Pusha T - It's Almost Dry: Album Review

Ξεκινώντας, θέλουμε να πιαστούμε από το σχόλιο που έκανε ο Jadakiss, όταν εν τέλει ο Pusha T κατάφερε να αποκτήσει την κυριότητα των masters του, τον χειμώνα που μας πέρασε. ‘’A win is a win’’. Είτε μιλάμε για τον πιο φτασμένο καλλιτέχνη, είτε για έναν hot newcomer, είτε για τον άσημο ραπά από το label της γειτονιάς σου, η εμπιστοσύνη των ‘’από πάνω’’ είναι πρόβλημα αν μεταφράζεται σε ξεζούμισμα ή σε εκμετάλλευση. Θα μου πεις, ‘’μα καλά που ζεις, τι περίμενες; ’’ Ακριβώς επειδή ζούμε μαζί στον ίδιο κόσμο, μία νίκη μπορεί να μην τον αλλάξει, αλλά παραμένει μία νίκη. Είτε στο μουσικό επίπεδο και στο παράδειγμα που μόλις αναφέραμε και τα deals με την οποιαδήποτε εταιρεία, είτε σε προσωπικό, είτε σε οτιδήποτε, μην υποτιμάτε τίποτα γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Στην τελική, οι νίκες είναι απαραίτητο συστατικό της προόδου και της εξέλιξης.

Μιας και μιλήσαμε για πρόοδο, και για να πάμε σιγά-σιγά στα του ’It’s Almost Dry’’, ήταν αρκετοί αυτοί που την αναγνώρισαν στην τελευταία δουλειά του Νεοϋορκέζου mc. Τόσο πολύ, που από την πρώτη στιγμή μιλήσαν για έναν δίσκο αντάξιο ή και καλύτερο του ‘’DAYTONA’’, ο οποίος βγήκε μέσα από τα περίφημα Wyoming Sessions του Ye. Αρκετά τολμηρή άποψη, καθώς το ‘’DAYTONA’’ είναι ένα πραγματικό masterpiece (Cardi B, χρωστάς στον Pusha εκείνο το Grammy). Για να κάνουμε πιο λιανά το impact του ‘’DAYTONA’’, αυτός ο δίσκος είχε φέρει κάποιους στη θέση να δίνουν στον Pusha T τον τίτλο του Best Rapper Alive (όχι).

Και φτάνουμε εν τέλει στο ερώτημα: είναι αυτές οι συγκρίσεις τελικά υπερβολικές; Ίσως. Άρα υπάρχει νόημα να γίνονται; Ανάλογα το πλαίσιο της συζήτησης θα πω εγώ. Παράδειγμα: κυκλοφορεί ο ΛΕΞ το ΜΕΤΡΟ (σας άρεσε, δεν σας άρεσε, δεν έχει σημασία) και ξεκίνησε η παράνοια. ‘’Τι drill beats είναι αυτά, που είναι ο παλιός καλός ΛΕΞ’’ κοκ. Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αν ο ΛΕΞ έβγαζε παρόμοιο μουσικά δίσκο με τον ΤΚΠ/2ΧΧΧ (επιλέξτε όποιον θέλετε) δεν θα τα άκουγε από την ανάποδη; Ότι βγάζει τα ίδια και ότι πάει στα σίγουρα; Ωραία τα vs και οι συγκρίσεις, και έχουν και αρκετό ψωμάκι, αλλά να εξυπηρετούν και κάτι στις κουβέντες μας. Anyway, πίσω στον King Push.

Ασχέτως αν είναι ή όχι καλύτερος από τον ‘’DAYTONA’’ (spoiler alert: δεν είναι) ο Pusha T κυκλοφόρησε τον δίσκο ‘’It’s Almost Dry’’ -τον τελευταίο που ήταν υποχρεωμένος να βγάλει μέσα από την Def Jam- στις 22 Απρίλη του σωτήριου έτους 2022. Το μεγαλύτερο κομμάτι της παραγωγής κουβάλησαν ο Kanye West (μαλάκα σύνελθε, αλήθεια, σοβαρέψου) και ο Pharrell Williams, ενώ στα feats είχαμε εκτός από τους δύο προηγούμενους κυρίους, τον Kid Cudi, τον Jigga και τον Lil Uzi Vert just to name a few. Ο δίσκος αποτελείται από 12 τραγούδια τα οποία στο σύνολο τους ξεπερνούν μετά βίας το μισάωρο, αρκετά easy listening. Το μουσικό χαλί έχει την στάμπα των δύο θρύλων που αναφέραμε πιο πάνω και ενώ, ειδικά ο Pharrell, έχουν αρκετά ευρηματικές ιδέες δεν θα λέγαμε ότι είναι και ιδιαίτερα complex, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

