Τ’ αντάμωμα

Την περίμενε σχεδόν όλη μέρα αυτή την στιγμή και μόλις άφησε πίσω του άλλο ένα οκτάωρο χαρισμένο στα αφεντικά, ήταν πανέτοιμος για την συνάντηση. Να και ένα θετικό της τηλεργασίας. Με το που έσβηνε τον υπολογιστή του, ήταν ελεύθερος και είχε ό,τι απέμενε από τη μέρα δική του. Και τι μέρα θα ήταν αύτη. Θα αντάμωνε πάλι με έναν παλιόφιλο. Κάποτε ίσως να τα έλεγαν και πιο συχνά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Αυτό που μέτραγε είναι πως τα έλεγαν καλά. Ή τουλάχιστον έτσι ήθελε να πιστεύει.

Έβαλε ένα δίσκο να παίζει στο πικάπ και η ώρα για το αντάμωμα δεν άργησε. Ο μουσαφίρης φάνηκε συνεπής για ακόμη μία φορά στο ραντεβού τους κι έγινε δεκτός με χαρά. Βλέπετε, συνήθιζε να του ανοίγει νέους ορίζοντες, να του μαθαίνει νέα πράγματα, να τον ωθεί να ψάξει κάτι σε μεγαλύτερο βάθος κι ενίοτε να τον ταξιδεύει. Βέβαια, αυτή την φορά η συνάντησή τους θα ήταν διαφορετική. Απολογιστικός θα ήταν ο χαρακτήρας της, χωρίς, όμως αυτό να σημαίνει πως είχαν διάθεση να προσκολληθούν στο παρελθόν.

Οι δυο παλιόφιλοι λοιπόν, θέλησαν να κάνουν ένα ταξίδι στον (χωρο)χρόνο και να θυμηθούν τα παλιά. Ή μήπως δεν ήταν περασμένα, καθώς πολλά από τα θέματα και που καταπιάστηκαν παραμένουν «ανοικτά».

Η αλήθεια είναι πως εκείνη την στιγμή δεν αναλογίστηκαν αυτό το ερώτημα, όπως δεν είχαν πολύ-σκεφτεί και μία παλαιότερη απόφασή τους. Κάποτε - πάνε χρόνια πολλά και καλά από τότε - ανάμεσα σε έναν μάγο κι έναν άγγελο που τους παρουσιάστηκαν, εκείνοι επέλεξαν να ταχθούν στο πλευρό ενός δαίμονα που κρυβόταν μέσα τους. Μέχρι στιγμής νιώθουν όχι μόνο δικαιωμένοι, αλλά και περήφανοι για την απόφασή τους. Έτσι κι αλλιώς χαρτιά μετάνοιας δεν γύρεψαν ποτέ τους ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν.

Είχε κόστος, δεν αντιλέγω, η επιλογή τους. Για αυτό ίσως, να τους πονά και τόσο το ερώτημα που έθεσε το 1969 ο Syl Johnson και η άδικη καταδίκη του Μουμία Αμπού Τζαμάλ που εδώ και 40 χρόνια παραμένει κλειδωμένος σε ένα κελί. Αυτός ο πόνος, ίσως να ήταν το μελάνι για εκείνο το γράμμα που είχαν στείλει στην Παλαιστίνη, αλλά μάλλον δεν κατάφερε να περάσει από τα checkpoints. Ένας πόνος, όμως, που δεν συγκρίνεται με εκείνον που βιώνουν καθημερινά αμέτρητες γυναίκες ή αυτόν που ένιωσαν όλοι όσοι είδαν τον τόπο και το βιος τους να φλέγονται.

Αυτή η απόφαση τούς οδήγησε φορές σε μέρη σκοτεινά, σαν εκείνα που φώλιαζαν ο MF DOOM και η μάσκα του, αλλά τους κρατούσε συγχρόνως και σε εγρήγορση. Έμαθαν ν' αποφεύγουν το τρένο που στοχεύει ταξικά- ναι, είναι πάντα το ίδιο τρένο - αλλά και το πώς ένα βινύλιο ή μια φαρδιά μπλούζα αρκούν για να τους σώσουν την ζωή. Παράλληλα τους υπενθύμιζε πως δεν πρέπει να ξεχνούν τις ρίζες τους, όπως έκανε από σχολιαρόπαιδο ακόμα ο Hub των Roots.

Επιπροσθέτως, διασταύρωσε το μονοπάτι τους με εκείνο ανθρώπων, όπως ο Παναγιώτης του Imantas, που καθημερινά δίνουν μία... μάχη απέναντι σ' ένα απρόσωπο μα παντοδύναμο «τέρας» και τον Νικόλα που ακόμα και τώρα κάνει τις Γειτονιές να τραγουδούν.

Είχαν περάσει και πιο χαλαρές στιγμές, όπως τότε που έριξαν μια ματιά στους βαθμούς προόδου της Lauryn Hill αλλά ξαφνικά η αυτή η περίεργη αναπόληση σταμάτησε.

Ο μουσαφίρης, Ντάρα τον λένε, εξαφανίστηκε. Δεν ακουγόταν πλέον μουσική. Ο οικοδεσπότης έπρεπε να γυρίσει πλευρά τον δίσκο για να ξαναβρεί τον παλιόφιλό του. Ο Ντάρα, βλέπετε έπαιρνε σάρκα και οστά μόνο από τη μουσική κι εμφανιζόταν από αυλάκια βινυλίου, μασημένες κασέτες, χαραγμένα cd κι ενίοτε μέσα από αλγόριθμους…

YΓ: Ευχαριστώ ολόψυχα τον Austinmod, όλα τα παιδιά του KickIt και όλους εσάς για τον ένα χρόνο φιλοξενίας και κυρίως για τις συναντήσεις μου με έναν παλιόφιλο, τον Ντάρα. Να είμαστε όλοι καλά κι εδώ θα είμαστε για να τα γράφουμε.

Επικοινωνία:

Facebook: The story of my hip hop

Twitter: @StoryHip

Issuu: thestoryofmyhiphop