Salute to Imantas!

Απέφευγε να κατεβαίνει στο κέντρο. Ειδικά από τότε που ξέσπασε η πανδημία, είχε ελαττώσει και τον... προαυλισμό από το κελί του. Εκείνη τη μέρα, όμως, έπρεπε να μεταβεί σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία αυτής της πόλης και σαν καλός νομοταγής πολίτης ακολούθησε τις οδηγίες των ειδικών. Φόρεσε τη μάσκα του, έστειλε sms μετακίνησης και διατήρησε τις αποστάσεις ασφαλείας, ενώ θέλησε να συνδυάσει την... έξοδό του και μεμία βόλτα στα δισκάδικα.

Γνώριζε καλά το κέντρο, μιας και το είχε περπατήσει αμέτρητες φορές στο παρελθόν, αλλά σπάνια το ένιωθε δικό του. Ακόμα και τις εποχές που δεν χρειαζόταν ειδική άδεια μετακίνησης, λίγες ήταν οι φορές που ένιωθε πως οι δρόμοι τού ανήκουν. Ίσως μόνο όταν τους περπατούσε σε κάποια διαδήλωση.

Ξαφνικά κι ενώ βρισκόταν στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, το βήμα του σταμάτησε και το σώμα του... πάγωσε. Γύρω του όλα κινούνταν στους ρυθμούς που ταιριάζουν με αυτούς μιας άσχημης μητρόπολης με ελάχιστα και πολύ καλά κρυμμένα όμορφα σημεία. Οι πεζοί συνέχισαν να βαδίζουν βιαστικά, ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα δεν σταματούσε και η ατμόσφαιρα παρέμενε επιβαρυμένη από το νέφος. Ο ίδιος, όμως, για κλάσματα του δευτερολέπτου δεν βρισκόταν εκεί. Ή καλύτερα ήταν στο ίδιο σημείο, αλλά σε μία άλλη εποχή.

Μάλιστα κοίταξε γύρω του, ώστε να σιγουρευτεί. Τότε είδε από τη ζερβή του μεριά να ορθώνεται ξανά μπροστά του ένα από τα μεγαλύτερα τερατουργήματα της μουσικής βιομηχανίας αυτού του τόπου, το οποίο δίπλα σε βρώμικα γεννήματα κρατούσε δέσμιες τη μαγεία και τις ψυχές ανθρώπων.

Ήταν τρομακτικό αυτό το... τέρας ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα μάτια του υπογράφοντα έπειτα από κάποιο καιρό. Πάντα υπήρχαν, όμως, εκείνοι που δεν το φοβόντουσαν. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη. Η κα. Τζίνα π.χ. δεν σκιάχτηκε στιγμή και ας το είχε επί σχεδόν σαράντα χρόνια καθημερινά απέναντί της. Έπαιρνε κουράγιο από το μεράκι και την αγάπη της για τη μουσική και πάλευε καθημερινά απέναντι στο... θεριό. Αυτές τις αξίες τις πέρασε και στον γιο της, τον Παναγιώτη. Μπήκε και αυτός στον αγώνα, στον οποίο παραμένει ταμένος ως και σήμερα. Είδε μάλιστα το «τέρας» να παραδίδει τα όπλα και να δίνει τη θέση του σε ακόμα ένα πιο ισχυρό... θεριό. Αυτός, όμως, εκεί, συνεχίζει να επιμένει.

Είδε μάλιστα το «τέρας» να παραδίδει τα όπλα και να δίνει τη θέση του σε ακόμα ένα πιο ισχυρό... θεριό. Αυτός, όμως, εκεί, συνεχίζει να επιμένει.

Ο δρόμος - επιστρέφοντας στο ταξίδι στον χρόνο ή αν προτιμάτε την πεζότητα, στην αναπόληση - ξαφνικά άρχισε να ομορφαίνει από φωνές ανθρώπων που βρέθηκαν εκεί, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια ιδιαίτερη κινητοποίηση και προεργασία. Αντάμωσαν για να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν, να εκφράσουν το δίκαιο και να ζήσουν. Είναι απίστευτη η δύναμη του «από στόμα σε στόμα» ακόμα και σήμερα που η τεχνολογία ορίζει όλο και περισσότερο τους τρόπους επικοινωνίας και τις ζωές μας. Ανάμεσα σ’ εκείνους που «πλημμύρισαν» τον δρόμο ήταν και ο... διαβάτης ήρωας της ιστορίας μας κατά 10-15 χρόνια νεότερος.

Τι λες, σαν να ομόρφυνε ο δρόμος; Για να έχεις φτάσει ως εδώ και να διαβάζεις αυτές τις γραμμές, θαρρώ πως συμφωνείς. Δεν το βλέπουν, όμως, όλοι με αυτόν τον τρόπο. Μερικοί από αυτούς ήταν και κάποιοι από τους παλιούς γείτονες της κα. Τζίνας και του Παναγιώτη που ο τότε διαδηλωτής και νυν.... προαυλιζόμενος «κρατούμενος», τους έβλεπε να τρέχουν για να κλειδαμπαρώσουν τα μαγαζιά τους λόγω της αυθόρμητης συγκέντρωσης.

Λίγο μετά, θυμήθηκε πως το μάτι του είχε πέσει και στον Παναγιώτη. Ήταν κι εκείνος σε ένα μικρό... πανικό. Όχι για να κατεβάσει ρολά, όπως έκαναν οι άλλοι μαγαζάτορες, αλλά για να βγάλει έξω από το «Τζίνα» ηχεία και να διαδηλώσει κι εκείνος με τον τρόπο του: τις μουσικές του. Τα τραγούδια που ακούγονταν από το μικρό αυτό δισκοπωλείο ήταν σε απόλυτη αρμονία με τα συνθήματα των διαδηλωτών και ήταν σαν όχι μόνο να τους χαιρετούσε έναν προς έναν, αλλά και σαν να στέκεται πλάι τους, όπως πράττει ακόμα με την στάση του.

Τα τραγούδια που ακούγονταν από το μικρό αυτό δισκοπωλείο ήταν σε απόλυτη αρμονία με τα συνθήματα των διαδηλωτών και ήταν σαν όχι μόνο να τους χαιρετούσε έναν προς έναν, αλλά και σαν να στέκεται πλάι τους, όπως πράττει ακόμα με την στάση του.

Όσον αφορά τον τότε διαδηλωτή, εκείνο το απόγευμα δεν κατάφερε να σφίξει το χέρι του Παναγιώτη. Ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια είχε την τιμή να μιλήσει για πολλά μαζί του. Τα πιο σημαντικά εξ αυτών μάλλον τα… είπαν με τα μάτια. Αυτό το χρωστούμενο «γεια χαρά», όμως, το... κουβαλούσε, καθώς δεν ειπώθηκε ούτε σε κάποια από τις πολλές συζητήσεις τους στον Imanta, το πρωτότοκο παιδί του «Τζίνα» που συνέχισε τον αγώνα σε αυτή τη.... Μητρόπολη.

Ξαφνικά, ο νεαρός τότε διαδηλωτής έδωσε και πάλι τη θέση του στον... προαυλιζόμενο διαβάτη, ο οποίος λίγες μέρες πριν είχε μάθει πως ο Imantas θα συνεχίσει την λειτουργία του μόνο διαδικτυακά. Κι εκείνο το «γεια χαρά» που κρύβει πολλά «ευχαριστώ» για όσα προσφέρει ο Παναγιώτης σε αυτό που λέμε «φάση», του το γράφει από εδώ...

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop

Twitter: @StoryHip

Issuu: https://issuu.com/thestoryofmyhiphop