Το κλάμα της Γης

«Κάθε αρχή και δύσκολη», αναφέρει μια λαϊκή ρήση. Ίσως γιατί η αρχή είναι που καθορίζει όσα θα ακολουθήσουν. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω, καθώς γράφοντας αυτές τις γραμμές και σκεπτόμενος αυτές που έρχονται, συνειδητοποιώ όχι μόνο πως οι όποιες δυσκολίες είναι στο μυαλό μας, αλλά και πως όλα είναι αποτέλεσμα μικρών αποφάσεων που καλούμαστε να πάρουμε ανά πάσα σχεδόν στιγμή.

Κάποιες από αυτές τις αποφάσεις... διασταύρωσαν το μονοπάτι μου με εκείνο των παιδιών του KickIt και τους ευχαριστώ για την φιλοξενία. Μέσα από αυτές τις γραμμές θα τα λέμε ανά... άτακτα χρονικά διαστήματα, καθώς όπως ράπαρε και ο On Axis στo Κόστος από την Διαδρομή του Brak «εγώ θα πιάσω το χαρτί, όταν δεν θα είμαι καλά». Μαζί - έχοντας και γιατί όχι την ελπίδα να ανοίξει κι ένας δίαυλος επικοινωνίας – θα καταπιανόμαστε με θέματα που με μια πρώτη ανάγνωση ίσως να φαίνεται πως δεν αφορούν την hip hop κουλτούρα, αλλά είναι αναπόσπαστα κομμάτια του κώδικά της.

Αν πάλι δεν σας έπεισα για τις όποιες δυσκολίες - επανερχόμενος σε αυτές - που μπορεί να μας φαίνονται «βουνό», τότε αφιερώστε λίγο χρόνο κι ελάτε να ακούσουμε το σπαρακτικό κλάμα της Γης. Ηχεί εδώ και αιώνες, αλλά πολλοί προτιμούν να το αγνοούν. Καταστάσεις που σ’ εμάς φαντάζουν δύσκολες, δεν... πιάνουν μία μπροστά στη βαρβαρότητα που αντιμετώπισε ο ήρωας της ιστορίας που ακολουθεί. Όπως και εκατομμύρια άλλοι...

Δεν ήταν πολλά τα χρόνια από τότε που ήρθε στον κόσμο. Και τι κόσμος; Πανέμορφος, το βασίλειο της φύσης! «Ντάρα» τον φώναζαν. «Αυτός που φέρνει το μήνυμα» σημαίνει το όνομά του. Τα μηνύματα που παρέδιδε ο Ντάρα μάλιστα τον τελευταίο καιρό ήταν πολύ σημαντικά και παρότι ακόμα ήταν παιδί, είχε να κουβαλήσει ένα βαρύ φορτίο. Χρόνια τώρα υπήρχε ένας διάχυτος κίνδυνος που πλανιόταν πάνω από τον λαό του: ο λευκός κίνδυνος.

Πρώτα οι λευκοί ήρθαν σαν φίλοι, αλλά με τον καιρό δεν αρκέστηκαν στις εμπορικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν ανάμεσα στις δύο πλευρές και δεν άργησε να αποκαλυφθεί ο πραγματικός εαυτός τους. Θέλησαν να πάρουν τα πάντα και για αυτό ο λαός του Ντάρα κάθε μέρα που περνούσε - ακολουθώντας την συμβουλή του ήρωά μας - έμπαινε όλο και πιο βαθιά στη ζούγκλα για να προστατευτεί.

Φοβόντουσαν οι δουλέμποροι την ζούγκλα. Έβαζαν φωτιές για να αναγκάσουν τα αληθινά παιδιά της φύσης να πλησιάσουν τις ακτές και από εκεί να... φορτωθούν σαν αντικείμενα στα σκλαβοκάικα με προορισμό την κόλαση: τις νέες χώρες που ανακάλυψαν οι μετέπειτα «τρανοί» βαφτισμένοι εξερευνητές.

