Το τελευταίο high-five του J Dilla
Το KickIt και το “The Story of my Hip Hop” θυμούνται τις τελευταίες στιγμές του J Dilla (7/2/1974 - 10/2/2006).
Σήκωσε το χέρι συγκεντρώνοντας όσες λίγες δυνάμεις του είχαν απομείνει, κοίταξε κατάματα τη μητέρα του, η οποία είχε ανέβει μαζί του αυτόν τον Γολγοθά και περίμενε για το high-five τους. Δυσκολεύτηκε πολύ να κρατήσει το χέρι ψηλά. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από όταν το σώμα του είχε αρχίσει να μην υπακούει σε εντολές. Εκείνη σαν τον είδε, απόρησε. Συνήθως έκαναν high-five, όταν τελείωνε από κάποια ιατρική εξαίρεση ή επέμβαση. Ήταν το τελετουργικό τους, αλλά αυτή την φορά δεν είχε προηγηθεί κάτι ανάλογο...
Είχε νιώσει την ίδια έκπληξη τις πρώτες μέρες του 2002, όταν άκουσε το κουδούνι να κτυπά. Δεν περίμενε κάποιον επισκέπτη και όταν άνοιξε την πόρτα και είδε τον γιο της. Η πρώτη της κίνηση ήταν να τον αγκαλιάσει. Μόλις είχε γυρίσει στο συννεφιασμένο Ντιτρόιτ από την περιοδεία του στην Ευρώπη και θέλησε από το αεροδρόμιο να πάει κατευθείαν στο πατρικό του: «Μάλλον κόλλησα γρίπη και θα μείνω για λίγο εδώ». Έλα, όμως, που οι μέρες περνούσαν κι εκείνος συνέχισε να μην νιώθει καλύτερα. Αντιθέτως μάλιστα. Κοιμόταν, αλλά ήταν κατάκοπος. Έτρωγε, αλλά το στομάχι του ήταν χάλια και τελικά πήραν την απόφαση να πάνε στο νοσοκομείο.
Έχεις μια ανίατη ασθένεια στο αίμα
Όταν βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα των εξετάσεων, ο γιατρός απόρησε με την δύναμή του, καθώς βάσει όσων έδειξαν, η κατάστασή του έπρεπε να είναι πολύ χειρότερη. Τα αποτελέσματα θα ταίριαζαν περισσότερο σε κάποιον που διεκομίσθη στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση παρά σε κάποιον που πήγε προχωρώντας στα εξωτερικά ιατρεία πιστεύοντας πως έχει απλά μια γρίπη. «Έχεις μια ανίατη ασθένεια στο αίμα», του είπε.
Τότε ξεκίνησε ο… Γολγοθάς του και παρότι πέρασε ένα μεγάλο μέρος της τετραετίας 2002-06 νοσηλευόμενος, προσπάθησε όσο μπορούσε να μην αλλάξει την καθημερινότητά του. Δεν ήθελε η ασθένεια να ορίσει την ζωή του. Συνέχισε να φτιάχνει μουσική, με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο. Κάποιοι θα έλεγαν κιόλας πως αυτά ήταν τα πιο δημιουργικά χρόνια του και πως ήταν εκείνος που… μετέτρεψε το MPC σε μουσικό όργανο. Εκείνο το MPC που το είχε πάντα δίπλα του, ακόμα και όσο νοσηλευόταν και από το 2017 κι έπειτα από δωρεά της μητέρας του, Maureen Yancey κοσμεί το Εθνικό Μουσείο Αφροαμερικανικής Ιστορίας και Κουλτούρας στις ΗΠΑ.
Κλειστός τύπος ο ίδιος, δεν έδειχνε εύκολα εμπιστοσύνη και δεν θέλησε να μοιραστεί το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν όσοι γνώριζαν για αυτό. Το Hip Hop τότε είχε ήδη γιγαντωθεί και οι φήμες για την επιδείνωση της υγείας του εξαπλώνονταν, αλλά ο ίδιος δεν ήθελε να γνωρίζουν οι άλλοι τα προβλήματά του. Ακόμα και κάποιοι από τους πιο κοντινούς φίλους του έμαθαν για την σοβαρότητα της κατάστασής του μόλις λίγες μέρες πριν αφήσει την τελευταία του ανάσα.
Δεν ήταν εύκολο να κρατηθεί αυτό το μυστικό και ο καλύτερος τρόπος για να συμβεί, ήταν να παραμείνει παραγωγικός. Νευρίαζε που χρειαζόταν περισσότερο χρόνο πλέον για να κάνει κάτι που για αυτόν ήταν απλό, αλλά δεν είχε πλέον άλλο τρόπο. Η μητέρα του σε όλη αυτή την «Οδύσσεια, έμεινε βράχος δίπλα του και συνέβαλε τα μέγιστα στο να εκφραστεί η δημιουργικότητα του γιου της. Όσο νοσηλευόταν, το μόνο που ήθελε ήταν να του κάνει μασάζ στα δάχτυλα για να μπορεί να πατάει τα pads και όποτε ένιωθε πως είχε δυνάμεις, της ζητούσε να τον μεταφέρει κοντά στο MPC του και να αρχίσει να δουλεύει.