Το album αυτό δημιουργήθηκε για να μπορεί να ακουστεί εύκολα και χωρίς skip, μια μανιέρα που είναι αρκετά εμφανής πλέον στις περισσότερες κυκλοφορίες, ενώ το ίδιο μπορούμε να πούμε ότι ισχύει αντίστοιχα και σε στιχουργικό επίπεδο. O Pusha T και σε αυτόν τον δίσκο κρατάει τα στοιχεία που τον ανέδειξαν: το φοβερό storytelling του, την ικανότητα να δημιουργεί street/gang themed εικόνες τόσο αβίαστα, όπως και το άρτιο του delivery. Παράλληλα όμως, πιστός στις επιταγές της εποχής -άρα και πατώντας στους αντίστοιχους κανόνες- είναι αρκετά προβλεπόμενος από θέμα structure. Τι εννοούμε; Ξεκινάει, για παράδειγμα, το ‘’Let The Smokers Shine The Coupes’’ (τι μπίταρος btw) και πιάνει ένα flow που ταιριάζει ταμάμ πάνω στην παραγωγή των Pharrell και Ojivolta. Τέλεια. Ως εδώ, γαμώ. Το ‘’πρόβλημα’’ ξεκινάει όταν το ίδιο flow παραμένει καθ’ όλη τη διάρκεια του track, όπως και το ίδιο rhyming scheme στην κατάληξη της κάθε μπάρας, ανά verse. Όπως γράψαμε σχεδόν 5 γραμμές πιο πάνω, αυτή η τεχνική, την οποία ο Pusha την χρησιμοποιεί σε σχεδόν όλα τα tracks του δίσκου, εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό ακριβώς. Το να είναι ο δίσκος, άρα και το τραγούδι, όσο πιο ευκολοχώνευτος γίνεται και το κάθε track τόσο μικρό χρονικά και συγκεκριμένο από άποψη πληροφορίας, όσο επιτάσσουν οι εποχές της γρήγορης κατανάλωσης της μουσικής (και όχι μόνο). Αλλά για να τα λέμε όλα, το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Οι artists πέτυχαν 100% τον στόχο τους -πραγματικά δε βαρεθήκαμε στιγμή τον δίσκο και δεν skipάραμε κανένα κομμάτι- και θα συνεχίσει να έχει replay value για όσο καιρό θα μείνει/έμεινε στον αφρό. Μέχρι δηλαδή να έρθει ο επόμενος καλλιτέχνης, με έναν αντίστοιχα καλά δομημένο δίσκο, και ο επόμενος, και ο επόμενος, και ο επόμενος…

Συνολικά πάντως, μιλάμε για μια πολύ όμορφη δουλειά. Τα vocal samples του Ye ήταν για άλλη μια φορά πανέμορφα, αν και ο Pharrell ‘’το πήρε το σκηνικό’’ κατά τη γνώμη μας, και το δέσιμο των δύο αυτών παραγωγών ταίριαξε φοβερά. Στιχουργικά, ο Pusha T έδειξε ότι παραμένει σε top επίπεδο, συνέχισε να εκπροσωπεί τα στοιχεία που τον ανέδειξαν, τα raps του συνεχίζουν να είναι τουλάχιστον ‘’to the point’’ ενώ η χροιά του συνεχίζει να σε μαγνητίζει πάνω σε όποιο beat διαλέξει να πατήσει. Το feat του Jigga στο ‘’Neck & Wrist’’ ήταν ό,τι καλύτερο, χωρίς όμως να μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Ye που τα verses του μας πέρασαν ψιλοαδιάφορα. Δεν θα μπούμε στην διαδικασία να βάλουμε βαθμολογία ή να τον συγκρίνουμε με τον ‘’DAYTONA’’ (το κάναμε ήδη πιο πάνω 😎), σίγουρα όμως τον προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όποιον ή όποια ζει στον πλανήτη hip hop και δεν τον έχει ακούσει ακόμα. Στο κάτω κάτω, ένα μισάωρο είναι…

Αντί επιλόγου: Ο Kanye είναι αυτός που είναι. Η -όχι και τόσο- πρόσφατη κατάληξη του, συνάδει πλήρως με αυτό που υπηρετεί και τον ανέδειξε. Ασχέτως, αν είναι μουσική ιδιοφυΐα (που είναι) δεν μπορεί να καταφέρει να ξεφύγει από την ‘’ιστορία του OJ’’. Όσο κι αν προσπαθεί.

Στην τελική, το μότο είναι ένα: Burn Your Idols, Kill Your Gods.

Στην τελική, το μότο είναι ένα: Burn Your Idols, Kill Your Gods.

Άκουσε το δίσκο: