Funky Dialectics: Hip Hop is Dead...Or Not?

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ογκόλιθος του rap game που κυκλοφόρησε το album “Hip Hop is Dead”. Έτσι ο κύριος Nasir Jones το 2006 κάρφωσε με πινέζα στην κορυφή των Hip-Hop συζητήσεων ένα topic που μένει ζωντανό μέχρι σήμερα.

Σε όποιο public spot , ιντερνετικό ή μη , κι αν βρεθείς, αργά η γρήγορα μπαίνουν μπροστά σου διλήμματα. Rap ή Trap; Old School ή New School; Επειδή πιστεύουμε ότι οι αναγνώστες/τριες του KickIt είναι άτομα με τα οποία θα πίναμε μια μπύρα μαζί και δεν θα τους την φέρναμε στο κεφάλι, θα αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι αυτή η κόντρα παίρνει σεξιστικά/ομοφοβικά στοιχεία πχ “άντρες παλιοί” vs “φλώροι με κοτσιδάκια” και θα προχωρήσουμε παρακάτω (οπότε μην είστε μαλάκες).

Το 2006 που κυκλοφόρησε ο Nas το album του ήταν ένα κομβικό σημείο, όπου ήδη είχαμε πάρει μια χρονική απόσταση από μύθους όπως ο 2Pac και ο Biggie, ο Nas είχε κυκλοφορήσει τεράστια albums που δύσκολα θα ξανάβγαιναν, ο Eminem μια από τα ίδια φαινόταν να τα χει κάνει όλα μετά το “8Mile” (2002), όμοια ο 50cent μετά το “Get rich or die tryin” (2003) και ο JayZ (Black Album – 2003). Παράλληλα το West Coast τσαλαβουτούσε στα ρηχά, με μόνη ελπίδα τον The Game (Documentary – 2005). Μόνο σε εμάς φαίνεται ότι εκείνη την εποχή υπήρχε έλλειψη τιμονιέρη στο καράβι;

Μια φάση για να πάει μπροστά θέλει πεινασμένους challengers της κορυφής με ταλέντο και “άλλη γεύση” για να γεμίσει μπαταρίες και όχι χορτάτους βασιλιάδες που τα έχουν κατακτήσει όλα. Οπότε αυτό που έβλεπε τότε ο Nas και αυτό που βλέπουν ακόμα και σήμερα(;) αρκετοί hiphopάδες άνω των 25 (και όχι μόνο) ήταν αυτό το ενδιάμεσο κενό Hip-Hop ιδιοφυΐας. Κάπου εκεί όπου το “παρόν” έχανε τα ηνία και το “αύριο” προσπαθούσε να γεννηθεί, ήταν μια μάλλον βαρετή εποχή για το Hip-Hop, που σίγουρα είχε αρκετές juicy οάσεις.

Εύκολα οι μερακλήδες της φάσης γραπώθηκαν στα παλιά Rap είδωλα, από φόβο μήπως οι καινούριοι γκρεμίσουν το μεγαλείο που χτίστηκε με τόσο δυσκολία. Είναι μάλλον αλήθεια ότι τα πρώτα σημάδια δεν δικαίωναν την νέα γενιά. O νότος προσπάθησε να κάνει ένα ξεπέταγμα με την Atlanta γύρω στο 2009 και το dirty south, αλλά έφτυσε νωρίς τα πνευμόνια του και για άλλη μια φορά το Hip-Hop έψαχνε για την καρτ ποστάλ της επόμενης ημέρας.

Οι rappers και producers ξεσκόνισαν λίγο κάτι ξεχασμένα 808s και το 2010 φάνηκε να υπάρχει new kid on the block. Το trap ξεκίνησε να εμφανίζεται από τα σπλάχνα της Atlanta πιο αναβαθμισμένο από παλιά. Albums με επιρροή κυκλοφόρησαν (πχ. Wacka Flocka Flame - Flockaveli 2010) και κάτι ξεκίνησε. Κάπου εκεί οι μερακλήδες νοσταλγοί ξεκίνησαν να φουντώνουν και η κόντρα old school vs new school πήρε φωτιά. Ποιοι έχουν τα πιο τεχνικά raps; Ποιοι έχουν το πιο σκληρό style; Ποιοι το κρατάνε αληθινό;

Μια δεκαετία αργότερα η μάχη αυτή φαίνεται να έχει κοπάσει, τουλάχιστον σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλλωστε το trap έκανε το Hip-Hop το πιο δημοφιλές είδος παγκοσμίως, ενώ πλέον ο ήχος του έχει ενσωματωθεί στο μεγαλύτερο ποσοστό Hip-Hop παραγωγών. Το ίδιο το trap εξελίχθηκε και χάρισε στο Hip-Hop έναν νέο μύθο: τον Kendrick Lamar. Αυτός ο τύπος συνδύασε φρέσκες ιδέες με τις west coast καταβολές του και ανέβασε το Hip-Hop ένα επίπεδο. Μαζί του ξεπετάχτηκε μια ολόκληρη γεννιά rappers πιο fresh από ποτέ: Nipsey Hussle, YG, Anderson .Paak, Nicki Minaj και άλλοι πολλοί.

