Υπάρχει gangsta rap στην Ελλάδα;

Το φάνκυ νταηαλέκτικς είναι για απλούς ανθρώπους. Γουστάρουμε τα ωραία cocktails και ευχόμαστε καλή ζωή – κι ας μην φτάνουν τα μεροκάματα -, κάνουμε φάσεις με τους φίλους και τις φίλες μας, ενίοτε καφρίλες και αν δεν προσβάλουν και δεν παρενοχλούν τον κόσμο είμαστε ΟΚ με αυτό. Δεν μας λες σκληρούς, αλλά δεν χαρίζουμε και κάστανα, έχουμε παίξει ψιλές όταν χρειάστηκε και χοντρές αν ήταν για καλό σκοπό. Αλλά στην τελική, δουλεύουμε για να τα φέρουμε βόλτα, πληρώνουμε όσο πιο τακτικά μπορούμε ρεύμα – internet – νερό και δεν κουβαλάμε σιδερικά όταν πάμε βόλτες στο πάρκο, γιατί δεν πάμε στο πάρκο για ντίλια. Είμαστε relevant με το rap ή πλέον είμαστε εκτός θέματος;

Βλέπεις τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει ριζικά η rap φάση στην Ελλάδα. Ακριβά αμάξια και αλυσίδες στολίζουν τους rappers, μονοπλάνα σε κώλους με 50ευρα πήραν την θέση των special moves από bboys/bgirls, κουμπούρια δίνουν και παίρνουν σε κάθε video, ενώ έχουμε μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά τι ντρόγκια πουλάει ο κάθε rapper, πολλές φορές με κλισέ λεξιλόγιο και με δυσκολία επάνω στο μέτρο. Από την μία, το rap είναι μουσική του δρόμου και είναι λογικό να περιλαμβάνει βία και παραβατικότητα. Άλλωστε, αυτά τα έχουμε ξαναπεί και στο παρελθόν για το hustling. Από την άλλη, άλλο αλητεία και άλλο κωλοπαιδαρισμός, άλλος δρόμος και άλλο παρακμή. Άλλο να προσπαθείς να ξεφύγεις από τα δύσκολα βιώματά σου και άλλο να διαφημίζεις την κατάντια σου.

άλλο αλητεία και άλλο κωλοπαιδαρισμός, άλλος δρόμος και άλλο παρακμή

Έχουμε πιάσει πολλές φορές τους ίδιους μας τους εαυτούς να πατάμε ενοχικά το play σε αλήτικα κομμάτια με φουσκωτούς και όπλα, στην προσπάθειά μας να φαντασιωθούμε ότι ακούμε τους ντόπιους NWA και 50cent. Αυτοί οι τύποι μεγάλωσαν μαύροι σε μια ρατσιστική χώρα, αποκλεισμένοι στο ghetto σε τεράστιες καπιταλιστικές μητροπόλεις, φτωχοί στους ναούς της κατανάλωσης. Οι δικοί μας “gangsters” είναι συνήθως λευκά alpha males, μεγαλωμένοι σε κάποια βαρετή γειτονιά της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, φουσκωμένοι από πρωτεΐνες, με κύρια ασχολία οπαδικά και μπραβιλίκια. Με λίγα λόγια, μάλλον κίνητρο για την παραβατικότητα των ντόπιων gangsta rappers είναι κάποια επίδειξη ανδρισμού και ένα εύκολο χαρτζιλίκι, αλλά όχι η ανάγκη και η ακραία φτώχεια. Δεν είναι τύποι που μεγάλωσαν στο γκέτο και οι επιλογές τους ήταν ή να πεθάνουν νέοι για να βγάλουν τα προς το ζην ή να γίνουν rappers και παίκτες του ΝΒΑ για να ξεφύγουν. Οι δικοί μας gangsters συνήθως προτιμούν το ΚΙΝΟ από το μεροκάματο, δεν κάνουν represent γειτονιές, αλλά ομάδες και συχνά έχουν εργοδότη κάποιον τοπικό παρακμιακό μαγαζάτορα και κοπανάνε κακομοίρηδες. Οπότε, μάλλον είναι δύσκολο να μας γίνει τόσο συμπαθής ο ντόπιος gangster – πλην ελάχιστων συγκεκριμένων κοινοτήτων που ζουν όντως αποκλεισμένες.

