Στην αυλή του σχολείου
Στο κασετόφωνο του KickIt μία μασημένη κασέτα και το “The Story of my Hip Hop” 23 χρόνια μετά το... φευγιό του Πυροβάτη επιστρέφει στα σχολικά του χρόνια.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά - έστω και νοερά - πάμε πίσω σε μία άλλη διαφορετική και πιο ρομαντική - για πολλούς - εποχή. Γυρνάμε λοιπόν στα χρόνια εκείνα που αν άκουγες rap και δήλωνες Hip Hop, σε ξεχώριζαν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, ενώ τα ακούσματά σου αρκούσαν για αποκτήσεις από το πουθενά άλλες φορές έναν φίλο και άλλες έναν αντίπαλο.
Καλά κατάλαβες, καθώς είμαστε που λες στα χρόνια εκείνα που η απάντησή σου στο τι μουσική άκουγες ή σε μια ερώτηση που αφορούσε μία μπλούζα, μπορεί να καθόριζε αν θα έκανες ξαφνικά έναν αδελφό ή έναν... εχθρό. Ναι, είμαστε στην εποχή που υπήρχε ακόμα κόντρα. Τώρα, άκου το κουδούνι που χτυπάει σε ένα σχολείο που έμοιαζε με φυλακή και δες τα παιδιά να βγαίνουν για τον ολιγόλεπτο... προαυλισμό τους.
Αφορμή για την γνωριμία τους υπήρξε μία μπλούζα, με τον Πέτρο να ρωτά έναν πιτσιρικά για τα ακούσματά του. Ο πιτσιρίκος που λέτε, αφού οπλίστηκε με όλο το θάρρος του, έβγαλε τα ακουστικά από τα αυτιά, έσφιξε για καλό και για κακό την γροθιά του και απάντησε καταφατικά στο ερώτημα του κατά δύο χρόνια μεγαλύτερού του. Τελικά τα μουσικά μονοπάτια τους ήταν παρόμοια κι έτσι ξαφνικά άρχισαν να τα διαβαίνουν παρέα.
Δεν υπήρξαν ποτέ κολλητοί, αλλά τα έλεγαν καλά. Φίλοι κάποιοι θα τους χαρακτήριζαν, «συνταξιδιώτες» άλλοι. Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει, όμως, είναι πως η βάση για την όποια σχέση τους μπήκε από τη μουσική.
Αντέγραφαν κασέτες σχεδόν καθημερινά ο ένας στον άλλο και πέρα από την αυλή του σχολείου, τα έλεγαν στις συναυλίες και σε καμιά βόλτα στα δισκάδικα. Είχαν αγοράσει μάλιστα... συνεταιρικά το πρώτο LP των Βαβυλώνα, το «Αρχή επί τέλους». Άγνωστο πού κατέληξε αυτό το βινύλιο. Ο Πέτρος μάλιστα ήταν εκείνος που είχε γνωρίσει στον πιτσιρίκο τον Πυροβάτη έξω από τη μουσική σκηνή «Δίπλα στο Ποτάμι».
Ο Τζου και ο πιτσιρικάς δεν είχαν πολλά - πολλά εν συνεχεία, έλεγαν ένα «γεια χαρά» και λίγες ήταν οι πραγματικές κουβέντες που είχαν ανταλλάξει. Όταν, όμως, λίγα χρόνια μετά, εκείνο το πρωινό της 6ης Μαΐου του 2000 ο πιτσιρίκος άκουσε για τον θάνατο ενός 23χρονου στον Βύρωνα, το μυαλό του πήγε κατευθείαν στον Τζου και δεν άργησε να επιβεβαιώσει το μαντάτο. Κάποιες ώρες αργότερα ήταν κι εκείνος που το είπε στον Πέτρο, τον οποίο και αυτόν τον πήρε από κάτω. Ίσως γιατί είχε παρόμοια «μπλεξίματα» με αυτά του Πυροβάτη και μπορεί να έβλεπε ένα δικό του πιθανό τέλος.
Εκείνη την εποχή ο Πέτρος είχε μετακομίσει. Σπάνια ερχόταν πια στα lives, αλλά πού και πού πέρναγε από την παλιά του γειτονιά και τα έλεγε - τυχαία συνήθως - με τον πιτσιρίκο που μεγάλωνε σιγά - σιγά. Όσα του έλεγε φορές για τις μαλακίες με τις οποίες είχε μπλεχτεί, μάλλον από ένα αυτί τού έμπαιναν και από το άλλο του έβγαιναν. Με τον καιρό, όμως, ο πιτσιρίκος κατάλαβε πως τα λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μετρούν.
Πέρασαν τα χρόνια και οι δυο τους συναντιόντουσαν μόνο τυχαία συνήθως σε κάποιον σταθμό του τρένου. Έπειτα από ένα σημείο δεν αντάλλασσαν και κουβέντα. Έκαναν πως δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλον. Κάποιες φορές ο Πέτρος, άλλες ο πιτσιρίκος. Μαλακία; Έτσι, όμως, ήταν η πραγματικότητα… Πέρασαν και άλλα έτη και οι θύμησες αυτές κλειδώθηκαν σε κάποιο χρονοντούλαπο του μυαλού τους.
Με τον καιρό μετακόμισε και ο πιτσιρικάς, αλλά όλο και κάποια ευκαιρία έβρισκε για να περνάει από την παλιά του γειτονιά. Σε μια από αυτές τις τσάρκες, πάλι στον σταθμό του τρένου, είδε από μια μακριά μια φιγούρα γνώριμη. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν και αυτή την φορά κανείς δεν έσκυψε το κεφάλι ή κοίταξε αλλού. Ήταν ο Πέτρος. Χαμογελαστός, «καθαρός» και μακριά για χρόνια από τις χημείες. Μια κουβέντα, όμως, είπαν για αυτά. Ο πιτσιρίκος, πλέον μεσήλικας, δεν ρώτησε παραπάνω, γιατί δεν θα κατανοούσε αυτά που θα του έλεγε. Βλέπετε, η δύναμη που πρέπει να έχεις για να ξεμπλέξεις από τις ουσίες είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή χρειάζεται για μείνεις μακριά τους εξ αρχής. Όσον αφορά το τι κουβέντιασαν, ας αρκεστούμε πως ξαναγύρισαν στην αυλή του σχολείου και ας μην είχαν μαζί τους κάποια κασέτα για να ανταλλάξουν. Θυμήθηκαν τα παλιά, πρότειναν ο ένας στον άλλον πάλι συγκροτήματα και η ζωή συνεχίστηκε και για τους δύο. Δεν γυρνούν, όμως, όλοι στην αυλή του σχολείου. Μην το ξεχνάτε…
The Story of my Hip Hop