Η Ελλάδα είναι μια λίγο διαφορετική περίπτωση. Κυρίως γιατί την εποχή που το Hip-Hop παγκοσμίως είχε βαλτώσει, στην Ελλάδα έκανε το πρώτο μεγάλο ντου προς ανοιχτά ακροατήρια (2008). Ήταν τότε που τα underground και diy lives ξεκίνησαν να μεγαλώνουν και να μαζεύουν και κόσμο που έσκαγε για την φάση, κι ας μην είχε ιδιαίτερη επαφή με την μουσική (καλό είναι αυτό ρε μαλάκες) . Οπότε το εγχώριο Hip-Hop μεγάλωσε στο υπέδαφος της παγκόσμιας νοσταλγίας για περασμένα μεγαλεία κι αυτό αντικατοπτρίζεται στην – μέχρι πρότινος – απέχθεια του Hip-Hop πυρήνα για το trap. Παρόλα αυτά το πεπρωμένο δύσκολα αποφεύγεται και το trap εξέθρεψε την δική του τεράστια γενιά, όπως έγινε σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Έφερε φρέσκο ήχο και πρωτοπόρα styles στην τοπική Hip-Hop κουλτούρα, λερώνοντας όμως παράλληλα την πιο “ανθρωπιστική” ματιά που υπήρχε στην σκηνή μέχρι τότε ( κι όσο κι αν οι γράφοντες δεν είναι “ανθρωπιστές”, αυτό το λέμε για κακό ). Προς έκπληξη των οπαδών της ελληνικής κόντρας Hip-Hop vs trap τα 808 μπήκαν από τις χαραμάδες των Hip-Hop beatmakers και πλέον τα βρίσκεις και στα πιο “αληθινά” Hip-Hop κομμάτια. Είναι η ιδέα μας, ή όσο το “παραδοσιακό” Hip-Hop ενσωμάτωνε στοιχεία του trap στην χώρα, την ίδια ώρα το trap έχανε την πρώτη του αίγλη; Είναι το σημερινό trap στην Ελλάδα τόσο μυθικό όσο δύο-τρία χρόνια πριν; Παγκόσμια τι συμβαίνει;

Εμείς πιστεύουμε ότι αυτή την στιγμή συμβαίνει ό,τι συμβαίνει με κάθε νεοφερμένο. Το trap έσκασε, έκανε τον δικό του θόρυβο, απέκτησε συμμάχους και εχθρούς, έκανε τους δικούς του τσαμπουκάδες, ενώ με τον καιρό βρήκε την θέση του στην γειτονιά και έκανε blend in. Ο βασιλιάς Kendrick έχει ήδη βάλει σημάδια στους αυριανούς χάρτες. Μαζί με τύπους όπως ο Anderson Paak στην τέχνη και τύπους από το Compton (YG, Nipsey Hussle – RIP - ) στο attitude μας έχει ήδη δείξει πως περίπου μοιάζει το αύριο. Δεν είναι boom bap, δεν είναι trap, είναι όλα αυτά μαζί και κάτι ακόμα παραπάνω.

Το Hip-Hop είναι η τέχνη του αυτοσχεδιασμού, των απότομων breaks και της αλλαγής ρυθμού. To Hip-Hop είναι ζωντανή τέχνη με σάρκα και οστά τους rappers/τραγουδιστές και τους producers/Djs του, τους graffitti και tattoo artists του, τους breakers και τους organisers του, μα πάνω από όλα είναι πια ένα με την καθημερινότητα όλου του πλανήτη και όχι κάποια “εφηβική” μόδα. Μια ζωντανή κουλτούρα παραμένει ζωντανή όσο μεταβάλλεται και εξελίσσεται μέσα στον χρόνο, μαζί με τον λαό της. Σαν να πηγαίνει για καινούρια ρούχα τοHip-Hop θα δοκιμάσει διαφορετικά κοστούμια και θα σταθεί μπροστά στον καθρέφτη για να δει πιο του ταιριάζει καλύτερα. Πειράματα και δοκιμές είναι ο μόνος δρόμος για την φρεσκάδα. Όπως αρχίζει και ο ίδιο ο Nas το δεύτερο verse του “Hip Hop is Dead” το πρόβλημα είναι να ακούγονται όλοι ίδιοι για να πουλάνε εύκολα δίσκους, γιατί είναι business, αλλά είναι και κάτι παραπάνω από business. Είναι για τους τύπους από την γειτονιά που σκάνε στις συναυλίες για να δείξουν αγάπη.

“Everybody sound the same, commercialize the game
Reminiscin' when it wasn't all business[…]

[...]I'm lookin' over my shoulder

It's about eighty niggaz from my hood that showed up

And they came to show love

Sold out concert, and the doors are closed shut”