Στο σταυροδρόμι του Διαβόλου

Αν το διάβα σου σ' έχει βγάλει σε αυτό εδώ το σταυροδρόμι, μάλλον θα γνωρίζεις πως άγγελοι, μάγοι και δαίμονες μπλέκονται συχνά σε μουσικά μονοπάτια. Έχει συμβεί αμέτρητες φορές και θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα. Ίσως να είναι μέρος της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων. Αυτό που μπορεί να μην γνωρίζεις, είναι πως και ο Διάβολος έχει πράξει το ίδιο. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν οι φορές που πήρε την απόφαση να εμπλακεί. Πικράθηκε και από τότε προτίμησε να έχει τον ρόλο του παρατηρητή.

Αν θες να βρεις τις ρίζες της μαύρης μουσικής, ψάξε στα blues. Όχι όμως στα... εκκλησιαστικά. Ψάξε στους ρυθμούς και στα τραγούδια που γεννιόντουσαν στις βαμβακοκαλλιέργειες στον Μισισιπή, στους ρυθμούς που δημιουργούνταν στα διαλείμματα των εργατών και στους στίχους που γράφονταν εναντίον των αφεντικών τους. Όταν, όμως, η εκκλησία μυρίστηκε πως μπορεί να έχει... μερτικό από τα ελάχιστα που έβγαζαν οι εργάτες, θέλησε να πάρει τα Blues από τις φυτείες και τα κακόφημα μπαρ και να εντάξει στους ναούς της.

Άγνωστο αν τότε - κάπου στο 1930 - ο Ρόμπερτ Τζόνσον τα ήξερε όλα αυτά. Αυτό που γνώριζε σίγουρα και αντιλαμβανόταν ήταν η αγάπη του για τη μουσική. Είχε κάνει και τα μεροκάματά του στα αγροκτήματα, αλλά το όνειρό του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με την κιθάρα και το γεγονός αυτό το πλήρωνε και στην προσωπική του ζωή, καθώς όλες σχέσεις του αποτύγχαναν. Η αλήθεια είναι πως με δυσκολία έβαζε δύο ακόρντα στη σειρά, αλλά ήταν πεισματάρης και δεν το έβαζε κάτω. Όπου μπορούσε να εμφανιστεί, το έκανε, αλλά το αποτέλεσμα σπάνια τον δικαίωνε. Υπήρξε μια φορά μάλιστα που κάποιοι μουσικοί και θαμώνες ενός μπαρ τον πήραν στο κυνήγι, καθώς δεν άντεχαν το κακό παίξιμό του.

Ο Διάβολος πάλι, στο πρόσωπο ή καλύτερα στα δάχτυλα του πιτσιρικά αυτού, είδε την εκδίκησή του. Άλλοι θα πουν πως με τον Ρόμπερτ Τζόνσον θέλησε να απονείμει δικαιοσύνη και άλλοι πως απλά έκανε μια συμφωνία με απώτερο σκοπό να πάρει την ψυχή του νεαρού μουσικού. Όπως το βλέπει ο καθένας. Έτσι κι αλλιώς κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Άρχισε να τον παρακολουθεί και κάνα χρόνο μετά το παραλίγο λιντσάρισμά του, τού εμφανίστηκε σε ένα σταυροδρόμι για να κλείσει μαζί του μια συμφωνία. Έτσι λέει ο μύθος.

Ο Ρόμπερτ Τζόνσον στην επόμενη εμφάνισή του έπαιξε με μία επτάχορδη κιθάρα. Άγνωστο πώς κατάφερε να παίξει με μία επιπλέον χορδή. Έπαιξε με έναν τρόπο που κανείς άλλος είχε πράξει και ήταν σαγηνευτικός. Όσοι προσπάθησαν να τον μιμηθούν, απέτυχαν παταγωδώς, καθώς τις κιθάρες εκείνων δεν τις είχε κουρδίσει ο Διάβολος. Ο Ρόμπερτ Τζόνσον άφησε πίσω του 29 τραγούδια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή (8/5/1911-16/8/1938). Δηλητηριάστηκε από τον σύζυγο μιας γυναίκας, με την οποία διατηρούσε σχέση.

Τότε, είπαν πως με αυτόν τον τρόπο ο Διάβολος θέλησε να τον πάρει, έπειτα από την συμφωνία που είχαν κάνει σε εκείνο το σταυροδρόμι. Εγώ πάλι θα σου πω, πως του χρέωσαν τον θάνατο του Ρόμπερτ Τζόνσον. Πικράθηκε πολύ από τον χαμό του και πέρασαν δεκαετίες για να εμφανιστεί ξανά.

