Το “Free Mumia” είναι πάντα επίκαιρο

Ένας αντάρτης με «όπλο» μια πένα. Ένας... πρίγκιπας με «βασίλειο» ένα κελί. Ένας θανατοποινίτης που ζει ελεύθερος στην απομόνωση. Μια άλλη οπτική στην ιστορία του Μουμία Αμπού Τζαμάλ.

Φωνές αλληλεγγύης που εδώ και 40 χρόνια δεν σταματούν να ζητούν την απελευθέρωσή του και rap κομμάτια που έμειναν στην ιστορία, συνθέτουν το soundtrack της ζωής του Mουμία Αμπού Τζαμάλ. Το KickIt και το “The Story of my Hip Hop” με αφορμή την τελευταία σοβαρή περιπέτεια υγείας του πολιτικού κρατούμενου, ο οποίος έγινε σύμβολο ενάντια στη θανατική καταδίκη, επιχειρούν να μπουν στο μυαλό του…

«Με λένε Μουμία Αμπού Τζαμάλ. Είμαι δημοσιογράφος, σύζυγος, πατέρας, παππούς και Αφροαμερικανός. Έμενα σε εργατικές κατοικίες. Το 1981 ήμουν δημοσιογράφος και πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Δημοσιογράφων στη Φιλαδέλφεια. Τώρα είμαι συγγραφέας και σχολιαστής ραδιοφώνου. Διαβάζετε ένα σχόλιο του Μουμία Αμπού Τζαμάλ από την πτέρυγα των θανατοποινιτών…», όπως μεταφέρθηκε μέσα από την πραγματικότητα, τη μυθοπλασία και τα τραγούδια...

Ζαλάδα, πόνος και γύρω μου μόνο σκοτάδι. Ο πυρετός ανεβαίνει και γυρνώ εκεί όπου άρχισαν όλα...

Ήρθα στον κόσμο στις 24 Απριλίου του 1954 ως Γουέσλι Κουκ, αλλά αυτό δεν είναι το όνομά μου. Από την ημέρα της γέννησής μου ως και σήμερα υφαίνουν γύρω μου έναν ιστό για να με παγιδεύσουν. Το πρώτο κέντημα του ιστού έγινε απροκάλυπτα με την πρώτη μου ανάσα. Ανέκαθεν το τέρας της εξουσίας ήθελε να... βλέπει μπροστά. Ακόμα και τώρα, όμως, που για δεκαετίες κρατούν δέσμιο το σώμα μου, δεν τα έχουν καταφέρει. Η σκέψη μου μένει ελεύθερη, όπως και εκείνοι οι στίχοι και οι φωνές αλληλεγγύης που φτάνουν στο κελί μου από κάθε γωνιά της γης. Δεν με έχει νικήσει το μίσος τους.

Κάπου το 1968, ο ιστός ταλαντώθηκε και οι εξουσιαστές ειδοποιήθηκαν. Ήμουν δεν ήμουν 14 ετών, όταν μία ομάδα λευκών - συμπεριλαμβανομένου κι ενός αστυνομικού - με ξυλοκόπησαν άγρια μόνο και μόνο επειδή ήμουν μαύρος και συμμετείχα σε προεκλογική συγκέντρωση ζητώντας ίδια δικαιώματα για όλους. Ύστερα από αυτό άλλοι θα έσκυβαν το κεφάλι και θα αποδεχόντουσαν τη μοίρα τους. Εγώ πάλι δεν είχα αυτή την επιλογή. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σφίξω τα δόντια και να μην υποκύψω στο μίσος τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας δάσκαλός μου με βάπτισε «Μουμία» που σημαίνει «πρίγκιπας». Έτσι αλληλοαποκαλούνταν οι Κενυάτες αντάρτες που μάχονταν τους Άγγλους αποικιοκράτες, ενώ με την γέννηση του πρωτότοκου γιου μου το 1971 πρόσθεσα το «Αμπού Τζαμάλ (σ.σ. πατέρας του Τζαμάλ)». Αυτό είναι το όνομά μου και με αυτό οργανώθηκα στους Μαύρους Πάνθηρες.