Tο 2004 πήρε την απόφαση να αφήσει το αγαπημένο του Ντιτρόιτ - το οποίο την δεκαετία του 1990 έβαλε στον Hip Hop χάρτη - για το Λος Άντζελες. Λίγο καιρό μετά τη μετακόμιση στην Πόλη των Αγγέλων, ζήτησε από τη μητέρα του να τον ακολουθήσει και φυσικά εκείνη δεν αρνήθηκε.
Τα οικονομικά προβλήματα είχαν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται, καθώς τα κόστη νοσηλείας ήταν μεγάλα και η ασφάλισή του κάλυπτε μόλις ένα μέρος αυτών. Αν στο παρελθόν είχε διαχειριστεί κάποιες καταστάσεις καλύτερα, ίσως ο τραπεζικός λογαριασμός του να μην άδειαζε. «Αν είχε έναν ατζέντη ή έναν σύμβουλο επενδύσεων όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα», υποστήριξαν πολλοί μετά τον θάνατό του. Δεν έχει πλέον σημασία αν έχουν δίκιο ή άδικο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως εκείνος γνώριζε πως για τη μουσική βιομηχανία ήταν ακόμα ένα «προϊόν» και το γεγονός αυτό, μαζί με τον κλειστό του χαρακτήρα είχαν ως αποτέλεσμα να περιτριγυρίζεται από ένα μικρό κύκλο ανθρώπων.
Το διάστημα από τον Νοέμβριο του 2004 ως τον Μάρτιο του 2005, το πέρασε νοσηλευόμενος, με τη μητέρα του να είναι πάντα στο πλευρό του και το νοσοκομειακό δωμάτιο να έχει μετατραπεί σε studio ηχογραφήσεων, ώστε να συνεχίσει να δουλεύει. Κάποια πρότζεκτ που είχε υπολογίσει για να πληρώσει τα νοσήλιά του, «ναυάγησαν», αλλά η Maureen Yancey ήταν εκεί για να δώσει πάλι τη λύση. Όλα τα χρέη πέρασαν σε εκείνη και τα κέρδη από το επόμενο άλμπουμ του θα πήγαιναν στα παιδιά του. Θα έπρεπε να δουλεύει ως το τέλος της ζωής της για να τα εξοφλήσει, αλλά δεν το σκέφτηκε στιγμή.
Είχε χάσει πλέον το 50% του βάρους του, το σώμα του είχε ατροφήσει και σπάνια έβρισκε την δύναμη να σηκωθεί από το κρεβάτι. Όταν το έκανε, ήταν για να συνεχίσει να δουλεύει τον δίσκο του. Δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι, καθώς δεν επιθυμούσε να τον δουν να μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο ή με μπαστούνι στην καλύτερη των περιπτώσεων. Δεν έβρισκε πολλούς λόγους για να βγει στον... έξω κόσμο: Μόνο, όταν πήγαινε να αγοράσει δίσκους ή όταν ήθελε να πιει το αγαπημένο του μίλκσεϊκ η κάποιο φυσικό χυμό.
Το καλοκαίρι του 2005 νοσηλεύτηκε εκ νέου, αλλά είχε σχεδόν ολοκληρώσει το άλμπουμ του. Μόνο δύο κομμάτια είχαν απομείνει και τελικά τα «έγραψε» και αυτά. Ο χειμώνας τον βρήκε πάλι νοσηλευόμενο. Η μητέρα του ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει μετατρέποντας πάλι το δωμάτιο του νοσοκομείου σε studio ηχογραφήσεων. Πήρε εξιτήριο λίγο καιρό πριν από τα 32α γενέθλιά του (7/2) και εκείνη τη μέρα κυκλοφόρησε και το “Donuts”.
Δεν χάρηκε τα γενέθλια και την κυκλοφορία του τρίτου προσωπικού άλμπουμ του όσο ήταν εν ζωή, όσο θα ήθελε. Την επόμενη ημέρα των γενεθλίων σήκωσε το χέρι συγκεντρώνοντας όσες λίγες δυνάμεις του είχαν απομείνει. Κοίταξε κατάματα τη μητέρα του, η οποία είχε ανέβει μαζί του αυτόν τον Γολγοθά και περίμενε για το high-five τους. Δυσκολεύτηκε πολύ να κρατήσει το χέρι ψηλά. Επέμενε, όμως, μέχρι που τελικά εκείνη ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του και τα χέρια τους ενώθηκαν στον αέρα. «Αυτό είναι. Είμαστε μαζί σε αυτό. Όλα είναι καλά. Θα είσαι μια χαρά. Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά», της είπε.
Δύο μέρες μετά, στις 10 Φεβρουαρίου του 2006, ο J Dilla έπειτα από πολλές επιπλοκές (νεφρική ανεπάρκεια, μεταπτώσεις σακχάρου, καρδιακά προβλήματα κλπ.) άφησε την τελευταία του πνοή νικημένος από τον λύκο και την θρομβωτική θρομβοπενική πορφύρα. Ήταν ο πατέρας του ήχου του Ντιτρόιτ και με την δημιουργικότητα του επηρέασε κορυφαίους καλλιτέχνες του Hip Hop και του R&B. Θα τα έχετε διαβάσει αλλού κι εκτενέστερα αυτά. Εγώ απλά σας έγραψα για τον αποχαιρετισμό στη μητέρα του...
Επικοινωνία
The Story of my Hip Hop