Κάπου στα 70s κάτι τον τράβηξε σε ένα πιο αστικό τοπίο. Αφησε τον Νότο και βρέθηκε στο Μπρονξ. Δεν ήταν ο ρυθμός που έδιναν οι DJs, ούτε οι ρίμες που έφτυναν οι MCs. Δεν ήταν ο χορός των B-Boys και B-Girls, ούτε το χρώμα που έβγαινε από τα σπρέι. Ηταν μια γυναικεία φωνή που που κρυβόταν πίσω από όλα αυτά. Κουλτούρα την έλεγαν. Θαμπώθηκε από εκείνη, όπως θάμπωνε και ο Ρόμπερτ Τζόνσον το κοινό.

Δεν έκλεισε κάποια συμφωνία μαζί της, αλλά αν μπορούσε να γυρνούσε τον χρόνο πίσω, μάλλον θα έπραττε αλλιώς για να την προστατέψει. Θα την κράταγε εκεί στα κακόφημα σοκάκια και δεν θα γυρνούσε μαζί της τον κόσμο όλο. Όσο γύρναγαν την υφήλιο και εκείνη εξαπλωνόταν, τόσο και πιο αδύναμη γινόταν. Ο γερό - Διάβολος δεν το αντιλήφθηκε γρήγορα και για αυτό μάλλον η Κουλτούρα έφτασε στην κατάσταση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια.

Υπήρχαν όμως πολλές όμορφες στιγμές στις εξορμήσεις τους. Όπως τα παιδιά που... έσπειραν από εδώ και από εκεί. Ήταν μάλιστα ένα που ξεχώριζε, ο Λαμόντ Κόλεμαν, ο οποίος έμεινε στην ιστορία σαν Big L. Στα εννέα του χρονιά και όταν βρέθηκε τυχαία σε μία συναυλία των Run-D.M.C. κατάλαβε με μιας πως ήταν γιος της Κουλτούρας. Στις γωνίες των δρόμων της γειτονιάς του, του Χάρλεμ, που ράπαρε κάνοντας... hustle και πλάκα σε άλλους MCs, αντιλήφθηκε πως ήταν ο γιος του Διαβόλου.

Ο Διάβολος πάλι, τον παρακολουθούσε από μακριά και φούσκωνε από περηφάνια από τον ειρμό και το ταλέντο του γιου του. Ο Big L από τα πρώτα του βήματα άλλαξε το... παιχνίδι, αλλά τελικά έγινε το μεγαλύτερο “what if” στη Hip Hop ιστορία, καθώς στις 15 Φεβρουαρίου 1999 δολοφονήθηκε στο Χάρλεμ, όταν τον πυροβόλησαν εννέα φορές στο κεφάλι και στο στήθος.

Η Κουλτούρα και ο Διάβολος καταρρακώθηκαν. Τα νεκρά παιδιά δεν φεύγουν ποτέ από τα σπίτια τους και για αυτο ίσως ο Διάβολος συνέχισε να τριγυρνάει στις γειτονιές του Χάρλεμ. Σε μια από αυτές τις περιπλάνησεις που είχε συντροφιά τις αναμνήσεις του με τον Big L, είδε κι ένα άλλο παιδί να ραπάρει με ξεχωριστό τρόπο. Του κίνησε το ενδιαφέρον και έψαξε για αυτόν. H οικογένειά του είχε μετακομίσει στο Χάρλεμ το 1980 και όσο εκείνος ήταν δύο ετών, για να γλιτώσει από τον εμφύλιο πόλεμο στο Περού.

Είχε τα μπλεξίματά του με τον νόμο και έπειτα από έναν χρόνο στην φυλακή στα μισά της δεκαετίας του 1990, πήρε την απόφαση να αφοσιωθεί στο rap. Δεν άφησε battle για battle, ήταν παρών σε όλα τα events και κυριαρχούσε στις γωνίες του Χάρλεμ σαν άλλος Big L κι έχοντας για γνώμονα πάντα της πορείας του το «από τα κάτω προς τα πάνω» έγινε ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του πολιτικοποιημένου Hip Hop. Ο (γραπτός) λόγος για τον Immortal Technique, ο οποίος δεν χρειάστηκε ποτέ να κλείσει κάποιο deal με τον Διάβολο, καθώς στους κολασμένους όλης της γης απευθύνεται, ενώ σε λίγες μέρες θα τον έχουμε στα μέρη μας. Πού ξέρεις, μπορεί και ο Διάβολος να έρθει να τον δει και να τον καμαρώσει...

YΓ: Ο Immortal Technique θα εμφανιστεί την Παρασκευή (21/6) στο Arch Club. Τσεκάρετε τα εισιτήριά σας και το event της εκδήλωσης.

The Story of my Hip Hop

Facebook

Twitter

Instagram

Issuu