόσφατα Jim Jones και τον Conway!
Τρέξτε το μαζί τους, αξίζει.

O Γιώργος Κιούσης (Blue Hours) επιλέγει:

Christian Scott aTunde Adjuah – Axiom

Με αυτό το άλμπουμ ο Adjuah θέτει ως «αξίωμα» το απόσταγμα της μουσικής του σταδιοδρομίας μέχρι τώρα με στόχο να αποτελέσει ένα υπόδειγμα για το Next Bop Generation. Το άλμπουμ είναι μία ζωντανή ηχογράφηση επιλεγμένων κομματιών από την δισκογραφία του με στόχο να αναδείξει τα “Stretches” που έχει κάνει στις μουσικές φόρμες ειδικά μετά το ομώνυμό άλμπουμ. Ο ήχος του είναι ένα πολυπολιτισμικό μείγμα που αναδεικνύει συγκρούσεις ανάμεσα στις λαϊκές παραδώσεις και την δυτική μουσική αφήνοντας ελευθερία στους καλλιτέχνες να επεκτείνουν το όραμα του με αποχαυνωτικούς αυτοσχεδιασμούς. Αυτό το στοιχείο της ζωντανής δημιουργικής διαδικασίας αποπνέει και την αίσθηση μίας ελεύθερης μουσικής που μπορεί να ανοίξει ορίζοντες για την επόμενη μέρα της διεθνούς τζαζ σκηνής και δει της Αφροαμερικάνικης μουσικής επιρροής σε αυτήν. Κορυφαίο στιγμιότυπο του άλμπουμ πιστεύουμε πως είναι οι εκτελέσεις του Guinnevere που έρχονται να αναδείξουν την ιστορικότητα αυτής της μουσικής εξέλιξη. Ένα κομμάτι όπως το Guinnevere που διασκεύασε ο Miles Davis στα θρυλικά Bitches Brew sessions επανέρχεται από τον σύγχρονο μαύρο πρίγκιπα της τζαζ για να γίνει το highlight ενός δίσκου καριέρας. Το άλμπουμ έχει φέρει τον Adjuah στην λίστα υποψηφίων για 2 grammy, καλύτερου ορχηστρικού τζαζ δίσκου και καλύτερου σόλο (από το Guinnevere) της χρονιάς, ευχόμαστε το δύο στα δύο.

O Renegade Instruments (Black Thoughts) επιλέγει:

Run The Jewels – RTJ4 // Fiona Apple – Fetch the Bolt Cutters


Ακόμη και για τους Run The Jewels το να βγάλεις 4ο πολύ καλό δίσκο στη σειρά είναι σίγουρα δύσκολο. Πιο δύσκολο είναι να έχεις αλλάξει και αρκετά την παραγωγική προσέγγιση και να μην πηγαίνεις μόνο με την πεπατημένη. Να το πει κανείς με τα λόγια του El-P “θα πάρουμε το ραπ και τις παραγωγές του '90 και θα τους αλλάξουμε τα φώτα”. Τα νέα φώτα, λοιπόν, λούζουν την αστυνομική βία, τον συστημικό ρατσισμό, τον κενό πλουτισμό, ποντάρουν στη χαρά των από τα κάτω. Κανένας δίσκος δεν ακούστηκε πότε τόσο ενιαίος και ατόφιος με τόσο φαινομενικά άκυρα μεταξύ τους αρχικά singles.

Η Fiona είχε βγάλει ήδη 4 δίσκους, με τον τρόπο τους όμορφοι, με τον τρόπο της βραβευμένοι, μη σας το παίξουμε και φαν της από το 1996 τώρα, ας είμαστε σοβαροί. Για να περιγράψουμε το πως νοιώθει άνθρωπος ακούγοντας τον πέμπτο ετούτο δίσκο, μπορούμε για πρώτη και τελευταία φορά να εμπιστευτούμε τα σχόλια χρηστών γνωστής πλατφόρμας βίντεο και να τα βάλουμε στη σειρά. Η Φιόνα εφηύρε το πιάνο. Η αποκάλυψη(σ.σ. εννοεί το πανδημικό 2020) είναι μια υπέροχη εποχή που σπάνια πτηνά σα τη Φιόνα βγάζουν το κεφάλι προς τα έξω. Η Φιόνα δημιουργεί ένα νέο μουσικό είδος.

Η μοιρασμένη κορυφή είναι μια πατέντα.

Οι λόγοι που βρέθηκαν εκεί όμως είναι ίδιοι: μετά τα 40 τους αλλά με παιδική όρεξη και ορμή απέναντι στα χειρότερα πρόσωπα αυτού του κόσμου, αυτού του κόσμου του τόσο παλιού πια.