Η πίστη στην τέχνη
Ίσως φήμη, ίσως πραγματικότητα, ίσως φανταστική ιστορία. Όλα αυτά σε ένα μικροδιήγημα του KickIt και του “The Story of my Hip Hop” για έναν δημιουργό που «έφυγε» νωρίς.
Αύγουστος του 2003, με την θερμοκρασία στα ύψη κι εκείνον να δουλεύει καθημερινά από το ξημέρωμα ως το απόγευμα σε μία από τις πιο κεντρικές λεωφόρους της μητρόπολης. Ακόμα και τότε είχε πολλή κίνηση και φασαρία, αλλά το γεγονός αυτό δεν τον αποσπούσε από το έργο του. Ήταν απαιτητικό, καθώς δούλευε σε μία τοιχογραφία μήκους 120 μέτρων και ύψους 3 και 4 μέτρων. Χρειάστηκε να κάνει ένα απρογραμμάτιστο διάλειμμα εκείνη τη μέρα. Άφησε για λίγο το πινέλο από το αριστερό χέρι - παρότι δεξιόχειρας, αναγκάστηκε να ζωγραφίζει με το ζερβό - και από τον περιβάλλοντα χώρο του εργοστασίου ανέβηκε στα γραφεία. «Όταν μας έφερες τα σχέδια και συμφωνήσαμε, είχαμε πει τα πρόσωπα των εργατών να μην φαίνονται θλιμμένα, κουρασμένα και σκυθρωπά. Γίνεται να το αλλάξουμε;», του τόνισαν. «Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί δεν το πιστεύω. Μπορώ να το καταστρέψω και χωρίς αμοιβή. Δεν υπάρχει θέμα», αποκρίθηκε. Εν αντιθέσει με το έργο, η συζήτηση δεν ολοκληρώθηκε και τελικά η Τέχνη (του) επικράτησε των όποιων σκέψεων για αλλαγές.
Κεντρική φωτογραφία: Street Art Cities
ΥΓ: Καλοστραθιά στην αιωνιότητα της δημιουργίας Bizare. Κουράγιο και δύναμη σε όλα τα κοντινά σου πρόσωπα.
ΥΓ1: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Μπορεί και όχι…
ΥΓ2: Σας αναγνωρίζω τις καλές προθέσεις, αλλά «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις».
The Story of my Hip Hop