Το FBI με παρακολουθούσε από τα 15 μου στο πλαίσιο του παράνομου προγράμματος COINTELPRO. Στα χαρτιά ήμουν Πάνθηρας μόλις για δύο χρόνια, αλλά στην ψυχή πολλά περισσότερα. Τράβηξα τα βλέμματα λόγω της φλογερής - όπως πολλοί υποστηρίζουν - πένας μου και της ρητορικής μου, την οποία κάποιοι συνέκριναν ακόμα και με εκείνη του Malcolm X.

Δεν μπήκα στιγμή στην διαδικασία της σύγκρισης. Εμένα με απασχολούσε η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Έτσι, ωθήθηκα στη μάχιμη δημοσιογραφία. Πήρα και κάποια βραβεία, έγινα και πρόεδρος της Ένωσης Αφροαμερικανών Δημοσιογράφων στη Φιλαδέλφεια. Δεν παρέκκλινα από τις αρχές μου και για αυτό παρέμεινα επικίνδυνος για την εξουσία...

Επιστροφή στο 2021 και στο κελί μου. Το σκοτάδι εδώ και δεκαετίες έχει γίνει φίλος καλός. Δεν υπάρχει χώρος και δύναμη για να κουνηθώ. Δυσκολεύομαι να αναπνεύσω, αλλά παραμένω αποφασισμένος να μην τους αφήσω να νικήσουν. Η πραγματική δικαιοσύνη πρέπει να επικρατήσει. Το σύστημα με κρατάει σε ένα κλουβί προσπαθώντας να με χωρίσει όχι μόνο από την κοινωνία, αλλά και από τον εαυτό μου. Δεν θα τους περάσει. Δεν θα τους δώσω αυτή την ευχαρίστηση. Τα μάτια μου, όμως, τώρα κλείνουν από αδυναμία...

Βλέπω και πάλι, αλλά όχι καθαρά. Είμαι πάλι πίσω στη νύχτα της 9ης Δεκεμβρίου του 1981. Βρίσκομαι πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Με πυροβόλησε ο αστυνομικός που κείτεται δίπλα μου νεκρός. Άκουσα και τον θόρυβο από κάποιους που έτρεχαν μακριά. Κάποιοι τους είδαν κιόλας να πυροβολούν τον αστυνομικό, αλλά δεν τους άφησαν να καταθέσουν. Το θύμα της εξουσίας είχε ήδη μπλεχτεί στον ιστό που εκείνη του ύφαινε καιρό. Δεν ήμουν μόνο πεσμένος στο πεζοδρόμιο. Είχα εγκλωβιστεί στον ιστό τους…

Χάνω τις αισθήσεις μου και τις ανακτώ στην αίθουσα των επειγόντων περιστατικών του νοσοκομείου. Αστυνομικοί με βασάνιζαν πριν ακόμα δεχθώ ιατρική φροντίδα παρόλο που ακροβατούσα μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν τους έκανα τη χάρη. Δεν είπα κουβέντα. «Ο νέγρος δεν έκανε κανένα σχόλιο», έγραψαν στις αναφορές τους, αλλά αρκετούς μήνες αργότερα ένας από τους βασανιστές μου θα πει πως ομολόγησα για να επιβαρύνει τη θέση μου.

Δεν χρειάστηκε να περιμένω τη δίκη παρωδία που έλαβε χώρα το 1982. Γνώριζα τι θα επακολουθούσε. Η ετυμηγορία ήταν ήδη γνωστή από την στιγμή που αρνήθηκα να γίνω σκλάβος τους. Μου στέρησαν το δικαίωμα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Απέκλεισαν ενόρκους και μάρτυρες υπεράσπισης. Η εισαγγελία εμφάνισε ψευδομάρτυρες και απόκρυψε όλα τα στοιχεία που είχε στην κατοχή της και αποδείκνυαν την αθωότητά μου. Αυτά ήταν μερικά μόνα από τα γεγονότα που οδήγησαν χρόνια αργότερα την Διεθνή Αμνηστία να χαρακτηρίσει «κακοδικία» την περίπτωσή μου.

