Τα lives, το θέαμα και η δικιά μας οπτική. (Τίποτα δεν μένει ίδιο).
Η ομάδα Athens Coast σχολιάζουν τη νέα τροπή που παίρνουν τα lives και αναδεικνύουν τη γοητεία του DIY
Ας πούμε την αλήθεια, στα χιπ χοπ λάιβς δεν πάμε μόνο για να ακούσουμε ζωντανή μουσική. Όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω ότι η μουσική στα λάιβ περνάει σε δεύτερο πλάνο. Όταν πάμε σε μια συναυλία, πάμε να βρούμε τους φίλους μας, πάμε να περάσουμε τον χρόνο μας με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε αλλά ξέρουμε ότι κάτι μας ενώνει. Ξέρουμε ότι για να μας άγγιξαν τα ίδια πράγματα οι ίδιοι στίχοι, οι ίδιες εικόνες έχουμε πάρα πολλά κοινά. Εξάλλου νομίζω όλοι μας γνωρίσαμε άτομα και κάναμε φίλους σε συναυλίες, βλέποντας το πόσο πολύ ταιριάζουμε.
Σήμερα οι συναυλίες έχουν αλλάξει. Δεν είναι ίδιες όπως αυτές που γνωρίζαμε τόσα χρόνια. Τώρα πρέπει να πηγαίνεις στο λάιβ και να κάθεσαι σε καρέκλα. Να βλέπεις τη συναυλία αμέτοχος και μαζεμένος, λες και βλέπεις όπερα ή κάτι που απαιτεί την απόλυτη ησυχία σου.
Καθιστός δεν μπορείς να γνωρίσεις εύκολα κανέναν. Δεν μπορείς να χορέψει ή να επικοινωνήσεις, να γνωρίσεις και να χτυπηθεί. Καθιστός πρέπει να κάθεσαι και να "απολαμβάνεις" το θέαμα αμέτοχος. Πόσους φίλους, πόσα αγαπημένα πρόσωπα δεν θα είχες γνωρίσεις αν οι συναυλίες ήταν έτσι αποστειρωμένες; Ένα απλό show.
Κάποιοι λένε πως τώρα, θα γίνεται να μπεις σε ένα μαγαζί, όπου τα πράγματα θα είναι όπως παλιά. Θα είμαστε όρθιοι, θα χωρέσουμε, θα χορέψουμε θα μιλάμε και ίσως υπάρχει μια δόση αλήθειας αν μιλάγαμε για ποπ συναυλίες. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω πώς γίνεται να μπεις σε ένα μαγαζί να ακούσεις ραπς για το πόσο κακοί είναι οι μπάτσοι που κάθε τρεις και λίγο μας κάνουν εξακρίβωση, ενώ προϋπόθεση είναι να δείξεις ταυτότητα σε έναν μπράβο στην είσοδο (ειρωνεία δεν είναι?)
Υπάρχουν ακόμα οι συναυλίες οι "παράνομες", οι "αντικοινωνικές", οι συναυλίες όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου
Από την άλλη υπάρχουν ακόμα τα αλάνια που επιμένουν με τον παλιό, τον δικό μας τρόπο. Υπάρχουν ακόμα οι συναυλίες οι "παράνομες", οι "αντικοινωνικές", οι συναυλίες όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Υπάρχουν ακόμα οι συναυλίες στις γειτονιές, στα πάρκα και στις πλατείες όπου δεν χρειάζεσαι ταυτότητα για να μπεις, δεν χρειάζεται να κάθεσαι σε μια καρέκλα, όπου μπορείς να κοινωνικοποιηθείς.
Και εδώ το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο μοιάζει. Οι συναυλίες αυτές μπορούν να γίνουν με δύο τρόπους που επιφανειακά να μοιάζουν πάρα πολύ, αλλά στην πραγματικότητα να μιλάμε για δύο κόσμους.
Ας πούμε για παράδειγμα ότι στο Γαλάτσι υπάρχει μια παρέα που κάνει ραπ και αποφασίζουν να στήσουν μια συναυλία μόνοι τους. Μπαίνουν στη διαδικασία να νοικιάσουν τον ήχο, να οργανώσουν το μπαρ, να προπαγανδίσουν τη συναυλία, να μοιράσουν τους ρόλους τους κατά την διάρκεια της συναυλίας κλπ. Αυτή η συναυλία όμως στα μάτια της κοινωνίας, του δήμου και του κράτους είναι μια παράνομη συναυλία. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έρχονται οι στεναχωρημένοι κύριοι με τα μπλε και λένε στα παιδιά ότι πρέπει να σπάσουν την συναυλία αλλιώς πάνε αυτόφωρο. Τα παιδιά επειδή την επόμενη μέρα έχουν να πάνε δουλειά δεν θέλουν να περάσουν την νύχτα τους στο τμήμα και να τραβιούνται στα δικαστήρια (ποιος θέλει?) αποφασίζουν να τα μαζέψουν και να πάνε σπίτι τους.
Μετά από λίγες εβδομάδες έρχεται η ίδια δημοτική αρχή που έστειλε τους μπάτσους, πιάνει τα ίδια παιδιά και τους λέει πως θα ήθελε να οργανώσει και ραπ συναυλία στο ίδιο μέρος (πχ. Στα πλαίσια πολιτικής που έχει ως σκοπό να κερδίσει την νεολαία). Ίδιο μέρος, ίδια άτομα, ίδιος ήχος, και δεν χρειάζεται καν να το τρέξουν οι ίδιοι αφού ο δήμος θα φέρει τον ήχο, θα φτιάξει την αφίσα και θα την κολλήσει στους δρόμου της πόλης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ακόμα και οι μπάτσοι που θα φυλάνε την συναυλία θα είναι οι ίδιοι που σπάσανε την προηγούμενη.
Νιώθεις όπως και εγώ τη διαφορά?
Η πρώτη συναυλία δεν ενοχλούσε επειδή ο ήχος ήταν κακός, ή επειδή κάνανε φασαρία τα παιδιά και οι γείτονες δεν μπορούσαν ήσυχα να δούνε το αγαπημένο τους reality στην τηλεόραση. Η πρώτη συναυλία ενοχλούσε γιατί δεν ελεγχόταν από κανέναν κρατικό θεσμό, γιατί ήταν ατόφιο χιπ χοπ. Ενοχλούσε γιατί οι "αντικοινωνικοί" της πλατείας, Έλληνες, Αλβανοί, Αιγύπτιοι, αγόρια και κορίτσια έστω και για λίγες εβδομάδες μπήκαν σε διαδικασία να οργανώσουν μόνοι τους την ζωή τους, με νιώθεις?
Αυτό που θέλω να πω δεν είναι να σαμποτάρουμε τις μεγάλες συναυλίες ή της συναυλίες στα μαγαζιά, γιατί εκεί μεγαλώσαμε και καταλαβαίνω ότι και οι καλλιτέχνες θέλουν να βγάλουν λεφτά για να ζήσουν και να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που τους δίνει χαρά.
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Θέλω να πω πως δεν πρέπει να αφήσουμε άλλους να οργανώνουν την ζωή και την διασκέδαση μας, γιατί ποτέ δεν το έκαναν για το καλό μας.
Μην αφήσουμε να μας φάει το θέαμα και ξεχάσουμε την έννοια την συναυλίας όπου γινόμαστε ένα και δεν κοιτάμε απλά την σκηνή.
Απλά καμιά φορά πρέπει να το ζούμε όπως τότε, στα Projects.