Η κοινωνική θέση των “δικών μας” “gangsta”-rappers είναι το λιγότερο πρόβλημα δυστυχώς. Το χειρότερο είναι ότι με μαθηματική ακρίβεια κατά 90% δεν ξέρουν να ραπάρουν. Κι όταν λέμε δεν ξέρουν να ραπάρουν, δεν εννοούμε δεν έχουν τα skills ή δεν έχουν τα punchlines. Μιλάμε για rappers που δυσκολεύονται να πατήσουν στο μέτρο και έχουν τσακωθεί με τον ρυθμό. Πρακτικά είναι σαν να μην έχουν ακούσει πάνω από 10 rap κομμάτια στην ζωή τους. Σαν να μην ακούνε rap ούτε με την παρέα τους. Σαν να μην τους ενδιαφέρει η όλη φάση. Σαν να είδαν απλά άλλους rappers να φλεξάρουν αμάξια και όπλα και απλά ήθελαν να το κάνουν αυτοί. Σαν το rap να ήταν απλά ένα εργαλείο για περισσότερη φήμη, περισσότερο γαμήσι και περισσότερα ντρόγκια. Δηλαδή οι ντόπιοι gangsters δεν βλέπουν διαφορά ανάμεσα στο να κάνουν σκυλάδικο, ραπ ή να γίνουν ψάλτες στην εκκλησία. Αρκεί να τους φέρει τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Ακόμα κι αν τελικά δεν τους φέρνει παραπάνω λεφτά το rap, ακόμα κι αν κόβουν μερίδιο από τα ντίλια ή τα χαρτζιλίκια των γιαγιάδων τους για να γίνουν stars.

Πρακτικά είναι σαν να μην έχουν ακούσει πάνω από 10 rap κομμάτια στην ζωή τους. Σαν να μην ακούνε rap ούτε με την παρέα τους.

Από την άλλη φαίνεται τα ντόπια gangsta κομμάτια να πουλάνε σαν ζεστά ψωμάκια. Ίσως οι ηλικίες να είναι κυρίως μικρές, που έρχονται σε επαφή με το rap από τα trending του youtube, αλλά δεν είναι μόνο πιτσιρίκια. Όλοι/ες μας έχουμε δώσει το hype μας είτε για χαβαλέ, είτε επειδή με κάποια έτσι γουστάραμε. Καλά κάναμε, η μουσική δεν είναι το κεντρικό συμβούλιο της επανάστασης. Που σταματάει όμως η πλάκα και που αρχίζει το σοβαρό; Που σταματάμε να διασκεδάζουμε με παρατράγουδα και που αρχίζουμε να τρώμε τα ίδια μας hip hop σωθικά; Μήπως μια μέρα ξυπνήσουμε και η hip hop κουλτούρα, όπως την μάθαμε και την κάναμε φάση εμείς η γενιά 25-35 , δεν είναι αυτό που ξέραμε και τα αγαπημένα μας raps είναι πια irrelevant με το rap; Στην τελική άμα γουστάρουμε την φάση δεν είναι κακό, απλά μην γκρινιάζουμε για τους βλαχοgangsters, όταν τσούκου-τσούκου προσπαθούμε - στα δικά μας μέτρα - να μιμηθούμε μια φάση “ανθυποgangsters” για να τσιμπήσουμε μερίδιο από την πίτα του hip hop. Γιατί η πίτα του hip hop είναι μεγάλη και καμιά φορά τα νούμερα ζαλίζουν και ίσως είναι ελκυστικό να ακολουθήσουμε τις λάθος τάσεις. Ίσως όμως αυτό αφήσει την κουλτούρα του hip hop καμμένη γη και δεν μείνει τίποτα να θυμίζει τον λόγο που ξεκίνησε. Εμείς θυμόμαστε την δύναμη της κοινότητας, όχι απαραίτητα μίας και ενιαίας, και όχι το flex της αγέλης. Μήπως εκεί πρέπει να στρέψουμε ξανά το βλέμμα και όχι μόνο στα μεγάλα νούμερα και τα γεμάτα μαγαζιά; Μήπως η αναβίωση τον hip hop κοινοτήτων είναι το κλειδί;