Όταν ο «δήμιος» (αυτό ήταν το προσωνύμιο του δικαστή Σέιβο, καθώς κατείχε το ρεκόρ στην επιβολή θανατικών ποινών στις ΗΠΑ) ανακοίνωσε το «εις θάνατόν», με είχαν αποβάλει από την αίθουσα. Δεν χρειαζόταν, όμως, να το ακούσω. Δεν έτρεφα ελπίδες για κάτι διαφορετικό...

Ανοίγω και πάλι τα μάτια. Είμαι πεσμένος στο πάτωμα. Βλέπω δίπλα ένα πιάτο φαΐ. Το έχουν παρατήσει δίπλα μου σαν να είμαι ζώο. Δεν περιμένω κάτι άλλο από αυτούς. Ακόμα και τώρα που προσβλήθηκα από τη νόσο Covid-19, συνεχίζουν να μου αρνιούνται την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Το ίδιο έκαναν και πριν από λίγα χρόνια, όταν έπεσα σε διαβητικό σοκ. Σιγά την διαφορά. Για αυτούς δεν αλλάζει κάτι. Απλά στον ιατρικό μου φάκελο δίπλα στην κίρρωση του ήπαρ, την καρδιακή ανεπάρκεια και τη σοβαρή δερματική νόσο που με ταλαιπωρούν, πλέον γράφει και θετικός στον κορωνοϊό. Το μόνο θετικό με τον ιό είναι η απώλεια της γεύσης και της όσφρησης. Δεν αντιλαμβάνομαι πόσο χάλια είναι αυτό που τρώω. Δεν έχω, όμως, τώρα δυνάμεις για κάτι παραπάνω...

Δεν μπορώ να κατανοήσω αν κοιμάμαι ή αν είμαι ξύπνιος. Νιώθω περίεργα, όπως το καλοκαίρι του 1995, όταν είδα ένα «λευκό πουκάμισο» έξω από κελί μου. Οι... απλοί «ανθρωποφύλακες» φορούν γκρι πουκάμισα, ενώ εκείνοι που έχουν βαθμό λευκά. Σπάνια έρχονται υψηλόβαθμοι στην πτέρυγα των θανατοποινιτών. Παραξενεύτηκα που τον είδα, αλλά φρόντισε γρήγορα να μου ξεκαθαρίσει τον λόγο που ήταν εκεί. «Η εκτέλεσή σου ορίστηκε για τις 17 Αυγούστου», είπε. Η ειρωνεία ήταν πως με την ομάδα υπεράσπισής μου ήμασταν ένα... Σαββατοκύριακο μακριά από το να υποβάλλουμε έφεση.

Τα βράδια που ακολούθησαν δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Όχι από αγωνία ή φόβο. Όλες τις νύχτες που μεσολάβησαν μέχρι που ξημέρωσε η 12η Αυγούστου του 1995 άκουγα τις φωνές συμπαράστασης των αλληλέγγυων. Δεν σταμάτησαν μέχρι που νικήσαμε. Οι αγώνες τους, οι αγώνες μας, δικαιώθηκαν και η εκτέλεσή μου αναβλήθηκε.

Επιπροσθέτως, σε αυτό το γεγονός συνέβαλλε και το σκάνδαλο διαφθοράς που δημοσιοποιήθηκε εκείνη την εποχή για την αστυνομία της Φιλαδέλφεια. Ανάμεσα στους εμπλεκόμενους μάλιστα ήταν και οι περισσότεροι αστυνομικοί που είχαν σχέση με την σύλληψή μου. Το γεγονός αυτό για την εξουσία μάλλον ήταν τυχαίο...