Εκείνο το βράδυ, όμως, το πιο μεγάλο του χρόνου, ο Ντάρα δεν έφερε κάποιο μήνυμα. Ίσως γιατί θαμπώθηκε από όσα παρακολουθούσε. Δεν είχε καταλάβει ακριβώς αν ήταν κάποιο τελετουργικό ή απλά μια εκδήλωση χαράς. Αυτό που έβλεπε του αρκούσε και το χαιρόταν με όλη του την καρδιά. Ίσως, όμως, να έμεινε σιωπηλός, γιατί του έμελλε να παραδώσει ένα άλλο μήνυμα. Ποιος ξέρει; Μάλλον δεν θα το μάθουμε.

Ξαφνικά η γιορτή σταμάτησε. Όλοι «πάγωσαν», όπως κι εκείνος. Ο λευκός κίνδυνος είχε κυκλώσει τον Ντάρα και τον λαό του. Για πρώτη φορά είχε μπει τόσο βαθιά στη ζούγκλα. Όχι, γιατί νίκησε τον φόβο του, αλλά γιατί η απληστία πλέον ήταν μεγαλύτερη από την δειλία του. Κάποιοι μετά το αρχικό... πάγωμα προσπάθησαν να αντεπιτεθούν, αλλά οι μακελάρηδες όσο δειλοί ήταν στην πραγματικότητα, τόσο πιο πολλά μέσα κι εξελιγμένα για την εποχή όπλα διέθεταν. Κάποιους - τους πιο τυχερούς - τους σκότωσαν εκείνη την στιγμή. Άλλους τους έστειλαν στα επίγεια κολαστήρια.

Ο Ντάρα, όμως, έμεινε... παγωμένος. Δεν κουνήθηκε στιγμή, ούτε καν όταν τον χτυπούσαν με όλο τους το μένος. Δεν άργησε να πέσει λιπόθυμος στο έδαφος. Εκείνοι σταμάτησαν να τον χτυπούν μόνο όταν τον πέρασαν για νεκρό.

Παραμένει άγνωστο πόσες ημέρες πέρασαν για να ανοίξει τα μάτια του και να σηκωθεί ξανά στα πόδια του και όταν τελικά αυτό συνέβη, ήταν τελείως διαφορετικός. Ο Ντάρα, οργισμένος από το άδικο, ορκίστηκε να μεταφέρει όσα άκουσε κατά την διάρκεια της ακροβασίας του μεταξύ ζωής και θανάτου.

Ο Ντάρα βλέπετε, δεν ήταν μόνο ένας μαντατοφόρος. Είχε ακόμα ένα χάρισμα. Άκουγε τη Γη κι εκείνη του είπε σπαράζοντας για το δράμα των παιδιών της. Ο Ντάρα έμαθε από τη μητέρα του για τα κλειδωμένα αμπάρια κάθε δουλεμπορικού που στοιβάζονταν ως 600 άνθρωποι υπό φρικτές συνθήκες, με τους περισσότερους εξ αυτούς να προσεύχονται κάθε βράδυ να πεθάνουν και αρκετούς να αφήνουν την τελευταία τους ανάσα νικημένοι από τις αρρώστιες πριν φτάσουν στον... πολιτισμένο «Νέο Κόσμο» τους. Άκουσε για άλλους που αυτοκτόνησαν μόλις του δόθηκε η ευκαιρία και για εκατομμύρια ανθρώπους που πουλήθηκαν σαν εμπορεύματα για να χρησιμοποιηθούν σε φυτείες βαμβακιού, καφέ και ζαχαροκάλαμων. Άκουσε τις κραυγές των γυναικών που βιάστηκαν και τον ήχο του μαστιγίου όταν έσκιζε το δέρμα. Έμαθε και θρήνησε όχι μόνο για τις εκατομμύρια ζωές που θυσιάστηκαν στον βωμό του κέρδους, αλλά και για τις ακόμα περισσότερες που βασανίστηκαν.

Η Γη - όσο την άφηναν οι λυγμοί της - τα διηγήθηκε όλα αυτά στον Ντάρα και τα λεγόμενά της τον κράτησαν στη ζωή, καθώς εκείνος ορκίστηκε να μην αφήσει το μήνυμά της να χαθεί. Αιώνες αργότερα το ψιθύρισε και στο αυτί του RZA κι εκείνος το είπε στους Gravediggaz...

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my (hip hop https://www.facebook.com/The-story-of-my-hip-hop-102868188137428)

Twitter: @StoryHip (https://twitter.com/StoryHip)

Issuu: https://issuu.com/thestoryofmyhiphop