The Phat Flicks - The Last Black Man in San Francisco.

Από το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Joe Talbot δεν περίμενα πολλά πράγματα.

Επέλεξα την ταινία απλά λόγω του πανέμορφού της poster, και της εξαιρετικής βαθμολογίας στο Letterboxd.

Η ταινία, παραγωγής του στούντιο Α24, συνθέτει μία ατμόσφαιρα καθηλωτικής φωτογραφίας και score, ενώ τόνισε στα δικά μου μάτια μία τεράστια αντίθεση:

Πως ένα έργο που οπτικά θυμίζει βίντεο κλιπ του Jonas Lindstroem για τον Kendrick Lamar, αφηγείται μία ιστορία τόσο μικρής και προσωπικής κλίμακας;

Ο τόνος της ταινίας δεν αντικατοπτρίζει άμεσα την ιστορία, συνθέτοντας ένα slow burn ταξίδι στο οποίο, αναλόγως το θεατή, υπάρχει ένα σημείο σύνδεσης. Η αλληγορικά τοποθετημένη κλίμακα των θεματικών υπό συζήτηση γίνεται πιο απολαυστική όσο κυλάνε τα λεπτά.

Η αφήγηση λαμβάνει χώρα στο Σαν Φρανσίσκο του 2019, μία πόλη που από την πρώτη σκηνή τοποθετείται ως συστημικά αφιλόξενη για τις υποβαθμισμένες κοινότητές της. Οι δημόσιες δομές αφήνουν «εκτεθειμένους» τους 2 πρωταγωνιστές και φίλους, κάτι το οποίο είναι εμφανές πως επηρεάζει βαθιά εκείνους και το υπόλοιπο cast από εξαιρετικά ανθρώπινους χαρακτήρες. Η ουσία του κάθε εμφανιζόμενου ατόμου στην οθόνη είναι έκδηλη, και προσφέρει ποικίλες γεύσεις σε ένα έργο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι εντελώς άνοστο.

Δεν είμαι fan των κριτικών με spoilers, και σίγουρα δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να αποτυπώσει μία εις βάθος κριτική. Εντόπισα, όμως, διάφορες θεματικές που μας αφορούν έντονα, και τις συζητάμε συχνά. Το αίσθημα του ανήκειν, η γλώσσα την οποία μιλάμε μεταξύ μας, και ο σκοπός για τον οποίο υιοθετούμε το εκάστοτε ‘’πρόσωπο’’, είναι ζητήματα που δεν αγγίζουν μόνο τον τελευταίο μαύρο άνδρα στο Σαν Φρανσίσκο.

Περνάμε πολύ χρόνο στις ζωές μας σκεπτόμενα την ευτυχία και το ‘’σκοπό’’, ξεχνώντας πόσο εύθραυστα είναι και πόσο λίγη σημασία έχουν σε βάθος χρόνου. Σε ένα σύστημα σχεδιασμένο να τους αδικεί, οι Jimmie Falls και Jonathan Majors καλούνται να συνειδητοποιήσουν πόσο έχουν αδικήσει τους εαυτούς τους.

Το The Last Black Man in San Francisco είναι πάνω απ’ όλα μία όμορφη, αγνή ταινία, με πληθώρα πραγμάτων να πει στο καθένα μας. Είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από τη φανφάρα και το θόρυβο του κινηματογράφου που συνηθίζουμε να βλέπουμε, παρέχοντας μία καλοδεχούμενη ενδοσκόπηση στον άνθρωπο.