Εκείνη την περίοδο για τους περισσότερους έγινα και το σύμβολο εναντίον της θανατικής καταδίκης Δεν τους πίστεψα. Πάντα με θεωρούσα ως έναν άνθρωπο που πάλευε καθημερινά ενάντια στην αδικία και στην εξαθλίωση. Χρειάστηκαν να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια για να αντιληφθώ πως οι ισχυρισμοί τους ίσως είχαν βάση. Το 1999 το κίνημα κέρδισε άλλη μία μάχη αναβάλλοντας για δεύτερη φορά την εκτέλεσή μου. Πόση δύναμη παίρνω από αυτές τις φωνές...

Με ένα «βλεφάρισμα» των ματιών μου περνούν με μιας τα χρόνια και φτάνουμε στο 2011. Οι εισαγγελείς έπειτα από τρεις δεκαετίας σταματούν να επιδιώκουν την επιβολή της θανατικής ποινής. Ο φόβος της εκτέλεσης δεν με νίκησε και το μυαλό παραμένει ελεύθερο. Μάλλον κατάλαβαν κι εκείνοι πως η σκέψη δεν θα υποδουλωνόταν. Θέλουν να έχουν άλλη μια ευκαιρία να με λυγίσουν κρατώντας με ως το τέλος της ζωής μου στη φυλακή.

Ξυπνώ και πάλι στο κελί μου από έναν ξηρό βήχα. Δεν έχω πολλές δυνάμεις, αλλά ακόμα και τώρα ακούω φωνές στήριξης που με βοηθούν. Θυμάμαι μάλιστα και κάποιες παλαιότερες σκέψεις μου και παίρνω κουράγιο: «Η απόλυτη ελευθερία για έναν καταδικασμένο είτε να πεθάνει, είτε να ζήσει, υπάρχει μόνο στο μυαλό και μόνο εκεί. Στο βαθμό που έχει κάποιος ελεύθερη συνείδηση και μπορεί να την εξασκεί. Τότε είναι ελεύθερος στο πιο απομονωμένο κελί. Δεν είμαι υπεράνθρωπος, αιμορραγώ, κλαίω, πληγώνομαι, πονάω όπως κάθε άνθρωπος».

Δεν σταματάει ο άτιμος ο βήχας. Έχει, όμως, ρυθμό. Όπως εκείνα τα μουσικά «χαλιά» που ο Immortal Technique βάζει κάτω από τη φωνή μου. Συνεχίζω να βήχω, όπως και να παλεύω. Έτσι έχω μάθει. Απλά τώρα πέρα από το σύστημά τους, παλεύω κι ενάντια στον κορωνοϊό. Έχω μπλεχτεί στον ιστό τους, αλλά το μυαλό θα είναι ελεύθερο ως το τέλος. Όποιο και αν είναι αυτό...

Ανοίγω τα μάτια πάλι, δεν είμαι στο κελί μου. Μάλλον το κίνημα πήρε ακόμα μία «μάχη». Νοσηλεύομαι. Ένας γιατρός μού είπε πως έχασα τριάντα κιλά, όσο οι βασανιστές μου μού αρνιόνταν την θεραπεία. Έχω ακόμα, όμως, κουράγιο. Θα ενώσω την φωνή μου με αυτές των αλληλέγγυων που ζητούν την αποφυλάκισή μου, καθώς η σωστή θεραπεία συνάδει με την απελευθέρωσή μου. Πρώτα, όμως, ρέπει να πρώτα να μιλήσω για τους χιλιάδες κρατούμενους που τους «επισκέφτηκε» ο κορωνοϊός και τους αρνιούνται την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Όπως και τότε μετά τον πρώτο ξυλοδαρμό μου δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν είναι μόνο για εμένα αυτό...

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop (https://www.facebook.com/The-story-of-my-hip-hop-102868188137428)

Twitter: @StoryHip (https://twitter.com/StoryHip - The story of my hip hop)

Issuu: thestoryofmyhiphop